วันว่างพักผ่อน อ.เจน ไปทำบุญ ด้วยมีเหตุ…ที่ไม่บังเอิญ…. ๑๗-๑๘ พ.ย.๕๕ เป็นวันที่ อ.เจน หาโอกาสมานานแล้วที่จะไปพักผ่อนและได้นำพาทีมงานไปพักผ่อนกันด้วยกันในครั้ง นี้ด้วย วางแผน คือ แถวชายทะเล ที่ไหนดีก็ที่เขาตะเกียบ จ.ประจวบ แต่มีเป้าหมายไว้ว่าระหว่างการเดินทางไปเราก็ไปกันอย่างไม่รีบร้อน ด้วยแนวคิดแบบ อ.เจน ค่ะ ก็ไม่ให้เสียเวลาเปล่าประโยชน์กบการเดินทาง ด้วยการทำบุญตลอดเส้นทางไงค่ะ...จัดไป อ.เจน ก็ได้มอบหมายให้ คุณลูกชุบ และ คุณต้นโพธิ์ ช่วยกันสำรวจดูเส้นทางที่พวกเราต้องเดินทางผ่านไป หากผ่านไปวัดใดที่มีการทอดกฐิน...ที่นั่น......เราจะไป..ทอดกฐินร่วมกับเขา ค่ะ จะว่าไงก็ว่าตามกัน โดยคุณต้นโพธิ์หาข้อมูลมา และอีกทางหนึ่ง คุณลูกชุบ ก็ได้ช่วยหาข้อมูลรวมทั้งโทรศัพท์สอบถามไปทางวัดแล้ว ซึ่งก็เป็นข้อมูลที่ตรงกันที่ตั้งใจจะไปกัน การเตรียมการ เครื่องสังฆทานพร้อม คนพร้อม ชุดเล่นน้ำทะเลพร้อม อันนี้เกี่ยวข้องและสำคัญมาก เหมาะกับการไปเที่ยวทะเล ทุกอย่างพร้อมก็ออกเดินทางได้..... ผู้ร่วมเดินทางประกอบด้วย อ.เจน รุ้งตะวัน แม่ตี้ จี๊ด คุณเป็ก(ลูกชุบ) น้องเชน คุณต้นโพธิ์ คุณวรเดช น้องมิ้วกี้ และน้องแนน พี่น้องฝาแผดจากออสเตรียเลีย ขาดคุณภุชง และคุณสุดารัตน์ มีงานสำคัญที่ไม่สามารถด้วยได้ เอาไว้คราวหน้าแต่คงอีกนานเพราะ อ.เจน ไม่ค่อยมีเวลา พวกเราก็มีอาการเซ็งเล็กๆ ไม่ครบทีม ตื่นเต้นๆ ไปเที่ยวแบบว่าไม่ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบแค่รับผิดชอบตัวเองก็พอ ต้องขออธิบายก่อนนะค่ะไม่ใช่รับผิดชอบผู้ที่มาร่วมบุญเป็นภาระอะไร แต่ด้วยความที่เป็นทีมงานต้องรับผิดชอบดูแลทุกท่านเป็นอย่างดีไม่ต้องการให้ ขาดตกบกพร่อง ก็จะไม่ค่อยได้ผ่อนคลายเหมือนกับการไปพักผ่อนกันเองอะค่ะ ดังนั้น งานนี้ไปกันเองสบายใจไทยแลนด์ วัดที่หนึ่ง วัดป้อมวิเชียรโชติการาม คุณต้นโพธิ์ ได้นำเสนอว่า เส้นทางผ่าน จ.สมุทรสาคร จะมีวัดแห่งหนึ่งจะทำการทอดกฐิน เป็นกฐินหลวง กฐินพระราชทาน เวลา ๙.๐๐ น. พวกเราดีใจกันมาก ยังไม่ทันได้รู้เลยว่าวัดชื่ออะไร ก็ตอบไปๆๆ จำได้ว่าคุณต้นโพธิ์เอ่ยบอกชื่อวัด.....แต่ไม่มีใครแม้สักคนเดียวสนใจว่าวัดชื่ออะไร รู้แต่ว่าจะไปทอดกฐินของหลวง อยากทำแต่บุญ บุญใดก็ได้ค่ะ จึงได้แจ้งคุณต้นโพธิ์เป็นคนนำทางไปวัดที่ได้ข้อมูลกับคนขับรถ ชื่อ พี่เล็ก ให้เร่งหน่อย เพราะทุกคนต่างก็ก้มดูนาฬิกา เวลานั้นประมาณ ๘.๓๐ น. ใกล้เวลาเข้าไปแล้ว อ.เจน เห็นว่า ถ้าวัดอยู่ใกล้ๆ นี้ ก็น่าจะทัน เมื่อมอบหมายหน้าที่ให้คุณต้นโพธิ์เป็นผู้นำทางไปพวกเราก็คุยๆกันไป ไม่ได้สนใจเส้นทางกัน..เล้ย......เม้าท์แตก และแล้วคุณต้นโพธิ์ ก็แจ้งให้ผู้เม้าท์ในรถทั้งหมดแบรก ถึงวัดแล้วครับ... ซึ่งทุกคนก็เงยหน้ามาสนใจก็ได้เห็นขบวนกฐิน ดีใจกันใหญ่ อุ้ย.....นั่นหางขบวนกฐิน....ต้องลงไปให้ทัน พวกเราเตรียมพร้อม ทุกคนเตรียม...สต๊าร์ด...สับขาวิ่ง... เพื่อกระโดดให้ทันกับหางขบวนกฐิน ใจไปแล้ว พูดพร้อมๆ กันว่า พี่เล็กๆ จอดรถๆ พวกเรากระโดดเอง...ไม่ต้องห่วง ดิฉันหันไปเห็น แม่ตี้ เตรียมพร้อมตั้งแต่แรก แม่ตี้ ร้องว่าลงๆๆ รถจอดๆๆ อ.เจน กระโดดลงไปก่อน ตามด้วยพวกเราเดินแกมวิ่ง ถ้าจะวิ่ง ก็ต้องวิ่งให้เนียน...เพื่อจะได้เข้าไปรวมกันอยู่ริ้วขบวนกฐินให้จงได้
แต่เมื่อเข้าไปร่วมขบวนได้ ก็ต้องมา..ต๊ก..กะใจ....อีกครั้งหนึ่ง จะอะไรซะอีก ก็...นี่คือ กฐินหลวง.....กฐินพระราชทาน......เป็นขบวนอันมีเกียรติทุกท่านแต่งเครื่องแบบปกติขาว (ดิฉันรู้เพราะว่าเป็นข้าราชการเหมือนกันและเคยแต่งชุดปกติขาวนี้ไปงาน กฐินพระราชทานมาเหมือนกันจึงรู้ดีค่ะ ชุดเครื่องแบบปกติขาว คือ ชุดของข้าราชการ สำหรับใส่ในงานพิธีของหลวงนั่นเอง) แต่เมื่อก้มดูชุดของพวกเราสีสันช่างบาดตาเสียนี่กระไร สีชมพู สีแดง สีส้ม เพราะตั้งใจไปทะเล ก็ใส่ชุดทะเลๆ แถมด้วยสีสันที่สวยเริดที่ตั้งใจให้สวยในงานกฐิน อยู่บนทรวงสวรรค์จะได้มีชุดสวยๆใส่.....คิดเอง...ค่ะ เมื่อต่างคนต่างก็ก้มมองชุดสวมใส่ของตนเองก็เลยตามเลย ใครเขาจะว่าอะไรก็ว่าไปฉันจะไปทำบุญ ถึงแต่งตัวไม่เหมาะสมกับงานแต่ใจเต็มร้อย เมื่อขึ้นบนศาลาการเปรียญ ก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง และ....งงๆ มาก ๆ เพราะว่าที่นั่งที่ว่างอยู่นั้น ครบพอดีพวกเรา ทั้งโซน ๑ และ ๒ ชุดปกติขาว โซน ๓ ภาคเอกชน และต่อท้ายด้วยที่นั่งที่พวกไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็ได้นั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างครบตัวพอดี้พอดี
มีคนจำ อ.เจน ได้ ภายในงานนั้นก็มีบริษัทน้ำจิ้มไก่ฯ อะไรทำนองนี้ จำชื่อยี่ห้อไม่ได้คงจะเป็นบริษัทหนึ่งที่มาร่วมบุญกฐินนี้ ประมาณ ๕๐ คน ต่างคนต่างก็สะกิดกันให้หันมาดูและคุยกันเองเสียงดังค่ะ นี่เธอๆ นี่ใช่ อ.เจน ญาณทิพย์ หรือเปล่านะ อีกคนบอกไม่ใช่หรอก ถ้าใช่ต้องแต่งตัวดีกว่านี้ เขาเป็นดารานะ ไม่ใช่หรอก พวกเราก็แกล้งไม่ได้ยิน
เรื่องขำๆเกี่ยวกับ อ.เจน เรื่องแรก มีคนจำ อ.เจน ได้ คือมีอยู่วันหนึ่งพวกเราไปซื้อสินค้าที่ห้างสรรพสินค้า Lotus เพื่อไปซื้อข้าวของสำหรับใช้ในงานกฐิน จ.ลพบุรี เป็นงานทัวร์บุญของ อ.เจน วันนั้นเป็นวันที่ยุ่งวุ่นวายมากพอดู มีหลายเรื่องที่ต้องจัดการเริ่มจากซื้อของที่ห้าง ก็วางแผนกันกรกะจายกำลังแบ่งหน้าที่กันไปเป็นกลุ่ม ๓ กลุ่มงาน อ.เจน เป็นกลุ่มแรกที่ต้องเข็นรถเข็น มีหน้าที่ไปซื้อถุงขยะ ถงพลาสติก กระบอกน้ำ ช้อนซ้อมพลาสติก ประเภทพลาสติกทั้งหมด ดิฏันกับคุณรุ้ง อยู่ในกลุ่มนี้ สภาพ อ.เจนกับคุณรุ้ง ถ้าจะบรรยายเกินบรรยาย เพราะตื่นแต่เช้าจัดข้าวของที่บ้านเช่นเครื่องสังฆทาน องค์กฐิน น้ำไม่ได้อาบ ฟันไม่ได้แปรง ทำงานจนสายจนลืมไปว่า ยังไม่ได้อาบน้ำแปรงฟัน หน้าตาไม่ต้องพูดถึง ไม่มีแป้ง หน้ามัน มอมแมม กันทีเดียวเชียว อ.เจน หัวกระจุยด้วยผมที่ผ่านการหวีแบบลวกๆเชือกมัดก็ออกจากบ้านมา แบบโทรมกันสุดๆเพื่อให้ทันกับเวลาที่ต้องไปดำเนินการต่อที่บ้าน แต่ในขณะนั้น ก็มีสองสามีภรรยา โดยภรรยาสังเกตเห็นได้ว่าเป็น อ.เจน ก็หันไปเรียกสามี “พี่ๆ อ.เจนๆ สามีบอกว่า ใช่เปล่าเนี้ย เธอก็คิดไปได้ จะบ้าเหรอ เขาเป็นถึงดาราจะมาเดินเข็นของแบบนี้ได้ยังไง เขาก็ต้องใช้ หรือจ้างวานคนอื่นไปทำให้แล้ว เธอนะบ้าจำผิดตัวแล้ว ภรรยาาก็บ่นว่าทำไมหน้าเหมือนกันมาก” พวกเราก็ขำๆ อ.เจน ก็ขำแต่ไม่แสดงตัว ก็ อ.เจน โทรมมากจริงๆ ขนาดซื้อของก็ยังต้องรีบเร่งเพื่อให้ทันกับเวลา เพราะต้องรีบกลับไปจัดแยกข้าวของที่ซื้อนี่อีก และต้องซื้ออีกตั้งหลายอย่าง เรื่องที่สอง อ.เจน เสียค่าปรับบนโรงพัก ในวันเดียวกับที่ไปห้างLotus นั่นแหละค่ะ เสร็จภาระกิจก็ต้องรีบไปโรงพักอีก เพื่อไปเสียค่าปรับ เพราะไม่มีเวลาที่จะไปเปลี่ยนทะเบียนรถจากป้ายแดงเป็นป้ายดำ ก็เสียค่าปรับบนโรงพัก ๑,๐๐๐ บาท ถ้าพ้นวันนี้ไปก็ต้องโดนปรับอาทิตย์ละ ๑,๐๐๐ บาท ถ้าตำรวจเรียก ดิฉันก็ถามว่าทำไม อ.เจน ไม่จ่ายให้ตำรวจเหมือนกับคนอื่นเขาทำล่ะค่ะ อ.เจน บอกแหมพี่คุณวรเดชก็เป็นตำรวจ มีคนรู้จักเป็นตำรวจตั้งหลายคน ยังไม่ให้ใครช่วยเลย เพราะหนูเป็นคนเห็นกรรมคนอื่น ถ้าหนูทำเองก็แย่ละซิ พี่รู้มั้ยค่ะ ถ้าทำลงไปจะติดกรรมต่อแผ่นดินต่อทรัพย์ของแผ่นดิน อ๋อ...ดิฉันก็คิดไม่ถึงค่ะ กรรมมันละเอียดอ่อนอย่างนี้เอง เมื่อก่อนนี้ดิฉันสงสัยเป็นที่สุด อยากรู้อยากเห็น ตั้งแต่ติดตาม อ.เจน ไปไหนๆ จึงได้ทราบว่า การที่เรามาพบกัน การที่เรามาเป็นพี่น้อง หรือเป้นญาติ และเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตเรา ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มาวันนี้็เช่นกันไม่สงสัยเลยว่าทำไม ต้องเป็นวัดนี้ ทำไมที่นั่งมีพอดีสำหรับพวกเรา ทั้งๆ ที่คนมากมายยืนกันไม่มานั่ง และไปนั่งอยู่กับพื้นกันค่ะ และมันแปลกที่พวกเราก็ไม่รู้จักว่าวัดนี้ว่าชื่ออะไร ประวัติความเป็นมายังไง และทำไมเราถึงต้องมาทอดกฐินของหลวง จากที่กล่าวไว้ข้างต้นนั่นแหละค่ะ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ด้วยความสงสัยของดิฉันเอง สงสัยมาก จึงได้ถาม อ.เจน ว่าอาจารย์ช่วยดูด้วยญาณให้หายข้องใจด้วยว่า ที่พวกเรามาวันนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่หรือไม่ อ.เจน ก็ตอบว่า ในอดีตผ่านมานานนับ ๑๐๐ ปี ณ วัดแห่งนี้เคยทำการทอดกฐินของพวกเหล่าทหารแม่ทัพนายกองเป็นทหารทั้งหมดที่มา ร่วมทอดกฐินและก็มีพวกผู้หญิงติดตามขบวน หนูเห็นพวกเราทั้งหมดเป็นผู้หญิงโบราณ เห็นพี่จี๊ดใส่ผ้าถุง เกล้าผมมวย ทัดดอกไม้ หน้าตาสวยมาก แต่เห็นด้วยญาณว่าเป็นพี่จี๊ดแน่นอน(ดิฉัน ก็ได้หวนคิดว่าเมื่อวันสะรุ่น ชอบนุ่งผ้าถุง ชอบเกล้าผมมวย และที่สำคัญที่สุดชอบทัดดอกไม้ข้างใบหู ชอบมากๆ เพิ่มรู้ว่าเป็นสัญญาเดิม) สำหรับ คุณเป็ก น้องเชน คุณต้นโพธิ์ คุณวรเดช เป็นผู้หญิงหมด ยกเว้น ตัวหนูเองเป็นผู้ชายและมีเพื่อนผู้ชายอีกคน รวมเป็น ๒ คน ยืนอยู่ด้วยกัน พวกเราก็เลยบอกว่าผู้ชายอีกคนเป็นคุณรุ้งหรือเปล่า อาจารย์บอกว่าไม่รู้ได้ แต่ที่รู้ได้อย่างแน่นอนพวกเราทั้งหมดเคยมาทำบุญกฐินที่นี่อย่างแน่นอน และจากการสืบประวัติจึงรู้ว่า มันเป็นดังเช่น อ.เจน ได้บอกไว้แต่แรก คือวัดนี่สร้างมาร่วม ๒๐๐ ปี ที่นี่เป็นวัดที่ตั้งอยู่ติดกับป้อมค่ายทหาร แต่ลักษณะเรือนวัดไม่เหมือนกับในสมัยนี้ น่าจะมีการบูรณะวัดใหม่แล้ว ในอดีตมีการทำพิธีการทางศาสนาที่นี่ โดยมีพวกเราได้เคยมาทำร่วมบุญกัน คนที่เป็นประธานของงานนี้จะเป็นผู้ชายผิวคล้ำ ร่างสูงใหญ่ ซึ่งในอดีตก็เคยเป็นผู้นำและทำพิธีการทางศาสนาร่วมกันมา วันนี้ผู้ชายคนนั้นก็จะมาที่นี่อีก ขณะที่ อ.เจน เล่าให้ฟังอยู่นั้น อ.เจน เองก็ไม่รู้ด้วยว่าที่นี่เป็นวัดที่ติดกับป้อมค่ายทหาร ส่วนตัวของดิฉันก็ใคร่อยากรู้ขึ้นมาอย่างมากมาย อย่างนี้ต้องสืบถามด่วน วัดนี้ชื่ออะไร เพราะเห็นขบวนกฐินก็กระโดดลงมาเลยจึงยังไม่ทันได้รู้ชื่อวัดเสียด้วยซ้ำไป ค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่อยากให้ค้างคาใจของดิฉันมันต้องเคลีย ก็เลยร้องเรียกคุณต้นโพธิ์ไปถามเขาซิค่ะว่าที่นี่ชื่อวัดอะไร และหน่วยงานใด เป็นเจ้าภาพกฐินพระราชทานนี้ คุณต้นโพธิ์ ก็เดินไปถามผู้ที่ใส่ชุดปกติขาว ได้รับคำตอบกลับมาว่า ชื่อ วัดป้อมวิเชียรโชติการาม หน่วยงานที่เป็นเจ้าภาพทอดกฐินนี้ ชื่อ กรม...........(ขอสงวนหน่วยงานค่ะ) โดยมีอธิบดี กรม.....เป็นประธาน ยอดเงินกฐิน กว่า ๖ ล้านบาท ขออนุโมทนาสาธุการค่ะ
ประวัติ วัดป้อมวิเชียรโชติการาม พอสังเขป
วัดป้อมวิเชียรโชติการาม จ.สมุทรสาคร เป็นพระอารามหลวงชั้น ตรี ชนิด สามัญ เป็นวัดที่ เก่าแก่ สร้างมาแล้วประมาณ ๒๐๐ ปี เดิมเป็นชุมชนของชาวรามัญ (ชาวมอญ) ซึ่งอพยพเข้ามาอยู่ในประเทศไทยตั้งแต่สมัยอยุธยาเป็นเมืองหลวง ซึ่งประวัติความเป็นมาคุณต้นโพธิ์ ได้ข้อมูลมาก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรละเอียดเหมือนที่กล่าวมานี้ (ข้อมูลนี้มาทราบในภายหลัง)
สิ่งที่ดิฉันประทับใจจนต้องกลั่นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหล เมื่อได้ยินเสียงเพลงสรรเสริญพระบารมี โดยวงดุริยางค์ บรรเลงพร้อมกับท่านประธานของงาน ก็คือ ท่านอธิบดีกรม.....เป็นผู้แทนพระองค์ของกฐินหลวงนี้ เดินเข้ามาถวายความเคารพต่อพระบรมรูปนายหลวง ในมืออุ้มผ้ากฐินพระราชทาน ยืนจนจบเพลงและเดินขึ้นบนศาลา ดิฉันรู้สึก..ปิติ..สุขใจ อย่างบอกไม่ถูกเปรียบเสมือนได้กลับมารับใช้หลวงหรือเข้าเฝ้าเหนือหัวหรือมารับใชชาติอีกครั้งหนึ่งค่ะ ในอารมณ์นั้นคิดอย่างนี้จริงๆ (เพราะอดีตชาติหนึ่งดิฉันก็เป็นทหาร) เหมือนถูกมนต์สะกดว่าครั้งหนึ่ง ฉันก็ทำพิธีที่นี่ คือ อาการมันอิน...ตามที่ อ.เจน เล่าให้ฟังก่อนหน้าที่ท่านจะมาเสียอีก และสายตาของดิฉันก็เฝ้าสังเกตเห็นว่าท่านอธิบดีคนนี้ รูปร่าง ผิวพรรณ เป็นไปตามที่ อ.เจน บอกกล่าวไว้ก่อนล่วงหน้าที่ท่านจะมาถึงพิธีทุกประการ ค่ะ รถมีปัญหา ตลอดเส้นทางไปวัดที่สอง คือ วัดเขาตะเกียบ จาก จ.สมุทรสาคร ไป จ.ประจวบคีรีขันธ์ รถเกิดอาการชักกระตุก ตลอดทาง ขับไปก็กระตุกไป เห็นท่าจะไปไม่รอด พวกเราก็เกรงว่าจะไปไม่ทันเพราะวัดที่สองนี้ จะทอดกฐิน เวลา ๑๔.๐๐ น. มีทางแก้ไขไหม คราวนี้ก็หาที่ซ่อมรถกันค่ะ แต่ละเจ้าก็ไม่ซ่อมให้เพราะอ้างว่า ไม่มีเครื่องยกรถเพื่อตรวจดูสภาพใต้ท้องรถ แวะไปเรื่อย และแล้วก็มีอยู่ร้านหนึ่งรับซ่อมค่ะ ดีใจกันใหญ่ แต่ขับรถไปได้สักพักมีอาการรถกระตุกอีกแล้ว เมื่อเหตุเป็นเช่นนี้ อ.เจน รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับความตั้งใจของพวกเรา ก็มีมารมาขัดขวางการทำบุญไงค่ะ อ.เจน จึงได้อธิษฐานจิตว่า ขอให้คณะเดินทางไปให้ทันการทอดกฐินที่วัดเขาตะเกียบด้วยเถิด วัดที่สอง....วัดเขาตะเกียบ จ.ประจวบคีรีขันธ์
ขณะนี้ เหลือเวลาอีกประมาณ ๕ นาที ก็จะได้เวลาทอดกฐินเหลือเวลาไม่มากนัก เกือบถึงวัดแล้ว โอ้ย..ลุ้นๆ ลุ้นกันสุดขั้ว เมื่อรถจอดปุ๊บ อุ่ย...นายทหารเต็มวัดไปหมด นี่กฐินของทหารหรือนี่ คือพวกเราไม่รู้มาก่อนเลยว่าที่วัดแห่งนี้ใครเป็นเจ้าภาพบ้าง เพียงแต่คุณเป็ก เป็นคนโทรติดต่อไปที่วัดแห่งนี้ จึงรู้แค่เพียงวัดนี้ทอดกฐิน วันที่ ๑๗ พ.ย.๒๕๕๕ เวลา ๑๔.๐๐ น. รู้เพียงเท่านั้น เพราะต้องการเพียงมาทอดกฐินไม่ต้องการรู้ว่าใครเป็นพ่องานแม่งาน พวกเราจึงไม่รู้ว่างานนี้มีนายพลทหารและประชาชนที่มาร่วมเป็นเจ้าภาพทอดกฐิน สามัคคี เป็นกฐินของทหาร ร้อยละ ๘๐ เหลือเวลา ๒ นาที ต่างก็กระโดดลงจากรถตู้ไม่แคร์สื่อ ไม่สนใจใคร ไม่รู้จักใคร ลงจากรถได้ต่างก็เร่งฝีเท้ากันเต็มพิกัดเดินเข้าไปภายในศาลาที่ใช้ประกบพี การงานกฐิน แต่ไม่น่าเชื่อมีที่นั่งให้พวกเราพอดิบพอดี ๑๐ ที่นั่ง อยู่ด้านหน้าข้างหลังประธาน นายพลทหาร ที่นั่งว่างพอดีไม่มีใครนั่ง อะไรกันนี่ นั่งปุ๊บ ท่านเจ้าอาวาสก็บอกว่า ได้เวลาแล้ว เข้าสู่พิธีการทอดกฐิน ประจวบเหมาะอะไรอย่างนี้ มันก็ยัง งงๆ กันอยู่
บรรยากาศของงานผู้คน เต็มไปหมด ร้อยละ ๙๐ เป็นข้าราชการทหาร พวกเราก็ได้นำปัจจัยเงินไปปักที่ต้นกฐิน ก็มีต้นกล้วยสดหลายกระถาง และจระเข้ ๒ ตัว ทำด้วยโฟมทาสีเขียว ทำได้เหมือนจรเข้ตัวจริงมาก ๆ แปลกดี ดิฉันเลือกปักปัจจัยเงินที่ตัวจระเข้ ปรากฏว่า เป็นของเจ้าภาพนายทหารค่ะ
ระหว่างนั่งอยู่ในงานพิธีนั่นเอง อ.เจน บอกว่า สถานที่แห่งนี้ ครั้งในอดีตเป็นป่าทั้งป่า มีศาลาหลังเล็กๆ ใช้เป็นสถานที่ทางศาสนาไม่ได้เป็นวัด และในครั้งนั้นพวกเราก็ได้มาทำบุญร่วมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ นอกจากนี้ที่นี่เป็นดินแดนระหว่างมิติสวรรค์เป็นจุดเชื่อมผ่าน ดิฉันต้องดีใจอีกแล้ว ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกแล้วค่ะท่าน นั่งอิ่มบุญกันทั่วหน้าข้าวปลาไม่ได้กิน นายพลเป็นแฟนพันธุ์แท้ อ.เจน คุณเป็ก กับน้องเชน เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ย่องมาเมียงมองและก็ไปและก็เดินกลับมาอีก นับ ๑๐ รอบ และก็ไปกระซิบแม่ของตนให้ช่วยกันดู มีก็บอกว่าไม่ใช่ลูก ลูกก็บอกว่าใช่ ก็เดินไปกระซิบพ่อของตน เป็นท่านายพล (น่าจะเป็นนายทหารคนสำคัญ) เจ้าภาพทอดกฐินนั่นเอง ท่านหันมามองเมื่อจำได้ก็จึงเดินมาเชิญ อ.เจน ให้ไปนั่งใกล้กับที่ประธาน โดยบอกว่า เป็นแฟนพันธุ์แท้ และโทรศัพท์จองตรวจกรรมทุกวันที่ ๓ ของเดือน โทรกันทั้งบ้าน ทั้งกรมทหาร ก็ไม่สามารถโทรติด ไม่นึกเลยว่าจะได้มีโอกาสพบกับ อ.เจน ในวันนี้ ท่านบอกว่า เดิมทีมาที่วัดนี้เพื่อมาขอเจ้าอาวาสติดเสาอากาศสื่อสารของพระราชวังไกล กังวลที่จุดสูงสุดยอดเขาตะเกียบ เมื่อมาเห็นวัดที่ไม่มีโบสถ์ก็มีจิตศรัทธาโดยตั้งความประสงค์ไว้ว่า จะพยายามช่วยเหลือทางวัดด้วยการหาทุนทรัพย์ก่อสร้างพระอุโบสถ์เมื่อสำเร็จ เมื่อไหร่ท่านนายพลคนนี้จะขอบวชในบวรพุทธศาสนาสืบต่อไป ปัจจุบันได้สร้างรากฐานโบสถ์นี้แล้ว ดังนั้น จะพยายามนำคนมาทอดผ้าป่าทุกเดือนเท่าที่จะหาได้ พวกเราก็อนุโมทนาสาธุด้วยจิตที่เป็นกุศลนี้ด้วยค่ะ
พิธีการเริ่มและก็จบด้วยการแจกของที่ ระลึกให้กับเจ้าภาพ เป็นพระเครื่องตั้งแต่ปี ๒๕๔๙-๒๕๕๐ ที่ผ่านพิธีปลุกเศกตามแบบที่ถูกต้อง คนที่เตรียมสตาร์ดไปรับวัตถุมงคล เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นก่อน ก็คือคุณแม่ตี้ ของเราเองนั่นแหละ คนแรกเลยค่ะ
เสร็จพิธี ออจากวัดประมาณบ่าย ๓-๔ โมงเย็น ไปหาที่พักกันดีกว่า วันนี้ทำบุญกันเพียงพอแล้วเดี๋ยวจะหาที่พักไม่ได้ หากจะไปทำบุญกันต่ออีกละก็คงจะต้องได้นอนวัดกันสมประสงค์เป็นแน่แท้ ยอดเงินหลายแสนบาทมากโขอยู่ ก็ต้องขออนุโมทนาสาธุการอีกวัดหนึ่งค่ะ พักที่อ่าวมะนาว น้ำสวย ฟ้าใส ถึงมืดพอดีค่ะ แค่ เพียงได้เห็นน้ำทะเล..ชแว๊บเดียวก็มืดเสียแล้ว ทำบุญมากเที่ยวน้อย แต่ก็สุขใจในบุญที่ทำสำเร็จมาสองวัดค่ะ ถึงไม่ได้เหยียบน้ำทะเล แค่มองๆ ก็พอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ วางแผนจะตื่นกันแต่เช้า เล่นโยคะ บนหาดทราย กับบรรยากาศอันแสนบริสุทธิ์ในยามเช้า โอ้ว..มันจะวิเศษขนาดไหน..เน้อ แต่เรื่องมันไม่เป็นอย่างที่คิดฝันไว้ค่ะ มันมีเหตุเสียก่อน ในคืนนั้นเลยทีเดียวเชียว เหตุมันก็มาจากห้องพักของเรา คือ ห้องพักที่ อ.เจน คุณรุ้ง แม่ตี้ และดิฉัน นอนในคืนนั้นแหละค่ะสาเหตุเบื้องต้น พวกผู้ชายเขาก็แยกกันคนละหลังต่างหาก ส่วนเพื่อจากต่างแดนก็แยกไปนอนต่างหาก ๒ หลังนั้นไม่มีอะไรหรอกค่ะ จะมีก็แต่ห้องหลักนี่แหละค่ะ ตอนที่เลือกห้องพัก ห้องแรกคุณรุ้ง เห็นว่าห้องนี้มีอะไรสักอย่าง มันมีกลิ่นอายของความอับชื้นและความวังเวง จึงบอก อ.เจน ว่าไปเปิดห้องถัดไปดีกว่า เมื่อเลือกห้องถัดไปก็ถูกรบกวนโดยพวกวัยรุ่นสาว มานั่งหน้าบ้านพักด้วยเหตุที่ว่าที่นี่มีสัญญาณ wi-fi มา ๑ คน ก็ไม่ว่าอะไร เดี๋ยวมากัน ๓ คน มากเกินไปแล้วไม่ส่วนตัวเลย ก็แจงขอย้ายไปห้องแรกที่ไม่เลือก นั่นเอง กะว่าจะออกไปดินเนอร์กันสักหน่อยก็ต้องหิวข้าวของกลับมาก็เพราะว่าฝนตกหนัก มีพายุเข้า แหมจำเพาะต้องเป็นคืนนี้ซะด้วย จึงมานั่งจับเจ่ากันที่ห้องพัก อ.เจน นั่งล้อมวงเล่าเรื่องผีๆ และประสบการผีกันเริ่มที่แม่ตี้ ก่อนคนแรกเพราะแม่ตี้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากต้องมีเรื่องโบราณเล่าเป็นแน่ และก็เป็นไปตามคาด เล่ากันหลายเรื่อง ผีเด็ก ๔ ขวบ อยู่ในห้องพัก จู่ๆ แกก็มานั่งยองๆอยู่ข้างๆ อ.เจน ระหว่างที่นั่งคุยกันอย่างออกรสชาด อ.เจน ถามขึ้นว่าหนูมานั่งกดไหล่พี่ทำไมพี่หนักไหล่นะเนี้ย ..พวกเราก็หันมามองหน้า อ.เจน เป็นตาเดียวกันซิที่นี้ เอาแล้วไง ต่างก็มองหน้ากันไปมาแต่เป็นสัญญาณว่าเจอดีเข้าแล้ว ซึ่ง อ.เจน ก็หันมาอธิบายด้วยว่า เป็นเด็กพี่ และก็ถามต่อไปอีกว่า เมื่อกี้พี่อาบน้ำหนูใช่มั้ยมายืนอยู่ในห้องน้ำ ซึ่งหนูคนนั้นคงตอบว่าใช่ เพราะ อ.เจน พูดกลับไปว่า นึกแล้วเป็นหนูที่เอง พวกเราก็เลย บอก อ.เจน ถามเขาเลยว่า ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ตายมานานหรือยัง และ เป็นอะไรตาย คำตอบที่ได้รับ ที่ อ.เจน เล่าให้ฟังก็คือ หนูชื่อ นพเก้า ชื่อเล่น น้องเก้า อายุ 4 ขวบ น้องบอกว่า ช่วยหนูด้วย หนูหิวโหยและอดอยากเหลือเกิน ไม่มีใครอุทิศบุญให้เลย ทรมานและหนาวมาก อ.เจน สื่อได้ว่า น้องคนนี้ถูกคนบ้าใช้มีดแทงจนตาย ซึ่งน้องตายมาแล้ว ๑๕ ปี ยังไม่ไปเกิดต้องมาเป็นสัมภเวสีอยู่ ณ ที่แห่งนี้ มีชีวิตของโลกวิญญาณด้วยความหิวโหย อดอยาก น้องบอกกับ อ.เจน ว่า หนูเห็นว่าพวกพี่ๆชอบทำบุญกัน จึงต้องการขอบุญกุศลจากพวกเรา เพราะพวกเราวันนี้มีบุญกันมากโขอยู่ พวกเราก็อุทิศบุญให้และรับปากว่า พรุ่งนี้เช้าจะไปใส่บาตรอาหารคาวหวานให้เต็มกำลัง และแล้ว อ.เจน ก็หันมาบอกกับพวกเราว่า หนูมีข้อสงสัยมานานแล้ว ไหนๆ ก็สื่อกับน้องเขาอยู่ จึงอยากรู้ว่า ผี เขารู้เรื่องหวยหรื อไม่ พวกเราก็เอาเลย อ.เจน ถามเลย พวกเราก็อยากรู้ด้วยเหมือนกัน คำถาม หนูรู้จักหวยหรือไม่ พวกพี่ๆ อยากรู้ว่าน้องรู้จักหวยหรือเปล่า อ.เจน บอกว่าน้องว่ารู้จัก พวกเราก็ถามว่า อ.เจน ถามให้หน่อยถ้ารู้ เมื่องวดที่แล้ว งวด 16 พ.ย.55 หวยออกอะไร ขอเลขข้างบนนะ น้องคนนี้ตอบกลับมาว่า ๕๐๐ (เพราะข้องใจพวกเรามาก อ.เจน พาคนไปทอดกฐิน ๕๐๐ คน หวยออก ๕๐๐ พอดี ไม่มีใครซื้อค่ะ) และมีแถมว่า พวกพี่อยากรู้ว่าถ้าน้องรู้จริงงวดวันที่ 1 ต.ค.55 ตัวเลขที่ออกต้องข้างบนด้วยนะ ขอตัวเลข 3 ตัว น้องตอบมาว่า เลข...?.... ***อ.เจน ไม่สนับสนุนให้ซื้อหวยใต้ดินค่ะ อ.เจน บอกผิดศีลค่ะ อ.เจน พูดต่อไปว่าตอนนี้ น้องเขาถอยออกไปนั่งที่หน้าบันไดบ้านแล้ว พวกเราอยู่กันเยอะน้องเขาไม่อยู่ด้วย เขาถอยไป. ดิฉันก็คิดนะคิดหนักแล้ว ถ้าเราอยู่กันน้อยล่ะ แบบนอนกัน ๔ คน หลังจากที่พวกขาเม้ากลับบ้านพักของใครของมันล่ะหว่า....แต่ด้วยความไม่ประมาท และด้วยมารยาทไทย ผู้มาเยี่ยมเยือนให้บุญเจ้าที่เจ้าทางกับพี่สัมภเวสีและน้องไปก่อนคืนนี้ เผื่อน้องเขาเมตตาไม่ปรากฏตัวแบบจะจะ ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกท่าน ณ ที่นี้ค้า เราต้องเป็นผู้ให้ก่อน ด้วยข้อความสั้นๆ ว่า. คืนนี้ขอให้พวกเรานอนหลับสบายนะค่ะ ก็หลับสบายจริงๆค่ะ ในคืนนั้น วัดที่สาม วัดคลองวาฬพระอารามหลวง วันที่ ๑๘ พ.ย.๒๕๕๕ เมื่อวานนี้ อ.เจน วางแผนโยคะบำบัดโรค แต่มันมีเหตุจากเมื่อวาน เช้านี้ก็ต้องยกเลิกเปลี่ยนแผนด้วยการไปหาซื้ออาหารใส่บาตรให้น้องเก้า ค่ะ ขณะที่เดินลงบันไดบ้านพัก น้องเก้า มาบอกกับ อ.เจน ว่า อย่าลืมทำบุญให้หนูนะ หนูรอรับบุญพวกพี่ๆ อยู่นะ อ.เจน แอบกระซิบบอกดิฉันค่ะ ถวายมหาสังฆทาน พวกเราทั้งหมดมีกำลังใจกันมากน้องอุตส่าห์มาบอกเตือน อ.เจน ซะขนาดนั้นใครจะลืมได้ ทุกคนตื่นกันแต่เช้าไปตลาดแต่ด้วยพวกเราหลายคน ก็กว่าจะซื้อข้าวของเสร็จสรรพ พระท่านก็บิณฯกลับวัดไปเกือบหมดแล้ว ดังนั้น อ.เจน ก็เห็นว่า วันนี้ ตั้งใจจะไปถวายสังฆทานกันอยู่แล้ว ก็เลยได้นำเครื่องสังฆทานพร้อมอาหารคาวหวานของพวกเราไปรวมกันทำเป็นมหาสังฆทานที่วัดเลยดีกว่า วัดใดก็ได้เจอวัดใดก็ไปวัดนั้น ว่าแล้วก็ไม่รอช้าไปบอกแก่โชเฟอร์พี่เล็ก ไปพี่ขับไปเรื่อยๆ เจอวัดไหนเข้าวัดนั้นเลย และแล้วรถตู้ก็มาจอดที่วัดคลองวาฬพระอารามหลวง ทุกคนลงจากรถก็ไม่ได้สนใจว่าวัดชื่อไร เมื่อลงจากรถได้ก็ไปเดินหาพระสงฆ์กัน เจอท่านก็นิมนต์ท่าน ๕ รูป โดยแจ้งว่าจะถวายมหาสังฆทาน และก็ไม่ลืมที่จะกรวดน้ำให้น้องเก้า ชื่อว่า น้อง นพเก้า อายุ ๔ ปี คนนี้เป็นการให้เฉพาะเจาะจงน้องจะได้บุญมาก ขณะกรวด คุณรุ้ง ได้ยินเสียงน้องบอกว่า หากวันนี้ผู้ใด อุทิศบุญกรวดน้ำให้น้องแต่ผู้เดียวผู้นั้นจะถูกรางวัลตามเลขที่น้องบอกอย่างแน่ นอน...เรื่องนี้ ดิฉันต้อง....คอย...ลุ้น หลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ เมื่อถวายมหาสังฆทานเสร็จก่อนลากลับ พระท่านจำได้ว่า เป็น อ.เจน จึงเอ่ยปากถามว่า เป็น อ.เจน ใช่หรือไม่ อ.เจน จึงตอบไปว่าใช่ค่ะ และกราบลา ระหว่างลงบันไดศาลา อ.เจน บอกว่า พี่หนูมีความรู้สึกด้วยญาณว่าที่นี่มีพระพุทธรูป ชื่อ พระศักดิ์สิทธิ์ ไปหากันดีกว่าว่า มีอยู่ที่ไหนแล้วพวกเราไปนั่งสมาธิกันดีกว่า พวกเราก็ตกลงตามนั้น เดินมาได้สักพักเจอจริงๆ ด้วย ที่นี่มีพระพุทธรูป ชื่อว่า หลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ ลักษณะเป็นศาลาหลังเล็ก มีพระพุทธรูป ชื่อ หลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ พระทันกรรม (สีเขียวสำริดทั้งองค์) และหลวงพ่ออีก ๒-๓ องค์ จำไม่ได้ นั่งเรียงๆ กัน ดิฉัน อ.เจน คุณรุ้ง คุณต้นโพธิ์ ข้างหลังก็มีน้องฝาแฝด นั่งตรงหน้าหลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ ส่วนทางขวามือ คุณแม่ตี้ คุณเป็ก น้องเชน ขอนั่งอยู่ตรงหน้าพระทันกรรม เพราะ อ.เจน สื่อได้ว่า ถ้าต้องการปลดกรรมของเราให้เบาบางลงควรมานั่งตรงนั้น
สวดมนต์สมาธิ ประมาณ ๑/๒ ชม. แผ่เมตตา อยู่ ๆ อ.เจน ก็บอกให้พวกเราทุกคนนำน้ำมนต์ในโอ่งตักมายืนที่นอกศาลากลางแจ้งทำจิตสงบ ต่อจากนั้น อ.เจน ก็นำอธิษฐานและให้นำมาดื่มปะพรมตามตัว พวกเราต่างก็ถามว่าทำไมต้องทำค่ะ/ครับ อ.เจน บอกว่าหนูไม่รู้มีเสียงมาบอกให้ทำอย่างนี้ค่ะ เกิดเหตุการณ์อัศจรรย์กับแม่ตี้ ระหว่างนั่งสมาธิ แม่ตี้ได้เห็นในสมาธิเป็นดวงไฟสีม่วงและสีส้มสวยงามมาก ลอยอยู่ตรงหน้า แม่ตี้ตกใจมาก ออกจากสมาธิ ก็ปรากฏว่า ลืมตามาเพ่งมองไปที่พระทันกรรม แต่ก็ต้องตกใจมาก เพราะได้เห็นว่า ใบหูของท่านพระทันกรรมเคลื่อนไหวไปมาได้ (ข้างเดียว) แม่ตี้บอกว่าตกใจมาก ตอนนั้นคุณรุ้ง ก็ได้สังเกตว่าแม่ตี้ ทำไมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าตนเองเห็นอะไร จึงได้ถามแม่ตี้ ซึ่งแม่ตี้ ก็เล่าให้ อ.เจน และคุณรุ้ง ฟังตามที่ตนเห็น
อ.เจน รับฟังแล้ว จึงบอกกับแม่ตี้ว่า สิ่งที่ได้เห็นเป็นนิมิตหมายที่ดี ท่านต้องการแสดงให้เห็นว่าท่านศักดิ์สิทธิ์จริง เพราะแม่ตี้สงสัยว่า มีชื่อพระทันกรรมด้วยหรือ ซึ่งก็จริงแม่ตี้ แม่ตี้ได้พูดเปรยเหมือนกันว่าแปลกไม่เคยเห็น
สำหรับแม่ตี้ มักจะเห็นอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหมือนกัน เช่นผีที่บ้านตัวเอง หรือบางครั้งก้ได้เห็นสถานที่อื่นๆ ดังนั้น ในตอนเช้าของวันนั้น แม่ตี้ไปยืนริมทะเลคนเดียว ได้เห็นกลุ่มควันสีดำเหมือนก้อนเมฆ แต่ลอยอยู่เหนือทะเลไม่เกินศอก ลอยผ่านและแว็บหายไปกับตา จึงมาเล่าให้ ดิฉันฟัง ดิฉันเชื่ออยู่แล้ว จึงได้ชักชวนแม่ตี้ ไม่ต้องรอ อ.เจน หรอก เราไปกันสองคนจะได้เห็นอีก แต่พอมาถึงที่เกิดเหตุจริงๆ ไม่มีแล้ว เฮ้อ..อดเลยเรา ก่อนกลับ เมื่อพวกเราเดินออกมาได้สักพักจะกลับแล้วพระรูปหนึ่งก็มาอธิบายว่า ที่นี่มีการสร้างหอระฆังของพระราชินี พวกเราก็เช่าพระทำบุญร่วมสร้าง และร่วมบุญที่พระเจ้าอยู่หัวได้ช่วยเหลือพระสงฆ์ในการสนับสนุนการศึกษาพระ สงฆ์ ๘๔,๐๐๐ กอง ๆ ละ ๑,๐๐๐ บาท สรุป ร่วมบุญกันทั่วหน้า รวมทั้งถวายผ้าอาบน้ำฝนร่วมกับเงินที่เช่าพระพุทธรูปและสิงของที่ระลึก ได้บุญอีกทอดหนึ่งค่ะ
สัมภเวสี มารอรับบุญ ขณะ ที่กรวดน้ำ ทันใดนั้น คุณเป็ก ก็เหลือบไปเห็นสัมภเวสีตนหนึ่ง ไม่แน่ชัดว่าเป็นหญิงหรือชาย ตัวโปร่งๆ มายืนขอส่วนบุญ คุณเป็ก จึงอุทิศบุญให้สัมภเวสีที่มายืน ส่วนดิฉันไม่สามารถเห็นวิญญาณเหมือนกับคุณเป็ก แต่ที่ทำอยู่แบบมาตรฐานก็คือไม่เคยลืมสัมภเวสีที่อยู่ไกล้และไกล ที่รู้จักและไม่รู้จัก ทำแบบนี้ประจำๆ ค่ะ คุณเป็ก เล่าว่า พอกรวดน้ำให้เขาเสร็จสัมภเวสีตนนั้น กลับกลายร่างเป็นเทวดาสวยงามให้วับไปกับตา ข้อคิด ในชีวิตคนเรามันสั้นนัก เมื่อมีชีวิตอยู่ก็ทำความดีสะสมเสบียงบุญเอาไว้ ไม่ต้องไปร้องขอรอรับบุญจากใครเขา เพราะที่เห็นกันอยู่คนที่ตายไปใหม่ๆ ญาติพี่น้องก็ทำบุญให้ช่วงแรกเท่านั้นนานวันก็ลืม ...ลืมเลือนเราไป หรือมีเพื่อนใหม่ หรือภาระหน้าที่การงานจนทำให้เขาลืมผู้ตายที่รักไปแล้วว่า ครั้งหนึ่งเราเป็นคนสำคัญของเขา ดังนั้น เราต้องไม่ประมาทในการใช้ชีวิตที่เหลือ หากเราได้ตายไปเราก็จะได้มีเสบียงบุญไปรอรับเราในภายภาคหน้า ขอให้คิดเสมอว่าอย่ามีชีวิตอยู่ด้วยความประมาท ขอให้ทุกท่านได้มาร่วมอนุโมทนาบุญ กับ อ.เจน และทีมงาน ที่ไปร่วมทอกกฐินและบุญที่ทำนี้ด้วยกันค่ะ ลงท้ายเรื่อง การเดินทางในครั้งนี้ตั้งใจจะไปเที่ยว แต่ท้ายสุดทำบุญมากกว่าท่องเที่ยวค่ะ
| 
โพสต์เมื่อ 2013-11-25 19:20:39
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
โพสต์เมื่อ 2013-11-27 16:12:48
