แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย จี๊ดจ๊าด เมื่อ 2014-4-7 10:31
จี๊ด.....ขอนำเรื่องที่ได้โพสต์ในห้องชมรมวิปัสนาญาณ มาเล่าในห้องนี้อีกครั้งเพราะเพื่อเป็นการรวมเรื่องเล่าค่ะดิฉัน ขออนุโมทนาบุญกับ อ.เจน และคุณรุ้งรวมทั้งทุกท่นที่ได้ร่วมปัจจัยเงินบริจาคทรัพย์เพื่อ
ช่วยกันสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรมค่ะ ดิฉันจำได้แม่นยำว่า หลวงปู่ทวด
ท่านกล่าวในนิมิตของอาจารย์ ว่า "จำไว้ บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้" เพราะในว่าในวันนั้น
ดิฉันเองที่เป็นคนที่คิดไม่ออกว่าระหว่างไปเอาบุญกับการไปทำหน้าที่ๆหนึ่ง
ตัดสินใจไม่ได้จริง ๆ ซึ่งระหว่างเดินทางออกจากบ้านก็ครุ้นคิดไปตลอดทางจะไปทางไหนดี
จะไปทางไหนดีและก็ไปทางบ้าน อ.เจน เมื่อไปบ้าน อ.เจน ซึ่งอาจารย์ท่านบอกว่า พี่ลังเลใช่มั้ย
ที่มาวันนี้พี่เชื่อในบุญหรือเปล่า ดิฉันพยักหน้า ค่ะ เชื่อค่ะ จึงตัดสินใจมา ไม่งั้นไม่มาแน่ๆ เลย ค่ะ
นั้นแหละค่ะ เป็นเพราะจากการลังเลสงสัยของดิฉันเองจึงทำให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านมาเตือน ดิฉัน
ด้วยฝากผ่านนิมิตของอาจารย์ให้มาเตือนเพราะในระหว่างที่ดิฉันเดินทางมาบ้าน อ.เจน
อาจารย์ยังไม่ตื่นแต่ดิฉันกังวลอยู่ค่ะ และด้วยจิตคิดกังวลอยู่นั้น ทำให้อาจารย์เกิดนิมิต
และในนิมิตได้จูงมือดิฉันไปกราบหลวงปู่ทวดเมื่อกราบแล้วท่านจึงกล่าวว่า "จำไว้ บุญนั้นที่จะเอาไปได้"
จากการติดตาม อ.เจน และคุณรุ้ง ไปทำบุญในสถานที่ต่าง ๆที่มากกว่าไปทัวร์ที่ทุกท่านทราบ
เพราะว่า อ.เจนและคุณรุ้ง ไปทำบุญต่างๆที่ไม่ได้แจ้งหรือโพสต์ให้ใครได้รับทราบเป็นการส่วนตัว
มากมายเหลือจะคนานับค่ะและบุญส่งผลอย่างที่ อ.เจน คุณรุ้ง แม่ตี้ และดิฉันเองก็คาดไม่ถึงว่าจะมีสิ่งดีดีเกิดขึ้นกับตัวของเราซึ่งบอกใครใครจะเชื่อ มันเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ใจเป็นอย่างยิ่ง
สิ่งที่ดิฉันภูมิใจมากที่สุดก็คือที่ได้ช่วยงานทัวร์บุญและได้ไปทำบุญกับอาจารย์ทั้งสอง
ตายไปไม่เสียชาติเกิดจริงๆ ค่ะ แต่ที่เชื่อในบุญมีจริงก็เพราะว่าได้ประสบกับตนเองหลายต่อหลายครั้ง
และอธิบายให้ใครฟังก็ว่ามัีนบ้าไปแล้วจึงได้รู้ได้ด้วยตนเอง มันเป็นปัจจัตตังค่ะ
และที่มั่นใจมากที่สุดก็คือบุญมีอยู่จริงแต่ต้องทำด้วยความตั้งใจ ค่ะ
มีเรื่องที่ต้องเล่าเพิ่มเติมที่เกี่ยวกับการทำบุญสร้างสาธารณะประโยชน์ค่ะว่าอานิสงส์ของบุญนี้ช่วยอะไรได้บ้างค่ะ
ครั้งหนึ่งที่ดิฉันได้ติดตาม อ.เจน นำพาคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่บริษัทเฮลพลาสชาแนล นำพาคนไปทำบุญถวายมหาสังฆทาน ซึ่งวันนั้นทางทีมงานได้พาคณะฯไปไหว้ศาลของพระเจ้าตากสินมหาราช ตอนนั้นก็โพล้เพล้ใกล้ค่ำมากแล้ว ซึ่งในวันนั้นคณะฯเราก็ได้ทำบุญกันมาแล้วทั้งวันจำได้ว่า ประมาณ 2 วัด เห็นจะได้ อ.เจนเห็นว่า ยังพอมีเวลาจึงนำพาคณะทั้งหมดนั่งสมาธิในสถานที่ที่ประดิษฐานรูปปั้นของพระเจ้าตากสินขณะที่นั่งสมาธิกันอยู่นั้น อ.เจนก็ได้เห็นกรรมของผู้ที่มากับคณะบุญที่ไปในวันนั้นหลายท่านซึ่งส่วนมากก็มีกรรมกับแผ่นดินทรัพย์ของแผ่นดินด้วยกันมาทั้งนั้น เช่นเป็นทหารมาในอดีตชาติ เป็นข้าราชการในปัจจุบันซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำผิดกับแผ่นดิน อ.เจน จึงเห็นว่าต้องนำทุกคนแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลอุทิศบุญที่ทำการถวายมหาสังฆทานในวันนั้นถวายแด่พระเจ้าตากสินรวมทั้งอุทิศบุญให้กับกรรมที่มีต่อแผ่นดิน คนของแผ่นดินที่ได้ทำผิดเป็นถูกทำถูกเป็นผิดมา ขณะที่ อ.เจน นำคณะฯ ให้พูดตามอยู่นั้น ปรากฏว่า
พระเจ้าตากสินท่านมาสื่อสาร กับ อ.เจน โดยกล่าวว่า "บุญที่ทำนั้นไม่ทำให้ขาดจากกรรมของแผ่นดินได้แต่บุญที่ทำให้กับสาธารณะประโยชน์เท่านั้นที่สามารถตัดกรรมที่ทำต่อแผ่นดินได้และทำให้ขาดจากกันได้" ดิฉันจำได้แม่นยำในเรื่องนี้ ค่ะจึงขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่ได้ติดตามผู้มีญาณทำบุญและได้รับรู้ว่า บุญมีจริงและทำจริงก็ได้จริงค่ะ
***สรุปได้ว่าบุญที่สร้างสาธารณะประโยชน์ให้กับคนหมู่มากได้ใช้สอยสามารถช่วยให้ตัดกรรมจากการทำผิดต่อแผ่นดินได้ค่ะเราเกิดกันมาหลายภพหลายชาติ ดิฉันเชื่อว่าเราก็ได้ทำกรรมกับแผ่นดินกันมาไม่มากก็น้อยค่ะ ดังนั้นจึงเป็นโอกาสที่ดีที่เราได้ทำบุญสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรมที่เป็นบุญสาธารณะประโยชน์ค่ะ***
***จำมาจากศิษย์มีครู...(เกล็ดเล็กเกล็ดน้อย)...เมื่อได้โอนปัจจัยเงินแล้วให้อธิษฐานว่า บุญที่ข้าพเจ้า...ชื่อ....สกุล.....ได้ร่วมสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรมหรือร่วมบุญสาธาณูปโภค ร่วมกับ อ.เจน และคณะผู้ร่วมบุญฯ ในครั้งนี้หากภพหนึ่งชาติใดที่ข้าพเจ้าได้เคยติดกรรมกับทรัพย์ของแผ่นดิน ทำผิดเป็นถูกทำถูกเป็นผิดมา ขออานิสงส์ผลบุญนี้ช่วยให้ข้าพจ้าตัดขาดจากกรรมที่กล่าวมาแล้วด้วยเถิด....ประมาณนี้ค่ะหรือจะพูดเสริมอะไรไปก็ได้ค่ะ***
ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่มีจิตศรัทธา และเชื่อมั่นในบุญ ค่ะที่ดิฉันเข้ามาอนุโมทนาบุญกับทุกท่านบ่อยครั้ง ดิฉันก็จะได้บุญจากการอนุโมทนาเป็นบุญด้วยทุกครั้งค่ะ อ.เจน มักพูดเสมอๆว่าการอนุโมทนาบุญกับผู้ที่ทำความดีหรือผู้บริจาคสร้างกุศล เป็นบุญค่ะ เมื่อล่าสุดดิฉันได้เข้ามาดูยอดผู้บริจาคดิฉันก็รู้สึกสุขใจแทน อ.เจน ค่ะเพราะคิดว่าไม่นานฝันคงเป็นจริงค่ะ จี๊ดจี๊าด มาเล่า....ค้า.....
ดิฉันขอเล่าเรื่องราวที่ได้เคยติดตามอ.เจนและคุณรุ้ง ไปสำรวจเส้นทางหาที่ดินสร้าง สถานที่ปฏิบัติธรรมที่มากกว่า 50แห่ง
ไม่ได้โม้นะค่ะตัวดิฉันเองบางครั้งนั่งจนเส้นหลังแข็ง และเส้นคอแข็งบางครั้งอัดแน่นกันอยู่ในรถเป็นชั่วโมงๆ ค่ะ กว่าจะงัดตัวเองออกมาจากรถ ก็ขาเป๋ลงจากรถเชียวค่ะที่ดินในแต่ละแห่งแดดร้อนจนเหงื่อไหลไคลย้อย หิวแต่ก็อดทน เพราะบางแห่งกว่าจะได้รับประทานอาหารก็ปาเข้าไปบ่าย3 บ่าย 4 จนถึงเหงื่อตก อ่อนเพลียอ่อนแรงพอตกเย็นคุณรุ้งก็จะ จ่ายยาป้องกันป่วยของทีมงาน เพราะคณะเดินทางต้องนั่งรถตั้งแต่เช้าจรดเย็นลงจากรถและขึ้นบนรถ ทำอยู่อย่างนี้ สำหรับการเดินทางไม่ต้องพูดถึงคณะเดินทางก็จะเดินกันเป็นกิโลๆและบางครั้งไม่ได้เดินธรรมดาต้องเดินขึ้นภูเขา หรือขึ้นเนินที่สูง ๆวันรุ่งขึ้นต้องเจ็บปวดที่หน้าขาทำให้เดินไม่ไหวค่ะ การไปสำรวจที่ดินต้องมีการวางแผนวางตัวทีมงาน ที่ติดตามว่าใครมีหน้าที่อะไร แต่ถึงกระนั้นบางทีก็ไม่เป็นไปตามแผนการที่วางเอาไว้ที่เขาเรียกว่าผิดแผนบางที่ ก็ต้องมีแผน Aแผน B อาจจะมีถึงแผน C and Z ค่ะ ก็เพราะว่า การหาที่ดินส่วนมาก จะมีนายหน้าที่ดิน เจ้าของที่ดิน ที่ได้ติดต่อกันไว้แล้วบางทีก็มารับช่วงต่อกันเป็นทอด ๆ และนายหน้าแต่ละคนก็พยายามจะชี้แนะแนะนำด้วยวิธีการต่าง ๆ นานา โดยหารู้ไม่ว่า อ.เจน เป็นผู้มีญาณเป็นผู้หยั่งรู้ ดิฉันขอเล่าเรื่องฮาๆ ขำๆ ดีกว่าค่ะ
แบ่งทีมทำงาน ทุกครั้งเราจะจัดแบ่งทีมกันทำงาน โดยคุณรุ้งคุณเต้ย มีหน้าที่ คอยช่วยเจรจาตรวจสอบรางวัดและคุยกับ เจ้าของที่ดินคุณภุชงค์ มีหน้าที่ถ่ายรูป คุณสุดารัตน์ คุณเป็ก น้องเก่งมีหน้าที่คอยดูแลโดยรอบ น้องเชน มีหน้าที่ สะเก็ตภาพที่ดินโดยรอบ ส่วนดิฉันมีหน้าที่ติดตาม อ.เจนจดรายละเอียดเกี่ยวกับ การสื่อด้วยญาณของอ.เจน โดย อ.เจน จะสื่อสารกับเจ้าที่ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และภพภูมิต่าง ๆ ว่าผืนดินนี้อยู่แล้วจะดีหรือไม่น้ำท่วมหรือเปล่า และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย อาทิเช่นอยู่แล้วดี เป็นที่สัมปายะ เหมาะแก่การปฏิบัติธรรมฯลฯ
ปลอมตัว มีครั้งหนึ่ง คุณรุ้ง ได้กำหนดแผนให้คณะทีมงานทุกคนอย่าเรียกชื่อ อ.เจน แต่ให้เรียกคุณรุ้ง ว่า อาจารย์
รุ้งก็คือว่า อ.เจนต้องเป็นบุคคลธรรมดาสามัญ ให้คนรู้จักไม่ได้ค่ะแต่เมื่อเดินสำรวจที่ดินไปนานๆเข้า ด้วยแสงแดด ร้อน ร้อน มากทุกคนก็ลืมแผนการไปบางส่วนก็คือลืมแผนที่ว่าเราทุกคนอย่าสนใจ อ.เจน ปล่อยเดินทิ้งไปให้สนใจ แต่ อ.รุ้ง เมื่อเดินสำรวจที่ดินจริงๆ ขณะที่แดดร้อน มากก็ลืมตัวตนกันไปทุกคนมารวมตัวอยู่ที่อ.เจน หมด ส่วน อ.เจน ก็เดินอย่าง สง่างามมีหมวก แว่นตาดำอยู่ภายใต้ร่มที่ลูกศิษย์กางให้รายล้อมพร้อมลูกศิษย์ ขนาบข้างไม่ห่างกาย ส่วน อ.รุ้งเดินตากแดดหัวแดงให้กระซิบเ แว่นตาดำ ร่ม ก็ไม่มีกะเขาดิฉันก็อดขำเสียไม่ได้เพราะว่า ดิฉันเดินอยู่หลังสุด คนที่เป็นนายหน้า และเจ้าของที่ดินก็แอบมากระซิบถามดิฉันว่าพี่พี่ ใครเป็นคนที่จะซื้อที่ดินครับ ดิฉันก็เดินไปขำไปค่ะ และไม่บอกค่ะ
ห้าม อ.เจนใช้เสียง แต่บางที่เราปลอมไม่ได้ก็เนื่องจากเสียงของ อ.เจน เป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นมาก คุณรุ้ง จึงบอกให้ อ.เจน งดเสียงไม่ให้พูดกะใคร ถ้าจะพูดก็ให้อ.เจน ใช้วิธีกระซิบเอาค่ะแต่เมื่อคณะเราจะเดินทางกลับ เจ้าของที่ดิน หรือนายหน้าก็จะมาถามว่าอ.เจน ใช่มั้ยครับ ผมติดตาม รายการคนอวดผีมาตลอดครับและขอถ่ายรูป เป็นที่ระลึก อันนี้ จ๋อยกันหมดค่ะ
ล้อรถเคลือบคาราเมล รถที่ขับเคลื่อนไปตามพื้นที่ต่างๆมีทั้งโคลนตม หลุมบ่อ ดินแดง ที่เหลวเละ หลายครั้งการ
ไปหาที่ดินที่ไม่มีนายหน้านำพา เราก็ไปกันเองตามเบอร์โทรศัพท์ที่หาได้แต่ก็หลงเข้าไปในป่า ลึกเข้าไปเรื่อย ๆสองข้างทางเป็นไร่อ้อยไร่ข้าวโพด สูงท่วมหัวท่วมหัว จนมองไม่เห็นอะไรเลยเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ เส้นทางนี้แน่แล้ว เพราะบรรยากาศน่าอันตรายมากค่ะบรรยากาศพร้อมกับการฆ่าหมกศพ ได้เลยค่ะน่ากลัวมากจำเป็นต้องออกมาจากเส้นทางนั้น ปรากฏว่า รถตกหล่ม ช่วยกันเข็นรถของอ.เจนจนโคลน เลอะเทอะไปหมด หลายต่อหลายครั้งที่ อ.เจน ต้องนำรถไปล้างหากมองไปที่ลูกล้อรถจะถูกเคลือบด้วย ขี้โคลนดินสีแดงติดลูกล้อรถ....เคลือบคาราเมล ค่ะ
ที่ย้อมแมว ที่ดินบางแห่งถ่ายภาพวิวทิวทัศน์และภาพบรรยากาศของที่ดินที่สวยงามมาก แต่เมื่อเดินทางไปถึงแล้วกลับกลายเป็นที่ดินที่สุดแสนจะลำบากและรันทดใจสำหรับ คณะเดินทางเป็นอย่างมากเพราะมันไม่ใช่อย่างที่เห็นค่ะ ดินทะเลทราย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ดิฉันเดินทางไกลมากกว่าจะพบกับเจ้าของที่ดินโดย ใช้เวลานานเป็นชั่วโมงแต่เมื่อพบเจ้าของที่ดินเขาบอกว่า จำเป็นต้องเปลี่ยนรถ ดิฉันก็คิดว่า รถของอ.เจนก็สูงใหญ่แล้วนี่ถึงกับต้องเปลี่ยนรถอีกด้วยหรือนี่ แต่เราก็ต้องไปกับเขาเพราะเขาบอกว่า ต้องรถลุยๆถึงเข้าได้ คุณรุ้ง กระซิบบอกว่าถ้าซื้อที่ดินที่จะถึงข้างหน้านี้คงจะต้องซื้อรถโฟรวิลก่อนเป็นแน่แท้ค่ะ คณะของเราเดินทางต่อไปอีกกไกลจนค่อยๆไต่ขึ้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไปถึงที่ดิน กว่า 50 ไร่ของเขานี้ก็ต้องตกตลึงกับภาพที่เห็นก็เพราะว่า ที่นี่เขาปลูกแต่ต้น ยูคาลิปตัสต้นมันสำปะหลัง ต้นมะม่วงพูดง่าย ๆ ก็คือไม่ต้องใช้น้ำเพาะปลูกพืชที่ ว่านี้เลยด้วยการปลูกแล้วก็ไปไม่ต้องไปสนใจป่าชัด ๆ ไม่มีใครนอกจากคณะเดินทาง และเจ้าของที่และเมื่อเหลือบดูที่พื้นดินโดยรอบทั้งผืนที่ดินจึงพบว่า ดินเป็นทรายละเอียด อ.เจนสื่อดูแล้วจึงได้รู้ว่าในอดีตเป็นพื้นน้ำใต้ทะเล กลับพลิกเป็นแผ่นดินค่ะน่าอัศจรรย์มาก ๆเมื่อดิฉันเดินกลับเจ้าของที่ดิน ก็มาเล่าให้ดิฉันฟังว่าบรรพบุรุษโบราณเล่าต่อกันมาว่าณ ที่แห่งนี้เคย เป็นทะเลมาก่อนค่ะ ดิฉันบอกได้เลยว่ามันเป็นทรายละเอียดดีดีนี่เองเป็นไปได้ไง เมื่อแรกเห็นก็แทบไม่อยากจะลงจากรถแต่เมื่อมาแล้วก็ต้องลุยเมื่อย่าง เท้าก้าวแรกที่ลงจากรถเชื่อมั้ยค่ะว่าเท้าของดิฉันจมหายไปถึงข้อเท้าและ เราก็หันมามองหน้ากันว่าเอาไงจะต่อมั้ยปรากฏว่า อ.เจน กับคุณรุ้งบอก ว่ามาแล้วต้องลุย คิดดูซิค่ะด้วยเท้าที่ต้องเดินย้ำไปบนทราย บัดนี้ ได้จมทรายตลอดเส้นทางเหนื่อยมากค่ะเพราะเราเดินกันไปกว่า50ไร่ เป็นชั่วโมงกว่าที่จะเดินกลับจากบ่ายเกือบเย็นค่ะหิวน้ำและหิวข้าวมาก เพราะหมดพลังจากการเดินลุยทรายยังไม่พอยังมีเรื่องต่ออีกค่ะ อ.เจน รู้ด้วยญาณว่าเจ้าของที่ดินคิดในใจว่า โถคนพวกนี้ แต่งตัวอย่างนี้ จะมีน้ำหน้ามาซื้อที่ดินของเราด้วยหรือแต่ในใจดิฉันคิดว่า โถคนหนอคนจะมาหลอก อ.เจน ของเราได้ อ.เจน เห็นว่ามีคนมาดูที่ดินนี้กันมากเพราะน้องคนนี้ย้อมที่ดินด้วยรูปภาพ เมื่อมาถึงผิดหวังก็พากันกลับไปหมดไม่มีใครมาลุยอย่างพวกเราอย่างแน่นอนค่ะ น้องคนนี้ เขาส่งภาพที่ดินที่มีสภาพ ดินดีน้ำดี ต้นไม้สวย มาให้ดู อาจมีคำถามว่า อ.เจนมีญาณไม่รู้หรือถึงแม้ อ.เจน มีญาณแต่ก็ต้อง เหยียบย่างบนที่ดินจริงถึงจะรู้ได้
รองเท้าหัวเหล็ก คุณภุชงค์ พวกเราชอบเรียกแกว่า ตาลุง ชอบใส่รองเท้าหัวเหล็กมากเหตุผลคือป้องกันภัยจากลูกล้อรถของ อ.เจน ทับเท้า ก็เพราะว่าอ.เจนเคยขับรถทับลงไปที่หัวรองเท้าเหล็กของตาลุง ไม่ต่ำกว่า 2ครั้ง อันนี้ก็ไม่ใช่ใครเป็นความโก๊ะของตาลุง เองค่ะ และการไปที่ดินแต่ละแห่งแทนที่จะใส่รองเท้าเดินป่าหรืออะไรดันใส่รอง เท้าหัวเหล็กรองเท้าคู่นี้ตาลุงได้ไปเหยียบย้ำมาทุกพื้นที่ สังเกตจากสภาพรองเท้าจากรูปด้านล่างค่ะ
ภพภูมิของแดนนรก หลายครั้งหลายคราที่ดิฉันได้ติดตามอ.เจนไปในสถานที่ต่าง ๆ มักพบกับที่ดินที่เป็นภพภูมิในดินแดนของนรกภูมิทำให้ต้องตัดสินใจกลับ ไปตั้งหลักใหม่ในโอกาสต่อไปหลายพื้นที่ค่ะ
ภพภูมิของโลกวิญาณ และก็หลายครั้งหลายคราอีกเช่นกันที่
อ.เจนเหยียบย่างไปยังพื้นดินนั้นหารู้ไม่ว่า ที่ข้างใต้พื้นดินนั้นแต่เก่าก่อน เป็นหลุมศพเป็นป่าช้าเก่ากาลเวลาเนิ่นนานเข้ากลับกลายเป็นพื้นดินที่น่า อยู่น่าอาศัยมีต้นไม้ร่มรื่น น่าอยู่บรรยากาศดี ตามที่ดิฉันเห็นมันเป็นเช่นนั้น แต่ อ.เจนได้เห็นตรงกันข้ามกับดิฉัน อ.เจนบอกว่า พี่ถ้าตอนกลางคืนพวกเขาจะมีพลังมากค่ะเรากลับกันเถอะ จริงๆ แล้วมีเรื่องเล่าอีกมากมายค่ะถ้าเล่ามากกว่านี้ คงจะหลายหน้าเชียวค่ะ ใกล้จะสำเร็จแล้วนะค่ะแล้วจะนำมาเล่าเรื่องให้รับทราบต่ออีกค่ะ สวัสดีค่ะ
| 
โพสต์เมื่อ 2014-4-7 10:20:20
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
โพสต์เมื่อ 2014-4-7 10:44:58
