แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย รุ้งตะวัน เมื่อ 2014-4-16 16:29
มหัศจรรย์ 9 ประการ
มหัศจรรย์ ที่ 1.
ชมรมวิปัสสนาญาณ ผู้ก่อตั้ง คือ อ.เจน + คุณรุ้ง อาจารย์นิมิตฝัน ถึง สมเด็จพระพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี (หลวงพ่อโต) ในนิมิตฝันนี้ อาจารย์เล่าว่าได้เดินอยู่ในดินแดนที่สวยงาม เยือกเย็น ต้นไม้เขียวขจี บรรยากาศ ที่เต็มไปด้วยความสงบและสบาย มีปราสาทวิจิตรตระการตาสวยงามราวเนรมิต เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ก็ได้ยินเสียงดังก้องหู ดังมาก ว่า “ สมเด็จพุฒาจารย์โตเสด็จแล้ว.... ๆ ๆ ” เสียงนั้นย้ำอยู่อย่างนั้น เมื่ออาจารย์ได้ยินเสียงนั้นก็มองไปตามเสียง แต่ภาพที่เห็นทำให้อาจารย์ต้องนั่งทรุดตัวลงกราบ ทำความเคารพ เพราะที่เบื้องหน้านั้น ได้เห็นแสงรัศมีวงกว้างสว่างไสวเจิดจ้า จนต้องหลับตาลง และลืมตาขึ้นมาใหม่ ปรากฏว่า สมเด็จท่านเสด็จมาในท่ายืน ท่านค่อย ๆ เคลื่อนมาทางด้านหน้า และหยุดยืนอยู่ที่อาจารย์ ในขณะนั้น อาจารย์ทั้งตื่นเต้นและทั้งประหลาดใจว่านี่เรื่องจริงหรือความฝัน ท่านยืนอยู่ในระยะห่าง อาจารย์ยังจำได้ว่า มีพระสงฆ์หลายรูปที่เดินผ่านองค์ท่านที่ด้านหลัง ขณะที่ผ่านไปนั้นต่างก็เดินอย่างนอบน้อมและเคารพ แม้จะเดินอยู่ไกลๆ ก็หยุดทำความเคารพ และน้อมตัวผ่านไป สมเด็จโตท่านหยุดอยู่เบื้องหน้าของอาจารย์ ด้วยท่ายืน มือกำเหมือน ท่านั่งนั้นแหละค่ะ ท่าน พูดขึ้นว่า “ลูกเอ๋ย เร่งนำพาคนเข้าโบสถ์เร็ว เปรต อสูรกาย เต็มบ้านเต็ม เมืองไปหมดแล้วลูก” อาจารย์ตื่นเต้นมาก และดีใจที่ท่านมาบอกกล่าว แต่ก็ยังคงสงสัย คำที่ท่านบอกเตือนมานี้ มีความหมายเป็นอย่างไรกันแน่ แล้วท่านก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไป ในความฝันนั้น อาจารย์ก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ ในความฝันนั้น และแล้วก็มีเหตุการณ์ ที่ทำให้หายสงสัย เพราะในความฝัน อยู่ ๆ อาจารย์ก็มายืนอยู่ที่โบสถ์แห่งหนึ่ง มีผู้คนทั้งหญิง ชายมากมายแต่งกายด้วยชุดสีขาว แบบชุดปฏิบัติธรรม ต่างก็วิ่งหนีกันอลหม่าน วิ่งหนีอะไรกัน ในตอนนั้น อาจารย์ก็ตกใจ กับเหตุการณนั้นว่าเขาวิ่งหนีอะไรกัน แล้วก็ได้เห็นว่า เขาวิ่งหนีอะไรกัน เพราะว่า เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปที่โบสถ์ จึงเห็นว่า เปรต อสูรกาย ตัวสูงใหญ่น่ากลัวมาก กำลังไขว้คว้า จับตัวผู้คนอยู่ เป็นภาพที่น่ากลัวมาก ดังนั้น อาจารย์จึงร้องเรียกให้ทุกคนวิ่งหนีกันเข้าโบสถ์ เมื่ออาจารย์วิ่งหนีเข้าโบสถ์มาได้ ด้วยในจิตตอนนั้นรู้ว่า ตนเองต้องเป็นผู้นำก็เรียกพี่รุ้ง ๆ แล้วก็จูงมือพี่รุ้ง เหาะขึ้นไปบนยอดโบสถ์ เพื่อแสดงตนให้พวกเหล่าเปรต อสูรกาย ได้หยุดการกระทำนั้น พร้อมกับร้องเรียกให้ทุกคนหนีเข้าโบสถ์ค่ะ ตั้งชื่อชมรมวิปัสสนาญาณ เมื่อเหตุเป็นเช่นนั้นแล้ว จึงมาคิดหารือกันสองพี่น้องว่า คงช้าไม่ได้แล้วอาจารย์คงต้องนำพาคนปฏิบัติธรรมภายใต้ชื่อชมรมปฏิบัติธรรม แต่จะใช้ชื่อชมรมอะไรดี เมื่อคิดได้ อ.เจน กับคุณรุ้ง ก็ได้นั่งสมาธิร่วมกัน ด้วยการตั้งจิตอธิษฐานถึงหลวงพ่อโต ในสมาธิ จึงได้รู้ว่า ต้องตั้งชื่อ สำนักปฏิบัติธรรม “ชมรมวิปัสสนาญาณ” โดย อ.เจน และคุณรุ้ง เป็นผู้ก่อตั้ง ค่ะ เรื่องราวที่ดิฉันเล่าเรื่องให้ทุกท่านรับรู้นี้ เป็นการจดบันทึกของดิฉันที่ได้จดจำไว้ไม่เคยลืม ค่ะ
มหัศจรรย์ ที่ 2. สำนักปฏิบัติธรรมหุบกะพง รูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อโต ท่านมีเส้นเกศา (ผม) งอกออกมาจากหนังศีรษะ อ.เจน ได้นำพาผู้คนไปปฏิบัติธรรมที่สำนักปฏิบัติธรรมหุบกะพง จ.เพชรบุรี ซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนอำลาจากสถานที่แห่งนี้ด้วยมีเหตุผลหลายประการที่ยากจะอธิบาย แม้นว่า อ.เจน และคุณรุ้ง ได้พยายามที่จะยืนหยัดและฝ่าฟันอุปสรรค์ขวากหนามกับสถานการณ์ที่บีบบังคับ เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นสมบัติของวัด แม้ว่า ท่านเจ้าอาวาสได้อนุญาตทุกสิ่งอย่างให้สามารถดำเนินการใด ๆ ก็ได้ภายในสำนัก ปฏิบัติธรรมหุบกะพง โดยมอบให้ อ.เจน และ คุณรุ้ง เป็นผู้ดำเนินการ แต่ปัญหาที่เกิด ก็ยากที่จะคงอยู่ต่อไปได้ เพราะเกรงว่า ผู้ปฏิบัติธรรมจะไม่สะดวกทุกประการ จึงจำเป็น ต้องจากลาสถานที่นี้ ด้วยน้ำตา และอาลัย ค่ะ จำได้ว่า ก่อนอำลาจากสถานที่แห่งนี้ อ.เจน ได้นำทีมงานทั้งหมดไปขอขมากรรมต่อ สถานที่ และพระประธาน ณ สำนักปฏิบัติธรรมแห่งนี้ รวมทั้งขอขมากับเจ้าที่ ตายาย เพราะเราได้เคยตั้งใจและตั้งมั่นกันเอาไว้แต่แรก เพราะว่า กลัวว่าจะติดกรรมกันค่ะ และทุกครั้งที่ อ.เจน ได้มาปฏิบัติธรรมกันที่นี่ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านทราบดีค่ะว่า เราตั้งใจกันขนาดไหน และท่านก็ได้บุญจากพวกเราทุกครั้งค่ะ ขณะที่ทุกคน (ทีมงาน) กำลังขอขมากรรม โดยมี อ.เจน เป็นผู้นำพูดขอขมากรรมนั้น ดิฉันได้รับรู้ว่าทุกคนในวันนั้นเศร้าใจมาก โดยเฉพาะดิฉันแทบจะกลั้นน้ำตาเอา ไว้ไม่อยู่ด้วยจิตที่สุดแสนจะสงสาร สงสาร อ.เจน และคุณรุ้ง ที่ได้ทุ่มเททั้งแรงกาย และแรงใจ ที่ว่าทุ่มเท ก็เพราะว่า ดิฉันและทีมงาน ได้ติดตามอาจารย์มาด้วยทุกครั้ง และใครจะรู้ดีเท่าดิฉันและทีมงาน แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย หากมีวันว่าง อ.เจน และคุณรุ้ง ก็จะต้องไปดูงานที่สำนักฯ ตลอดเวลา เรียกได้ว่าต้อง เทียวไป เทียวมา เพื่อการควบคุมงานสร้างห้องน้ำ เจรจาต่อรอง กำกับดูแลช่าง และอื่น ๆ อีกมากมายหลายเรื่อง ค่ะ ทั้งนี้ ค่าใช้จ่ายจากการเดินทางในแต่ละครั้งที่ได้ไปดูแลและควบคุมงานทั้งหมด อ.เจน และคุณรุ้ง ไม่ได้ใช้จ่ายเงินในส่วนของผู้บริจาคแม้แต่บาทเดียวค่ะ ออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวทุกบาททุกสตางค์ และที่อาจารย์ทำไปทุกอย่างก็ เพื่อให้เป็นไปตามนิมิตนั้น โดยหวังว่า สถานที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่นำพาคน เข้าโบสถ์ อบรมจิตใจ อบรมให้คนเข้าใจในพระพุทธศาสนา อบรมให้คนเชื่อ ในเรื่องของบุญและบาป และไม่คิดทำชั่ว ให้หมั่นทำความดี โดยที่ไม่เคยย่อ ท้อเพียงเพื่อต้องการให้ประสบผลสำเร็จโดยเร็ววัน แต่เมื่อสำนักปฏิบัติธรรม แห่งนี้สามารถเปิดใช้การได้แล้ว ก็ต้องมีอุปสรรค์ และจำเป็นต้องมีสำนัก ปฏิบัติธรรมเป็นของตนเอง จะดีที่สุด เนื่องจากเราจะสามารถกำหนดกรอบ และหลักเกณฑ์การดำเนินการของชมรมฯ ได้อย่างสะดวกและ ไม่มีสิ่งติดขัดใด ๆ ค่ะ ดิฉันเข้าใจดีว่า อ.เจน และคุณรุ้ง มุ่งมั่นและตั้งใจที่จะให้ชมรมวิปัสสนาญาณ เป็นสถานที่พักพิงเป็นจุดศูนย์รวมของการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบที่ถูกต้อง และทำไปเพื่อต้องการสืบสานพระพุทธศาสนาให้คงอยู่ต่อไป ทำไปเพื่อนำพาคนไปเข้าโบสถ์ตามนิมิตที่กล่าวมาแล้วค่ะ เพราะในความหมาย ของหลวงพ่อโต คือ พาคนไปปฏิบัติธรรมนั้นเองค่ะ ปฏิบัติธรรมเพื่อให้มีสติ มีปัญญา ไม่ทำชั่วค่ะ แต่เมื่อมีเหตุให้ต้องจาก ทำให้ดิฉันน้ำตาคลอเบ้า ไม่กล้าร้องให้ มันจุกอยู่ในอก น้ำตาตกในค่ะ ก็เดินซึม ๆ ออกมาไม่อยากพูดกับใคร แต่ อ.เจน บอกกับดิฉันว่า พี่ องค์พระปฐม (พระพุทธรูปพระประธานของสำนักฯ) ท่านมาปรากฏให้เห็น ชั่วแวบหนึ่ง ในท่าสงบ ท่านเข้าใจดีค่ะ แต่เจ้าที่ตายาย ท่านเสียดายที่พวกเรากำลังจะจากไปค่ะ อาจมีคำถามมากมาย ว่า ทำไม อ.เจน มีญาณจึงไม่รู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่า จะเกิดอะไรในภายภาคหน้า ซึ่งเรื่องนี้ ดิฉันก็ได้ถามอาจารย์เหมือนกันค่ะ ว่าทำไมเราไม่รู้ก่อนหน้านี้ว่าจะเกิดปัญหาอะไรบ้าง อ.เจน บอกว่านั่นคือวาระ ที่ให้รู้ก่อนไม่ได้ และนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้ อ.เจน ต้องเริ่มสร้างชมรมวิปัสสนาญาณ ที่เป็นของตนเองโดยมีท่านผู้บริจาคเป็นผู้มีส่วนร่วมและจะสำเร็จค่ะ โดยสำนักปฏิบัติธรรม ชมรมวิปัสสนาญาณนี้ มิใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง เพียงแต่ อ.เจน และคุณรุ้ง เป็นผู้ก่อตั้ง และดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อยค่ะ แต่ท่านที่ได้บริจาคที่ทำให้สำนักปฏิบัติธรรมหุบกะพงสำเร็จไปด้วยดีนั้นแล้ว ก็ไม่ต้องวิตกกังวลว่าจะไม่ได้บุญ ท่านได้บุญนี้อย่างเต็มเปี่ยมแล้วค่ะ อ.เจน บอกกับดิฉันว่า ท่านผู้บริจาคได้บุญกันเต็มเปี่ยมอยู่ แล้วด้วยเจตนาและแรงอธิษฐาน และหลังจากนี้ ณ สถานที่แห่งนี้ทางวัดก็ ใช้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมให้แก่ พระ เณร และผู้ปฏิบัติธรรมคณะอื่น ๆ ได้ใช้ทุกท่านก็ได้บุญจากการนี้ทุกครั้งไปค่ะ ครั้งสุดท้ายที่ต้องอำลา ปรากฏว่า ขณะที่ทุกท่านเดินสำรวจดูหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อโต จำนวน 3 องค์ ที่ประดิษฐานอยู่นี้ ต่างก็สังเกตเห็นว่าหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อโต 1 ใน 3 นั้น มีเกศางอกสั้นยาวไม่เท่าเสมอกัน ทั้ง ๆ ที่ ครั้งแรก ๆ เรียบเสมอกัน จึงเรียกกันมาดู และก็พบว่า เกศางอกออกมาจริง ๆ ด้วย มหัศจรรย์จริง ๆ ค่ะ ทำให้พวกเรายิ่งเศร้าใจกันมากขึ้นไปอีกค่ะ ก่อนอำลา
มหัศจรรย์ ที่ 3 นิมิตฝัน ถึง หลวงพ่อโต หลวงพ่อปาน (วัดบางนมโค) หลวงปู่ดู่ หลังจากที่ไม่ได้ไปใช้สำนักปฏิบัติธรรมหุบกะพง ก็เปิดชมรมวิปัสสนาญาณ สัญจร คณะบุญเราก็ได้สัญจรไปหลายสถานที่ ในขณะนั้น ก็ได้วางแผนว่า ต้องหาสถานที่ชมรมแห่งใหม่ และต่อมาอาจารย์ก็ได้นิมิตฝัน ว่า หลวงพ่อโต หลวงพ่อปาน (วัดบางนมโค) หลวงปู่ดุลย์ ท่านยืนอยู่เบื้องหน้าทั้ง 3 องค์ มองมา แล้วหลวงพ่อปาน ท่านก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงอันกังวานกึกก้องว่า “เจ้าจงเร่งนำพาคนเข้าโบสถ์ด้วยเร็ว บัดนี้ เปรตอสูรกาย จะมาแล้ว จงรีบเร่งเถิด” เมื่ออาจารย์ได้ยินดังนั้น จึงคิดในใจว่า แล้วเราจะไป หาเงินมาจากไหนกัน เราไม่มีเงินเลย ทันใดนั้น หลวงพ่อปาน ท่านคงรู้ในวาระจิตของอาจารย์ ท่านจึงพูดขึ้นต่อไปว่า “ เราจะช่วยเอง” ตามที่อาจารย์เล่าให้ฟังนี้ โดยส่วนตัวดิฉันมีความเชื่อมั่นในเรื่องนี้มากก็ เพราะว่า ดิฉันรู้ดีว่า อาจารย์มีบารมี และทำได้ค่ะ
มหัศจรรย์ ที่ 4 ผู้บริจาค หุ้นขี้ผึ้ง หลวงพ่อโต ให้กับ ชมรมวิปัสสนาญาณ ด้วยช่างฝีมือที่มีชื่อเสียงของเมืองไทย มีดอกเตอร์ท่านหนึ่ง เป็นเจ้าของหมู่บ้านชื่อดังในประเทศไทย ท่านได้สร้างห้องพระไว้สำหรับปฏิบัติธรรมอยู่ชั้นใต้ดิน ภายในห้องนั้น จะมีหุ้นขี้ผึ้ง พระเกจิ และฤาษี มากมาย รวมทั้ง หินสีที่สวยงามตระการตา ดอกเตอร์ท่านนี้บอกว่า หุ่นต่าง ๆ ปั้นด้วยช่างฝีมือดีของเมืองไทยเชียวค่ะ และเมื่อรู้ว่า อ.เจน จะสร้างสำนักปฏิบัติธรรม โดยจะต้องมีหลวงพ่อโต ประดิษฐานที่สำนักปฏิบัติธรรมฯ ด้วย เมื่อท่านรับรู้ในเจตนาของ อ.เจน ท่านจึงขอเป็นเจ้าภาพหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อโต ซึ่ง อ.เจน ก็อนุโมทนาบุญใน เจตนารมณ์ของท่าน แต่ คุณรุ้ง ก็ขอให้ช่างปั้นหุ่น หลวงพ่อโต ในท่ายืนไม่ใช่ท่านั่งเพื่อให้เหมือนกับในนิมิตค่ะ ดอกเตอร์ท่านนี้ชี้แจงว่า การปั้นหุ่นท่ายืนต้องขออนุญาตต่อกรมศาสนาซึ่งค่อนข้างจะยุ่งยาก เมื่อคุณรุ้ง รับทราบแล้วก็ตามนั้นค่ะ หลังจากนั้นประมาณ 2 ปี ซึ่งก็เนิ่นนานแล้ว และขณะนี้ อ.เจน กับคุณรุ้ง ก็ได้เสาะแสวงหาที่ดินเพื่อสร้างชมรมฯ แห่งใหม่ ซึ่งคาดว่า จะสำเร็จในเร็ววันนี้แล้ว คุณรุ้ง จึงได้สอบถามไปยังดอกเตอร์ท่านนี้ แต่ปรากฏว่า ท่านไม่รับสาย และติดต่อไม่ได้ และต่อมาก็ได้รับโทรศัพท์ว่า ท่านมีอาการปากเบี้ยวโดย ไม่ทราบสาเหตุ อ.เจน เห็นด้วยญาณวิถี จึงรู้ได้ว่า ดอกเตอร์ได้รับปากกับ อ.เจน ไว้ว่าจะให้ช่างปั้นหุ่นขี้ผึ้ง แล้วไม่ได้ทำตามคำพูดเมื่อปากเบี้ยวก็นึกถึง อ.เจน จึงโทรศัพท์มาบอกกล่าว โดยแจ้งว่าจะเร่งทำตามสัญญาที่ท่านรับปากไว้ ก่อนหน้านี้ อ.เจน และคุณรุ้ง ยังปรึกษากับดิฉันว่า ถ้าดอกเตอร์ยังไม่ปั้นหุ่นหลวงพ่อโต อ.เจน กับคุณรุ้ง ก็จะต้องดำเนินการเองซะแล้ว โดยไม่ได้กล่าวโทษท่านเลยค่ะ เพราะบุญใครทำใครได้ ใครกินใครอิ่มจริงมั้ยค่ะ อ.เจน ไม่ถือโทษ แต่กฎแห่งกรรมเขาลงโทษค่ะ อ.เจน เห็นในญาณวิถีแล้วว่า เป็นเพราะคำสัญญาที่รับปากไว้ ซึ่งดอกเตอร์ท่านก็รู้ได้ด้วยตนเอง จึงโทรศัพท์มาแจ้งว่า จะเร่งปั้นหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อโตตามที่ได้ตกลงไว้ ครั้งแรกคิดว่า จะไม่ทำแล้ว และตอนนี้ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ ล่าสุด ดอกเตอร์ท่านนี้ก็หายปากเบี้ยวแล้วค่ะ ช่างมหัศจรรย์จริงค่ะ ในทางพระพุทธศาสนา สัญญา คือ หนึ่ง ในขัน ห้า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ซึ่ง อ.เจน บอกกับดิฉันเสมอว่า พี่อย่าได้สัญญาอะไรกับใครถ้าทำไม่ได้นะค่ะ เพราะเป็นสัญญามั่นหมายค่ะ มั่นหมายไว้ว่าจะทำต้องทำให้สำเร็จนะค่ะ ไม่เช่นนั้นจะติดกรรมค่ะ
มหัศจรรย์ ที่ 5 อ.เจน ถูกบททดสอบ และผ่านพ้น อ.เจน ได้บรรยายธรรมในรถทัวร์ในเรื่องที่เกี่ยวกับการฝึกสติ อ.เจน มีบารมีมากเพราะบุญถึงระดับ เมื่อบุญถึงระดับก็จะมีบททดสอบด้วย....มาร หากไม่ได้ฝึกสติเป็นอย่างดีแล้วรับรองได้ว่า ไม่ผ่านบททดสอบอย่างแน่นอนค่ะ เพราะเมื่อ อ.เจน บรรยายธรรมดังกล่าวจบลงก็เป็น เวลาเดียวกันกับที่รถบัสมาจอดถึงปั๊มน้ำมันที่หมายพอดี ซึ่งบททดสอบอยู่ที่ปั๊มน้ำมันแห่งนี้แหละค่ะ ทุกครั้งก็ไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้ รถบัสก็ได้จอดเป็นประจำปกติไม่มีปัญหา แต่ครั้งนี้ มีเจ้ ลูกจ้างปั๊มน้ำมัน ซึ่งมีเสียงดังแผดเหมือนจะเอาเรื่อง อ.เจน เสียให้ได้ แต่ อ.เจน กำหนดจิตสมาธิ โดยมองให้เห็นเป็นธรรมมะ ไม่ปะทะคารมใด ๆ และเจรจาด้วยเหตุด้วยผล ยิ่งทำให้เจ้คนนี้ ได้ใจ แสดงอำนาจ และฮึกเหิมด่าทอ อ.เจน ต่อไปอีก และสุดท้ายก็ลาข้อไปเองค่ะ อ.เจน มาเล่าให้ฟังในภายหลังเพราะระบัส อ.เจน มาคันแรก จึงไม่ทราบเรื่อง แต่ อ.เจน บอกเป็นบททดสอบค่ะ ดังนั้น หากใครเจอเหตุการณ์เช่นนี้ เราต้องมีขันติค่ะ หลายครั้ง ที่มีบททดสอบ บางครั้ง เข้าถ้ำก็มีเสียงบอกให้เดินต่อไป ข้างในมีทองคำ แต่ อ.เจน ก็ไม่ไปตามเสียงนั้น เพราะคิดว่า นั่นไม่ใช่ของของตนค่ะ
มหัศจรรย์ ที่ 6 พระสมเด็จนางพระยา ที่หน้าผาก อ.เจน ขณะที่ดิฉันเก็บข้าวของทัวร์บุญอยู่ ประมาณ 5 ทุ่มกว่า ก็คุยโม้ไปเรื่อยเก็บของไปก็ โม้ไปตามประสาคนขี้โม้ แต่เมื่อหันไปมองหน้า อ.เจน ก็ต้องประหลาดใจมาก ๆ เมื่อได้เห็น เงาสีขาวสว่างชัดเจน เป็นรูปพระสมเด็จนางพระยาที่กลางระหว่างคิ้วของ อ.เจน ดิฉันจึงได้เรียกให้สานุศิษย์มาช่วยกันดู และคุณเป็ก ก็รีบหยิบกล้องมาถ่ายเป็นหลักฐานค่ะ โอ้มหัศจรรย์จริง ๆ ค่ะ อ.เจน ก็ไปล้างหน้าใหม่ ก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น ประมาณเดือนกว่า ๆ ก็เริ่มจางลงแล้วค่ะ ไม่น่าเชื่อแต่ทุกคนเห็นกันหมดค่ะ หรือนี่จะเป็นบุญบารมีของ อ.เจน ก็ไม่รู้ค่ะ มหัศจรรย์ ที่ 7 ของขวัญชิ้นสุดท้ายในวันเกิดของ อ.เจน วันเกิด อ.เจน อาจารย์จึงคิดสร้างบุญใหญ่ด้วยการนำพาผู้คนไปทำบุญเทปูนพื้นโบสถ์ 2 วัน 1 คืน ซึ่งก็ได้เงินบริจาคไปมากโข อ.เจน ดีใจมากบอกกับดิฉันว่า ต่อแต่นี้ไป โบสถ์นี้จะได้มีชาวบ้านมาใช้บวชเรียน งานสำเร็จเดินทางกลับบ้าน ปรากฏว่า เมื่อมาถึงบ้านมีผู้ใจบุญ ที่ได้ไปทัวร์ครั้งนี้กับ อ.เจน ได้มาหาที่บ้านและได้นำหลวงพ่อโต ในท่ายืนที่อาจารย์ได้เห็นในนิมิต ที่มีลักษณะ มือขวา ถือคบเพลิง มือซ้ายถือพัดยศ มีประวัติอยู่ว่า สมัยรัชกาลที่ 5 มีเหตุการณ์บ้านเมือง หลวงพ่อโตเตือนสติด้วยการ ถือคบเพลิงให้คนหยุดคิดที่จะฆ่ากันเอง คบเพลิงเปรียบเสมือนแสงสว่างให้ผู้คนได้ มีสติปัญญาและพบทางสว่างเปิดนำทางสู่สิ่งที่ดีค่ะ หลังจากนั้นก็ได้นำหลวงพ่อโต วางบูชาที่ห้องพระ
มหัศจรรย์ ที่ 8 เสียงลึกลับภายในห้องพระของ อ.เจน เรื่องที่ดิฉันได้นำมาเล่านี้เป็นเหตุการณ์ประหลาด และเหตุการณ์นี้ได้ยุติลงในเวลา ประมาณ 2 เดือน ทุกครั้งที่ อ.เจน คุณรุ้ง และ ทีมงาน (มาบางครั้ง) นั่งสมาธิภาย ในห้องพระของ อ.เจน ซึ่งดับไฟมืดสนิทก่อนนั่งสมาธิทุกครั้ง สักพักหนึ่งทุกคนจะ ได้ยินเสียงที่ดังมาก เป็นเสียงเหมือน ปีก หรือหาง ตีที่ผนังห้อง บางครั้งก็วิ่งถึงฝ้าเพดานหลังคา และทุกคนก็จะได้ยินเสียงนี้กันทุกคนค่ะ ดิฉันคิดว่า ผี ผี เป็น ผี แน่ ๆ ค่ะ เพราะดิฉันมักเจอเหตุการณ์นี้บ่อย ๆ เพราะบางครั้งก็มีเปรต มาเคาะที่หน้าต่าง เสียงดัง ปั้ง ปั้ง บ่อยครั้ง ที่ดิฉันได้ยิน ซึ่ง อ.เจน บอกว่า เปรต มาขอส่วนบุญค่ะ หรือไม่ก็มี ผีในบ้านของ อ.เจน เองแหละค่ะ เขาจะเดินผ่านไปผ่านมา ระหว่างที่เรานั่งสมาธินั่นแหละค่ะ เสียงย้ำเท้าที่พื้นกระดานดัง ตึบ ตึบ และมีครั้งหนึ่ง ดิฉันได้ยินเสียงกรีดกระดาษ ดัง เฟี้ย เฟี้ย ก็ห้องพระนี่แหละค่ะ และในครั้งนี้ ดิฉันก็คิดอย่างเดียวแหละค่ะ ว่า ผี ผี ผี แน่ ๆ ซึ่งดิฉันไม่กลัวค่ะ เพราะไม่ได้ลืมตา ที่หลับตาก็เพราะจะได้ไม่เห็นไร แต่เราก็ลืมตาพร้อม ๆ กัน จบปะ ดิฉันมักพูดเสมอว่า อาจารย์ จริง ๆ แล้วบ้าน อ.เจน น่ากลัวมากกว่าบ้านล่าท้าผีซะอีก เพราะดิฉันเคยตามไปบ้านร้าง ก็ไม่ค่อยโหดเท่าที่บ้าน อ.เจน นะค่ะ ครั้งแรกทุกคนก็คิดว่าสัตว์อะไรสักอย่าง ติดอยู่ในฝาผนังห้อง แต่เวลาผ่านไปกว่า 2 เดือน เป็นสัตว์จริงก็ตายไปแล้ว สรุปได้ว่า อ.เจน ได้เห็นในสมาธิว่า เป็นสิ่งเล้นลับที่ไม่ดี เราก็ไม่รู้อยู่ด้วยกันมานานตั้ง 2 เดือน ซึ่ง อ.เจน อธิษฐานขอให้คบเพลิงในมือของ หลวงพ่อโตช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งเล้นลับนี้ไปเสีย ปรากฏว่า วันรุ่งขึ้นมีกลิ่นไหม้ แต่ไม่รู้ว่าอะไรไหม้ หากลิ่นไหม้ก็มาที่ห้องพระนี้ แต่ก็ไม่พบอะไรค่ะ หลังจากนั้นมาก็ไม่มีเสียงอะไรมารบกวนใจอีกเลยค่ะ
มหัศจรรย์ ที่ 9 หลวงปู่ทวด เหยียบน้ำทะเลจืด ท่านมาเตือน “บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้” มีอยู่ครั้งหนึ่ง อ.เจน คุณรุ้ง ได้ชักชวนดิฉันให้ไปช่วยปลัดอำเภอที่จังหวัดชัยนาท เขามีงบประมาณสร้างโรงเรียน แต่สถานที่แห่งนั้นเฮี้ยนมาก รถแม็กโคร ขุดดิน อยู่ ๆ ก็เกิดไฟไหม้ เกิดเหตุอาเพศหลายอย่าง จนไม่สามารถทำการใด ๆ ได้ จึงขอให้ อ.เจน ไปช่วยค่ะ ซึ่ง อ.เจน และคุณรุ้ง ก็ได้บอกกับดิฉันว่าไปช่วย ๆ กันหลายแรง ไปนั่งสมาธิอุทิศบุญให้เจ้าที่เจ้าทาง เพราะ อ.เจน รู้ล่วงหน้า แล้วว่าสถานที่แห่งนั้นเจ้าที่เจ้าทางแรงมาก งานนี้ อ.เจน จะต้องเจรจากับเจ้าที่ให้รู้เรื่องค่ะ งานนี้ อ.เจน ให้ คุณรุ้ง และดิฉัน ช่วยกันนั่งสมาธิอุทิศบุญสำหรับงานนี้ค่ะ ซึ่งดิฉันก็ดีใจอยากได้บุญค่ะจึงตกปากรับคำ แต่ปรากฏว่า หัวหน้างานบอก ให้ประชุมด่วนวันที่ดิฉันนัดกับ อ.เจน ในวันรุ่งขึ้นทำไงดี เกิดอาการเครียดมาก นี่ก็งานหลวง นี่ก็งานบุญทำให้คิดไม่ตกค่ะ วันรุ่งขึ้น ดิฉันตื่นแต่เช้า เดินทางไปบ้าน อ.เจน ขณะที่เดินทางไปใจก็คิดว่า ทำไงดีประชุมสำคัญด้วย แต่ก็มีหัวหน้างานอยู่แล้วคงไม่เป็นไร ลูกน้องก็ไปแทนได้ เมื่อคิดอย่างนั้นก็ตัดใจค่ะ ไปงานบุญดีกว่า แต่ในใจก็ยังวิตกกังวลกลัวว่าจะ ถูกเจ้านายตำหนิไม่รับผิดชอบงาน ซึ่งดิฉันทราบดีว่างานที่ประชุมนี้ยังไม่มี ข้อสรุปแต่ก็กังวลค่ะ เมื่อดิฉันย่างเข้าบ้านอาจารย์ ๆ คุณรุ้ง ตื่นมารอรับอยู่แล้ว คุณรุ้ง พูดว่าพี่อย่าคิดมาก ว่าวันนี้หยุดงานมากับหนู ดิฉันก็อ้าวรู้ได้อย่างไรว่า คิดมากเรื่องโดดงานวันนี้ คุณรุ้ง จึงเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้นว่า สักครู่ก่อนหน้า ที่ดิฉันเดินทางมา ได้ฝันเห็น หลวงปู่ทวด ท่านยืนอยู่ตรงหน้า ในฝัน คุณรุ้ง ยืนอยู่กับดิฉัน แล้วเมื่อเห็นหลวงปู่ทวดท่านจึงได้ดึงมือดิฉันไปกราบ ท่านพูดขึ้นว่า จำไว้ “บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้” ค่ะ นับแต่นั้นมาดิฉันจำไว้ไม่ลืมเลือนว่า บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้ หลังจากการเจรจากับเจ้าที่ ซึ่งเป็นคนโบราณหวงที่ดิน รวมทั้งวิญญาณมากมาย ณ ที่แห่งนั้น ยินยอมด้วยการเจรจาของ อ.เจน และการอุทิศบุญ รวมทั้งปลัดอำเภอท่านได้ทำบุญใหญ่ให้ด้วยอย่างสม่ำเสมอจนถึงปัจจุบัน ได้สร้างโรงเรียนที่จังหวัดชัยนาท ได้สำเร็จโดยไม่มีอุปสรรคใดใดค่ะ ดิฉันภูมิใจค่ะที่ได้ช่วยภารกิจ อ.เจน และคุณรุ้ง มากมาย ที่ไม่ได้เอ่ยอ้างก็มากมี อ.เจน ไปทำบุญอื่น ๆ ใด ก็ไม่ได้แจ้งให้รู้เสมอไปนะค่ะ ที่ดิฉันคิดว่าเรื่องนี้น่าอัศจรรย์ใจก็เพราะว่า หลวงปู่ทวดท่านยังมาเตือน ให้คนต่ำต้อยอย่างดิฉันได้รู้ว่า “บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้” อย่างที่ อ.เจน มักพูดเสมอมาว่า บุญใครทำใครได้ใครกินใครอิ่ม ค่ะ
| 
โพสต์เมื่อ 2014-4-14 19:48:57
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
โพสต์เมื่อ 2014-4-14 23:33:51
