ปิดรับบริจาคแท๊งน้ำ ปั๊มน้ำ และเครื่องกรองน้ำ

ธวัลรัตน์พร@FB

อนูโมทนาสาธุค่ะ

jeejy

ขออนุโมทนาสาธุด้วยนะค่ะ

ChanChanpen@FB

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านนะคะ..สาธุ สาธุ สาธุ

สุดาyoko@FB

สิระกร ชนนณัทกรณ์ และครอบครัว

บริจาคปัจจัยเป็นเจ้าภาพปั๊มน้ำเครื่องใหญ่ (ราคาเครื่องละ 7,500 บาท) จำนวน 1 เครื่อง

บริจาคปัจจัยเป็นเจ้าภาพแท๊งค์น้ำ (ราคา 13,000 บาท/แท๊งค์)
จำนวน 1 แท๊งค์

                                                โอนแล้วค่ะ

kutnaca

ขออนุโมทนาสาธุการ กับทุกท่านที่ได้บริจาคทำบุญนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ  อนุโมทนามิ

มินนิ่@FB

โอนเงินทำบุญแท้งน้ำไปแล้วคะวันนี้ตอนเย็นๆ แต่ลืมแนบสลิปไป ช่วยลงชื่อจองให้ด้วยคะ นันทพร บุญปาลิต  พรุ่งนี้จะส่งสลิปยืนยันไปให้ เพราะสลิปอยู่ที่ที่ทำงาน ขอบคุณคะ

loysarida

อนุโมทนาสาธุกับทุกๆเจ้าของปััจจัยค่ะ

loysarida

สาธุค่ะ

จี๊ดจ๊าด

เมื่อวันเสาร์ที่ 15 - อาทิตย์ที่ 16 พ.ย.57 ที่ผ่านมานี้
ดิฉันและทีมงานได้ติดตาม อ.เจน และ คุณรุ้ง ไปยังสำนักปฏิบัติธรรมวิปัสสนาญาณ จึงอยากจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ท่านผู้อ่านได้ทราบถึงผลการดำเนินการของสำนักฯ ดังนี้ค่ะ



เย็นวันพฤหัสบดีที่ 13 พ.ย.57 ดิฉันเลิกจากงานก็มาที่บ้าน อ.เจน และคุณรุ้ง
ยังไม่กลับบ้านเพราะไปหาซื้อเหล็กทับหลัง อ.เจน บอกว่า ถ้าไปซื้อตามร้านวัสดุราคาจะแพงมาก
จึงได้พยามยามสืบเสาะหาโรงงานแหล่งผลิตไปซื้อกันที่นั่นเลยค่ะ ซึ่งก็สมหวังดังใจเพราะ
สนนราคาถูกกว่าราคาที่ร้านดังเขาติดป้ายขายให้เสียอีก อ.เจน บอกว่า ต้องหาซื้อตาม
แหล่งผลิตที่มีราคาถูกเพื่อช่วยประหยัดเงินของผู้บริจาคให้มากที่สุด แม้จะเหนื่อยมากเช้า
ไปอัดรายการเย็นไปตระเวนหาซื้อจนได้ราคาถูกสมใจ  และวันศุกร์ที่ 14 พ.ย.57
ก็หาอุปกรณ์เพิ่มเติมอีกหลายอย่างจนครบเย็นมากแล้ว อ.เจน ก็ยังไม่กลับบ้าน



งานศพยายเหลิม  ดิฉันก็เลยไปงานศพของยายเหลิมคนในละแวกตลาดวัดบางพลัด
แม่ตี้เขาสนิทกัน (เรื่องของยายเหลิม) ส่วนดิฉันไม่สนิทนะค่ะไปเป็นเพื่อนแม่ตี้  
วันนี้เรามีนัดมานอนค้างกันที่บ้าน อ.เจน เพราะวันรุ่งขึ้นจะต้องเดินทางไปกันแต่เช้า
ทีมนอนค้างก็มีดิฉัน น้องดา น้องเก่ง และ น้องเบิร์ด  น้องดา มาก่อนแล้ว แม่ตี้
จึงขอให้น้องดา เฝ้าบ้านอยู่กับเจ้าไมโล ไปก่อนเพื่อรอน้อง ๆ เขามากัน
ส่วนแม่ตี้กับดิฉันไปงานศพยายเหลิม



ประมาณ ทุ่มครึ่งระหว่างที่อยู่ภายในงานศพ อ.เจน ก็โทรเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
โดยถามว่า พี่กินข้าวหรือยัง  ดิฉันก็ตอบกลับไปว่าอาจารย์ไม่ต้องห่วง อ.เจน จึงบอกว่า
รถมีปัญหาสงสัยคงอีกนาน  เรื่องไฟหรือแบ็ตอะไรนี่แหละค่ะ ดิฉันจึงตอบไปว่า
อาจารย์ไม่ต้องห่วงค่ะ ตอนนี้อยู่ที่วัดค่ะมางานศพยายเหลิมกับแม่ตี้  ซึ่งเสียงของ
อ.เจน คงเหนื่อยและคงหิวด้วย  เพราะยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน จึงบอกกับดิฉันด้วย
เสียงพูดแบบรีบ ๆ ว่า ถ้างั้นแล้วเจอกันนะค่ะ พี่ก็อยู่กินศพไปก่อนนะค่ะ ดิฉันฟังอย่างนี้
งง งง อยู่พักหนึ่ง ที่จริง อ.ฌจน จะต้องพูดว่า พี่ก็อยู่ฟังสวดศพไปก่อน น่าจะเป็นอย่างนี้
มากกว่าค่ะ ไม่รู้ใครคิดได้ก่อนว่าพูดผิด จึงก็หัวเราะพร้อม ๆ กัน โถ อ.เจน
คงเหนื่อยนะ มาบอกให้ดิฉันอยู่ที่วัดให้กินศพไปก่อน แม่ตี้ บอกว่า
ถ้าพี่จี๊ดกินศพหมดแล้วคงไม่ต้องเผากันล่ะ 555 อ.เจน มาถึงบ้านก็เกือบ 3 ทุ่มแล้วค่ะ
น้องเก่งมาถึงบ้าน 2 ทุ่มกว่า น้องเบิร์ด เลิกงานดึก มาถึงก็ปาเข้าไป 5 ทุ่ม
เมื่อรอกันจนครบแล้ว อ.เจน ก็บอกว่านอนกันได้แล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า
วันนี้นอนกันแต่หัววันหน่อย แต่ที่แน่ ๆ ไม่รู้ว่าเรานอนกันแต่หัววันหรือเปล่า
...ปาเข้าไปสองยามพอดีค่ะ



เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ที่ 15 พ.ย.57 ลุงภุชงค์ มาแต่เช้า ตี 4 ครึ่ง
ตามเวลาที่นัดหมาย แต่ไม่มีใครลุกขึ้นมาได้เพราะว่า หมดพลังจากเมื่อวาน
แต่ก็ตื่นกันมาแบบไม่ต้องอาบน้ำกันล่ะ เพราะรถ 6 ล้อ มาประจำการที่ศูนย์ฝึก
อาชีพข้างวัดแล้ว พวกเราทุกคนก็รวมพลังยกของทั้งหมดที่มี ตู้เย็นขนาดใหญ่
เหล็กทับหลัง ล็อตแรก จำนวน 57 ม้วน แต่ละม้วนหนักมากประมาณ 30 กิโลกรัม
ขณะที่ยกม้วนเหล็กนั้นก็ปรากฏว่า ดิฉันเดินไปเหยียบฉี่ไมโล
และลื่นหงายท้องไปเลยค่ะ โชคดีที่ขณะหงายท้องตัวดิฉันหงายหล่นเข้าไปใน
ซอกเหล็กทับหลังที่กองอยู่ลำตัวเข้าไปล็อคอยู่ในกองเหล็กนั้นพอดิบพอดีจึงไม่
เจ็บตัวถึงกับหัวฟาดพื้นเดชะบุญจริง ๆ ค่ะ แต่ตอนที่ไปอาบน้ำจึงรู้สึกแสบผิว
ตามลำตัวหลายแห่ง เพราะโดนคมของเหล็กมันบาดเอาค่ะ คุณรุ้ง บอกว่า
ฟาดเคราะห์ค่ะพี่ แต่ปีนี้ดิฉันฟาดเคราะห์ตลอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องฟาดอีกสักกี่ครั้งค่ะ




เราช่วยกันขนย้ายสิ่งของหลายอย่างค่ะ 6 ล้อนี้จ้างมาต้องให้คุ้มค่ะ ตู้เย็นขนาดใหญ่
ไม้เชิงชายหลงคา เหล็กทับหลัง ข้าวสาร หม้อ กระทะ เสื่อ พัดลม ฯลฯ ซึ่งเป็นสิ่งของ
บริจาคยังขนย้ายไปไม่หมดค่ะ ขนจากบ้าน อ. เจน ไปถึงตลาดหลายรอบนับ 10
รอบเห็นจะได้ค่ะ และที่จะลืมเสียไม่ได้ ก็คือ กวางผีสิง ถ้าใครมาบ้านจะพบเจ้ากวางสีน้ำตาล
ยืนอยู่ในบ้านมันอยู่ตั้งนานแล้วค่ะ แม่ตี้ รัก กวางตัวนี้มากอยู่กันมานาน แต่ต้องการ
ให้ไปไว้ที่สำนักปฏิบัติธรรม จึงกลัวว่า ดิฉันจะลืม แม่ตี้ ย้ำหลายครั้งว่าอย่าลืมกวาง
ของฉันนะ อ.เจน บอกกวางปูนปั้นตัวนี้มีจิตวิญญาณของกวางจริง ๆ อ.เจน เห็นในตาทิพย์ว่า
จิตวิญญาณของกวางตัวนี้ดีใจและลิงโลดมาก ๆ ค่ะ เขาดีใจที่จะได้กลับไปอยู่กับธรรมชาติค่ะ

เมื่อขนข้าวของเสร็จก็ต้องรีบมาอาบน้ำอาบท่ากัน ตอนแรกกะว่าถ้าเวลาไม่ทันทุกคนจะ
สละตนเองด้วยการเดินทางไปแบบเหม็น ๆ เหงื่อกันนั่นแหละค่ะ บอกตง เหงื่อออกมายัง
กะไปเล่นฟิตเน็ตก็ว่าได้ โชคดีที่ได้อาบน้ำก็รู้สึกสะอาดสดชื่นรื่นเริงใจค่ะ ที่ได้อาบน้ำ
(วิ่งผ่านน้ำกันค่ะ)  ที่ต้องรอคุณมิตร เพราะได้รับหน้าที่ให้ไปหาซื้อ ข้าวตอก ดอกไม้
(ดอกดาวเรือง ดอกกุหลาบ) ขนมหวาน รวมทั้ง ต้องไปหาซื้ออาหารการกินอีกหลายอย่าง
ทำเพื่อคณะเดินทางทั้งหมดหลายชีวิต อ.เจน จึงสั่งการให้คุณมิตรไปหาซื้อ
หากไปกินตามร้านที่ก็มีอยู่ร้านเดียวแถวนั้นและแพงด้วย ทำกินเองคุ้มกว่าค่ะ



การเดินทางไปสำนักฯ ในครั้งนี้ มีรถ 6 ล้อ  (ออกไปก่อน) รถ อ.เจน หญิง 4
(อ.เจน คุณรุ้ง น้องดา และดิฉัน) และรถ คุณมิตร 2 คัน ชาย 4
(คุณมิตร คุณภุชงค์ น้องเก่ง และน้องเบิร์ด) ขับตาม ๆ ก็ไปค่ะ
เมื่อมาถึงจังหวัดเพชรบูรณ์ที่ร้านอาหารปั๊มน้ำมันก็ได้มาเจอคุณเต้ย ที่นี่ เพราะ
ได้เดินทางล่วงหน้ามาก่อนแล้ว เนื่องจากคุณเต้ยมาทำงานของบริษัทที่จังหวัด
เพชรบูรณ์อยู่แล้วค่ะ จึงได้โอกาสสละรถของบริษัทมานั่งรถคุณมิตรในทันทีทิ้งเพื่อนเลยค่ะ



คณะเดินทางไปถึงที่สำนักฯ ประมาณเที่ยงค่ะ เมื่อได้เห็นเรือนรับรองที่เกือบ
จะสำเร็จแล้ว ยังขาดอยู่อย่างเดียว ก็คือ ประตู บานใหญ่ที่สุด อลังการงานสร้างที่สุด
ดิฉันได้เห็นเรือนรับรองแห่งนี้ ก็อดที่จะชื่นใจแทน อ.เจน และคุณรุ้ง ที่ออกแบบและ
เลือกวัสดุอุปกรณ์อย่างใส่ใจในรายละเอียดจริง ๆ ค่ะ สวยบาดตาบาดใจมาก
ด้วยสีสันภายในตัวเรือน  สีสันของเพดานฝ้าสีชมพูสลับสีฟ้าเล็ก ๆ  และไฟระย้า
ช่างสวยงามจริง ๆ ค่ะ อยากให้มาเห็นกันค่ะ ก็เพราะด้วยเงินที่ทุกท่านได้บริจาค
มาจนเป็นบุญสำเร็จค่ะ
แดดร้อนเปรี้ยง ๆ เลยค่ะวันนี้  พวกเรามาถึงก่อนรถบรรทุก จึงได้พักผ่อนกันได้
สักพักหนึ่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้วรถบรรทุกก็มาถึง ทุกคนเตรียมตัวทำงานโชคดี
ที่มีคนงานก่อสร้างเขามาช่วยขน ไม่เช่นนั้น มีตาย กับตาย ถ้าแดดร้อนเปรี้ยง
อย่างนี้ละก้อค่ะ ลมรับประทานกันตั้งแต่ยกแรก เพราะเมื่อเช้าพวกเราขนขึ้น
ตอนนี้มีคนช่วยขนลงค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ



จัดเก็บใหม่ เมื่อขนของลงรถและรถกลับไปแล้ว เราก็เริ่มลื้อสิ่งของในโกดัง
ตู้คอนเทนเนอร์ทั้ง 3 ตู้ออกมาทั้งหมดเพื่อจัดเรียงให้เป็นระเบียบเรียบร้อยและ
จดบันทึกบัญชีสต๊อคใหม่ ดังนั้น ผู้บัญชาการใหญ่ (คุณรุ้ง) ก็จะสั่งการว่า
ให้จัดขอบให้เป็นหมวดหมู่ อะไรควรตั้งอยู่ที่โกดังใด โดยจัดการแยกให้เป็นสัดส่วน
ดิฉันมีหน้าที่นำของทุกอย่างที่มีลักษณะการใช้งานเหมือนกันมาจัดเก็บให้
เป็นหมวดหมู่และนำมาแพ็คใส่ลัง น้องดา มีหน้าที่ จดสมุดบันทึก ลงบัญชี
สต๊อค ส่วนพวกผู้ชาย คุณเต้ย น้องเบิร์ด น้องเก่ง ลุงภุชงค์ เป็นแรงงานสำคัญ
กรณีของหนักผู้หญิงเอาไม่อยู่ค่ะ

ทุกคนทำหน้าที่กันแข่งกับเวลาเพราะช้าไม่ได้ เรามีเวลาน้อยวันนี้ต้องทำให้
เสร็จสิ้นเรียบร้อยค่ะ ต่างก็ทำหน้าที่ จัดระเบียบหมวดหมู่ ยก แบก และจัดเก็บ
ของแต่ละอย่างหนักมากค่ะ รถจักรยานมีทั้งหมด 4 คัน คุณรุ้ง สั่งให้ดิฉันซีน
รถจักรยานทุกคันเพื่อป้องกันฝุ่นและเก็บรักษาให้ดีที่สุด ทำงานกันไม่คุยกัน
เลยเพราะเดี๋ยวจะพลาดและจดจำไม่ได้ของเยอะค่ะ



ข้าวปลาอาหารไม่ได้กินกันเลย พวกเราทุกคนช่วยกันอย่างไม่รู้เหนื่อยและ
ไม่รู้จักหิวหรือลืมอะไรไปบางอย่าง ลืมไปแล้วว่า เรายังไม่ได้กินข้าวกลางวันกันเลย
ตกประมาณ 4 โมงเย็น ก็ได้กลิ่นอาหารโชยมาเตะจมูก จากฝีมือการปรุงอาหาร
แม่ครัวหัวป่า อ.เจน ญาณทิพย์ และลูกมือคุณมิตร ที่คอยหยิบจับให้กับแม่ครัว
   เมนูอาหารกลางวันที่แสนอร่อย ไม่รู้เพราะหิวหรือว่า อ.เจน ฝีมือระดับ 5 ดาว
ก็เป็นได้ เมนูเด็ดเย็นนี้เอ้ยกลางวันนี้ ก็คือ ต้มยำปลากระป๋อง ปลาซาบ่ะนึ่งมะนาว
ลูกชิ้นจิ้มน้ำจิ้มแซ่บ  กระหล่ำผัดน้ำปลา กุ้งแช่น้ำปลา จำได้ว่าทุกคนกินต้อง
รีบกินเพราะงายังไม่เสร็จและก็จะเย็นแล้วด้วย เมื่อรู้ว่าพักกินข้าว ประสาทสั่ง
การว่ากิกนเท่านั้นแหละ จึงได้รู้ว่า มือกำลังสั่นอยู่ และตาพร่ามัว เพราะยังไม่ได้กินข้าว
คุณรุ้ง บอกพี่ตักน้ำเสริฟสิค่ะ ดิฉันจะเสริฟใครได้ตอนนั้นจะเป็นลมเพราะกินข้าว
ผิดเวลา เมื่อข้าถึงท้องก็มีอาการจุกเพราะรีบกินมากเกิ้นค่ะ  ยังไม่ทันได้พักท้อง
เลยก็ต้องกลับไปทำงานต่ออีกแล้วเพราะหยุดไม่ได้เดี๋ยวมืดจะลำบากถ้าหยุดก็
จะมืดเมื่อมืดงานก็ไม่เสร็จยังเหลืออีกมากที่ต้องทำค่ะ และแล้วเราก็ทำงานกัน
จนสำเร็จราว 2 ทุ่มค่ะ ประมาณ 6 โมง ถึง 1 ทุ่ม จะเป็นเวลาที่แมลงมาก่อกวน
ตอนนั้น คุณรุ้ง ก็พูดขึ้นว่า ขอแมลงจงรับรู้ว่า เรามาทำบุญกัน ถ้าแมลงตัวใดไม่มา
ก่อกวนเราจะแบ่งบุญให้ใครอยากได้บุญอย่ามาก่อกวนนะ ปรากฏว่า คืนนั้น
ไม่มีแมลงมาก่อกวนเลยค่ะ  



เนื่องจากฝุ่นละออง และแดดที่ร้อนเปรี้ยง ตกเย็นจึงเหนียวตัว และคันตัว เป็นอย่างมาก
ดิฉันจึงอยากจะอาบน้ำเป็นอย่างยิ่ง แต่ อ.เจน และคุณรุ้ง รีบกำกับว่า ขออย่าเพิ่งอาบน้ำ
เราต้องรอให้พิธีการเสร็จก่อน พิธีการอะไร ก็คือ การบอกกล่าว เจ้าที่เจ้าทาง
บอกกล่าวว่าวันนี้เราจะมานอนพักที่เรือนรับรองนี้เป็นครั้งแรก และเราจะทำการสวดมนต์
อุทิศบุญให้ท่านเจ้าที่ด้วย ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้นอนค้างที่สำนักปฏิบัติธรรมฯ
แห่งนี้ค่ะ โดยปกติเราไปพักแรมกันตามกันตามรีสอร์ท โชคดีที่เรือนรับรองใกล้เสร็จแล้ว
จึงได้พอพักอาศัยไม่เสียเงินไปจ่ายค่าเช่ารีสอร์ทที่ก็เริ่มขึ้นราคาค่าห้องพักกับอาจารย์แล้วค่ะ
คิดว่าเป็นดาราดังแล้วจะโขกเงินทองมันก็ไม่ใช่นะค่ะ คนเราไม่ซื่อสัตว์ต่อหน้าที่
และอาชีพของตนเองก็ย่อมตกยากค่ะ อ.เจน ว่าอย่างนั้นค่ะ  



เรื่องค่าที่พักนี้ อ.เจน กับคุณรุ้ง มักพูดถึงเสมอว่า เรื่องนี้ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี
บางท่านที่ได้มอบเงินจำนวนหนึ่งให้ อ.เจน มาใช้ส่วนตัวเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายอื่น ๆ
ซึ่ง อ.เจน ก็เก็บสะสมเอาไว้ เป็นค่าที่พัก ค่าน้ำมันรถ ในการเดินทางแต่ละครั้ง
แม้จะไม่มากนักแต่ก็ได้ประหยัดเงินไปได้ประมาณ 2-3 คืน ถ้าเงินส่วนนี้หมดแล้ว
อ.เจน ก็จะเป็นผู้ออค่าใช้จ่ายเองทั้งหมดด้วยเงินส่วนตัวของ อ.เจน ค่ะ
เพราะการเดินทางเดือน ๆ หนึ่งหลายครั้ง บางครั้งก็มีลูกศิษย์ติดตามไปช่วยงาน
ด้วยจึงต้องนอนแยกห้องกันซึ่งค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ก็หนักพอดู ค่ะ



งานเสร็จแล้ว  เรานั่งรถกระบะจากกระต๊อบมาที่สำนักปฏิบัติธรรมฯ ระหว่างนั้นดิฉันเห็น
ดวงดาวเล็ก ๆ เรียงรายกันเต็มท้องฟ้ากระพริบระยิบระยับเหมือนภาพฝาผนัง
หมือนภาพของจิตรกร ที่บรรจงวาดดวงดาวเล็กสีขาวสีทองไว้บนพื้นที่มีสีดำสนิท
จนทำให้เห็นดวงดาวเด่นชัดเจนขึ้น  เหมือนท้องฟ้าจำลองที่เราไปดูเมื่อตอนเด็ก ๆ นั่นแหละค่ะ
แต่สถานที่แห่งนี้ ท้องฟ้าแห่งนี้ เป็นของจริง ไม่ใช่ภาพจำลอง หรือท้องฟ้าจำลองค่ะ
บรรยากาศช่างสุขสงบ สบาย ด้วยอากาศที่เย็นสบาย มีสายลมอ่อน ๆ พัดมาเพียงเบา ๆ
หาไม่ได้อีกแล้วในกรุงเทพมหานครค่ะ

ทีมงานไปเกาหลี  คืนวันนี้ คุณสุดารัตน์จะเดินทางไปประเทศเกาหลี แดนกิมจิ
หนังดังแดจังกึม ก็ที่นี่แหละค่ะ  กำหนดเดินทางขึ้นเครื่อง 5 ทุ่ม พวกเราก็รอจังหวะ
โดยประมาณการกันว่าพอ 3 ทุ่ม พวกเราก็จะโทรศัพท์ส่งเสียงเจี้ยวจ้าวไปให้กำลังใจ
คุณสุดารัตน์เขาค่ะ  ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เราต้องมีภารกิจอีกมากค่ะ
สำหรับการเดินทางในครั้งนี้คุณสุดารัตน์ ไปเพื่อทำงาน และนำเสนอโครงการงานวิจัย
ของหน่วยงานค่ะ



ทำพิธีไหว้เจ้าที่ แต่ผีตายโหงมารอกันตรึม  อ.เจน บอกว่าเราจะต้องทำการไหว้เจ้าที่
ดิฉัน คุณเต้ย และน้องดา ช่วยกันแกะกลับดอกดาวเรือง ดอกกุหลาบ และ คลุกเคล้ากัน
ด้วย ข้าวตอก ถั่ว งา ใส่พานสีทอง จัดเรียงขนมหวาน มะพร้าวอ่อน ฯลฯ แต่คำถามคื
อ อาจารย์ค่ะ จริง ๆ แล้วน่าจะตอนกลางวันนะค่ะ อ.เจน บอกไม่เป็นไรพี่ ก็งานของเราเยอะมาก
จึงต้องมาทำกันตอน 2 ทุ่มนี่แหละค่ะ ซึ่งจริงแล้วในยามวิกาลเยี่ยงนี้มันเป็นเวลาของ..ผ...เขาแล้ว
น้อง ๆ ก็พากันเห็นด้วยและดูจะหวาดกลัวกันอยู่ในที แต่ดิฉันอะนะชอบๆๆๆ มาก ๆ ๆ ค่ะ



อ.เจน และคุณรุ้ง ก็พูดให้กำลังใจทุกคนว่า เราพูดไปแล้วก็ต้องทำแม้จะดึกจะดื่นก็ต้องทำค่ะ
เพราะพูดไปแล้วว่าวันนี้เราจะไหว้เจ้าที่กันค่ะ แต่ดิฉันกับพวกน้อง ๆ ไม่ได้พูดนะค่ะ
นั่นเป็นความคิดของอาจารย์ค่ะ
เริ่มด้วยการมาที่จุดพลัง 12 ราศี ที่ส่วนหน้าของเรือนรับรอง  สิ่งของตั้งวาง ธูป เทียน พร้อม
ในระหว่างที่ตั้งเครื่องของอยู่นั้น คุณรุ้ง ก็พูดขึ้นมาว่า เอายังไง เจน มารออยู่แล้วข้างหน้า
อ.เจน ก็พูดขึ้นมาว่า ไม่ต้องพูดเห็นแล้ว แต่พวกเราไม่เห็นค่ะ อ.เจน กระซิบเบา ๆ
เหมือนกลัวผีจะได้ยินว่า ยืนอยู่ฝั่งถนนซ้ายมือ ดิฉัน จึงกระซิบถามไปว่า ชายหรือหญิง
ค่ะ อาจารย์ และสายตาก็แอบมองไปด้วยเผื่อจะเห็นกะเขาบ้าง แต่ก็ไม่เห็นค่ะ
ก็อยากเห็นกะเขามั่ง อ.เจน ตอบกลับมาว่า ผู้ชายค่ะเขาตายเพราะอุบัติเหตุทาง
น้ำศพมาเกยตื่นอยู่แถวนี้ แต่ไม่ได้อยู่ที่หน้าสำนักฯ ของเรานะค่ะ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
แต่เขาอยากได้บุญจากพวกเรา เขาบอกว่า ขอบุญให้เขาด้วย ๆ เขาพูดอยู่อย่างนี้



ทุกคนพร้อมแล้วนั่งกันประจำที่ ยังกะจะขึ้นยานอวกาศขับเคลื่อนแนะค่ะ แต่ปรากฏว่า
ยังเริ่มไม่ได้  ก็ทางฝั่งตรงข้ามถนนซ้ายมืออย่างที่บอกผีผู้ชาย แต่เบื้องหน้าปรากฏวิญญาณทั้ง
หญิง ชาย เด็ก คนชรา 4-5 ตน มายืนขอบุญอยู่ฝั่งตรงข้ามสำนักฯ ยืนอยู่ใต้ต้นไม้
หลายตนมากค่ะอาจารย์ว่าอย่างนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ อ.เจน จึงพูดว่าเป็นอย่างนี้ต้อง
ทำการใหญ่เสียแล้วค่ะ อ.เจน จึงสั่งให้ไปเอาสายสินมาเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัยของทุกคน
โดยให้นำเอาสายสินมาล้อมรอบตัวทุกคน ให้ทุกคนอยู่ภายในวงล้อมของสายสิน
  (ก่อนที่นำสายสินมาล้อมรอบพวกเรา อ.เจน นำสายสินมาอธิษฐาน และส่งให้คุณรุ้ง
อธิษฐานอีกคนหนึ่ง ดิฉันอดสงสัยไม่ได้จึงถามไปว่า ทำไมต้องอธิษฐานสายสินด้วยค่ะ
ก็เมื่อเป็นสายสินอยู่แล้ว คุณรุ้ง อธิบายว่า ไม่ใช่ว่าเราจะนำสายสินมาใช้ก็ใช้ได้เลยเสีย
เมื่อไหร่ เราต้องอธิษฐานขอให้สายสินนี้เป็นสายสินศักดิ์สิทธิ์ ต้องเสกให้สายสินนี้มี
ความเป็นทิพย์เสียก่อน ถึงจะนำมาใช้ได้ ผู้ที่เสกต้องเป็นผู้มีบารมีสะสมมาพอสมควร
ต้องมีคาถากำกับถึงจะทำได้ อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ)



ลืมโน่นลืมนี่ หลังจากนั้น  ดิฉันขอถามสักคำว่า คุณเคยดูหนังผีฉบับโบราณมั้ยค่ะ
ฉบับแม่นากพระโขนง ถ้าเคยนะค่ะอารมณ์ประมาณนั้นค่ะ บรรยากาศ ณ ขณะนั้น
มืดสลัวด้วยแสงไฟบาง ๆ เบื้องหน้านั้นมืดสนิท พอเห็นต้นไม้ฝั่งตรงข้ามถนนเพียงลาง ๆ เท่านั้น
เพราะห่างจากแสงไฟที่จะส่งไปถึง ลมพัดเย็นสบาย และเงียบกริบ ถ้าพวกเราหยุดคุยกันค่ะ
  ทุกคนนั่งอยู่ภายในวงล้อมของสายสินที่โยงไว้แล้วเป็นอย่างดี ผู้ที่นั่งอยู่แถวแรก
ก็จะเป็นใครไปไม่ได้ อ.เจน ค่ะ นั่งอยู่ตรงกลาง น้องเก่ง ด้านซ้าย คุณรุ้ง ด้านขวา  
ผู้ที่นั่งอยู่แถวสอง ดิฉันนั่งด้านหลัง อ.เจน  น้องเบริ์ด นั่งซ้ายมือดิฉัน ลุงภุชงค์
นั่งขวามือดิฉัน น้องดา นั่งถัดจากลุงภุชงค์ ซึ่งพวกเราจะต้องนั่งกันจนกว่าจะเสร็จพิธีการค่ะ
ขณะที่นั่งยังไม่เริ่มพิธีนั้น ลุงภุชงค์ที่พูดนักหนากับดิฉันว่าไม่กลัวๆๆ ไม่กลัวผีค่ะ
แหมขาและหัวเข่ามาเบียดติดกับดิฉันเลยค่ะ ดิฉันจึงแกล้งดุไปว่า ลุงไปไกล ๆ ห่าง ๆ
เลยมานั่งเบียดอยู่ได้ จะเริ่มพิธีอยู่แล้ว อ้าว ไฟแช็ค ล่ะ ใครก็ได้ออกจากสายสินไป
เอาไฟแช็คมา หลังจากที่มองหน้ากันไปมาว่าใครจะออกไปจากสายสิน แต่ไม่มีคำตอบ
มีแต่สายตาของทุกคนในกลุ่มมองส่งสายตาไปยังลุงภุชงค์ คนเดียว ลุงภุชงค์
มองหาคนอื่นอีกแต่ทุกคนชี้เป้านิ่งด้วยสายตาลุงจึงเป็นผู้กล้ามุดออกไปจากสายสิน
โดยวิ่งไปและวิ่งกลับมาอย่างเร็ว จนทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า ระวัง ที่ทุกคนต้องร้องว่า ระวัง
ก็เพราะว่า ห่วงสวัสดิภาพของตนเองและผู้อื่นค่ะ ด้วยเกรงว่าลุงแกซุ่มซ่าม
เซล้มลงไปที่สายสินและคงจะอีรุงตุงนังแก้ไขกันเสียจนทำให้สายสินอาจจะขาดลงได้ค่ะ อะค่ะ



ประวัติการซุ่มซ่ามของลุงภุชงค์เลื่องลือระบือไกลมานานหลายเรื่องจนนับไม่ถ้วนค่ะ
และแล้วก็ซุ่มซ่ามอีกจนได้ในวันที่ไปถึงเรือนรับรองใหม่ ๆ คนเขาก็เดินลอดกันไปมา
ได้ตั้งหลายคน ลุงแกเดินไม่ผ่าน ดันไปชนคานเหล็กอย่างหนาเสียงดังปึ่ง
แล้วหงายหลังไปในบัดดล เสียงสนั่นหวั่นไหวค่ะ  (เหมือนหนังม้วนวิ่งเร็วเลยค่ะ)
ตอนนั้นดิฉันตกใจมาก แต่ตอนนี้นึกถึงภาพนี้ทีไรก็อดขำเสียไม่ได้ค่ะ
และโชคดีที่น้องเบิร์ดเดินตามหลังแกมา จึงรับตัวลุงไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นก็คงเจ็บกันไปอีกนาน
เพราะหัวคงต้องฟาดพื้นอย่างแรงค่ะ
ระหว่างนั้น อ.เจน ก็พูดว่า มากันเยอะเชียวค่ะ เพราะชาวบ้านแถวนี้ไม่มีใครทำ
บุญกันเขาอยากได้บุญกันค่ะ เมื่อ อ.เจน พูดเช่นนั้น ทำให้ทุกคนนึกถึงพระพุทธรูป
ขึ้นมาได้ ต้องมีพระพุทธรูปเป็นประธานเพื่อกล่าวนำสวดมนต์ ที่นี้ คุณรุ้ง
หันมามองหน้าดิฉันเลยค่ะ พี่จี๊ดนั่นแหละไป ดิฉันจึงต้องลอดสายสินออกไปไป
แกะกล่องพระพุทธรูปที่นำมาจากบ้าน อ.เจน กว่าจะแกะได้ตั้งนาน และเมื่อเดิน
กลับมาทุกคนก็มาลุ้นดิฉันอีกว่าจะซุ่มซ่ามทำให้สายสินขาดหรือไม่
เพราะดิฉันก็มีประวัติเป็นตัวโก๊ะ ไม่แพ้ลุงภุชงค์หรอกค่ะ
ทุกคนสวดมนต์ร่วมกัน และอุทิศบุญให้กับเจ้าที่เจ้าทาง และอุทิศบุญให้เหล่า
สัมภเวสีที่มายืนขอรับบุญกันอยู่ที่ด้านฝั่งตรงข้ามนั้นค่ะ โชคดีที่มีสายสินเป็นวงล้อม
อ.เจน บอกว่าเจ้าที่ท่านเข้ามาใกล้มากค่ะ มากเสียจนจะเข้ามาผ่านร่างคุณรุ้ง
ท่านคงจะมาสื่อสารบอกอะไรสักอย่างกับ อ.เจน  ซึ่ง คุณรุ้ง ก็เล่าให้ฟังว่า
จำเป็นต้องฝืนตัวเองจนสั่นไปหมดค่ะ แบบต่อสู้กับพลังงานบางอย่างค่ะ
เพราะไม่ต้องการให้ท่านเจ้าที่เข้ามาแฝงหรือผ่านร่างได้ค่ะ
และดิฉันไม่ลืมที่จะอุทิศบุญให้กับเหล่าแมลงที่ไม่มาก่อกวนด้วยค่ะ
แยกย้ายกันไปนอนได้แล้วค่ะ ผู้หญิงนอนในห้องเล็กมีประตูเรียบร้อยค่ะ
แต่พวกผู้ชายนอนไม่มีประตูปิดเพราะประตูยังไม่มาส่งค่ะ ต้องกางมุ้งนอนกัน ค่ะ
ดิฉันว่าหลอนดี



อยู่ที่แห่งใด อ.เจน ก็พาให้ทำความดี พรุ่งนี้ อ.เจน จะทำภัตตาหารเช้าถวายพระสงฆ์ 3 รูป
ที่วัดใกล้ ๆ กับสำนักปฏิบัติธรรมฯ อ.เจน เห็นว่า พระสงฆ์ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
และวัดก็อยู่ระหว่างก่อสร้างศาลาอเนกประสงค์ อ.เจน บอกว่า ไหน ๆ เราก็มาสร้าง
บุญช่วยทำงานที่สำนักปฏิบัติธรรมฯ แล้วก็อย่าให้เสียโอกาสทำบุญเท่าที่จะทำได้ด้วย
การถวายภัตตาหารพระจะดีกว่า เพราะพระสงฆ์ที่นี่คงอยู่กันอย่างลำบาก
เรามาทำอาหารเลิศถวายพระสงฆ์กันดีกว่าค่ะ เมนูเช้า คือ ข้าวผัดปู  ลูกชิ้นลวก+น้ำจิ้มแซ่บ
แกงจืดเต้าหู้ไข่+หมูสับชิ้นโต  เย็นวันนั้น อ.เจน ก็ออกไปตลาดซื้อของที่ยังขาดเพิ่มเติม
รวมทั้งซื้อจาน ชาม และหม้อ 1 ใบ เพื่อใส่แกงจืด ทุกสิ่งอย่างถวายพระไม่นำกลับมาด้วยค่ะ



อ.เจน กลับมาจากตลาดก็ดีใจมากที่ไปเจอมันสีแดงมันไทยนั่นแหละค่ะ เพราะรู้ว่า
คุณรุ้ง และดิฉันชอบกินมันเผา อ.เจน ยิ้มดีใจว่าได้ไปเจอมันไทยในตลาดจึงซื้อมาเผากินกันค่ะ
ถวายพระเช้าด้วยค่ะ แต่พอมืดค่ำเข้า อ.เจน  ก็บอกว่า พี่หนูว่า เผามันต้องใช้เวลา ต้มก็แล้วกัน โอ้โห อารมณ์เปลี่ยนเลย คุณรุ้ง กับดิฉัน ก็ยืนยันว่าไม่เอาจะกินมันเผา อ.เจน ก็บอกไม่เอาหนูตัดสินใจต้มไปแล้ว ในใจของดิฉันก็พูดไม่กล้าเถียงอาจารย์ เถียงในใจว่า ก็อยากกินมันเผาอยู่ดี



เช้าวันอาทิตย์ที่ 16 พ.ย.57  พวกผู้หญิงตื่นตี 5 ให้พวกผู้ชายนอนไปก่อน ยกเว้นคุณมิตร
ผู้ช่วยแม่ครัวต้องตื่นมาช่วยกันค่ะ ปัญหาก็คือ
1. เขียง  เราไม่มีเขียงที่พอเหมาะกับการทำกับข้าว เขียงที่นำไปก็อันเล็กนิดเดียวแอบหยิบ
ของแม่ตี้ มาค่ะ ดังนั้น ก็ต้องใช้มือกับมีดโดยไม่มีเขียงเสี่ยงมีดบาดเอามาก ๆ ก็ต้องทำค่ะ
เขียงมีอันเดียวแย่งกันค่ะ
2. มีด  มีดที่ได้รับบริจาคมานั้น มีขนาดใหญ่ แบบมีดสับหมูบ้างอะไรบ้าง
ไม่มีมีดขนาดเล็กพอเหมาะที่จะนำมาใช้สอยได้เลย ปัญหาใหญ่เลยค่ะ มีมีดอยู่อันเดียวแย่งกันสิค่ะ
และที่ขำๆ มากก็คือ .เจน ให้คุณรุ้ง ปอกเปลือกผิวแตงกว่า เพื่อให้ดิฉันแกะลายหั่นออกมา
ให้สวยจัดตกแต่งจาน ที่นี้ คุณรุ้ง ไม่มีมีดเหมาะมือ จึงใช้มีดสับหมูมาปอกเปลือกแตงกวา
ปรากฏว่า เมื่อแตงกว่ามาถึงมือของดิฉันมันเป็นแตงกวาที่เหมือนโดนควั่นเว้า ๆ แหว่ง ๆ
บางบาดแผลของแตงกว่าจะเห็นไส้ในของแตงกวา ทำให้ดิฉันไม่รู้ว่าจะแกะลายแตงกวาได้อย่างไรค่ะ
3. กระทะเล็ก ตะหลิวใหญ่ อ.เจน ทอดไข่เจียวด้วยกระทะเล็ก ตะหลิวใหญ่
ทำให้แลดูลำบากพิกล กลัวจะค่ำทั้งกระทะแต่สามารถผ่านพ้นและรอดไปได้ค่ะ



ซึ้ง....มันเผา…. นอกจากที่ได้หยิบยืมเขียงมาจากบ้านแล้ว คุณรุ้ง ก็ยังหยิบยืมเอาซึ้ง
นึ่งอุ่นอาหารของแม่ตี้มาอีกด้วย ซึ้งอันนี้แม้จะเก่าแก่แต่แม่ตี้ใช้เป็นประจำ เรื่องมีอยู่ว่า
อ.เจน นำซึ้งมาใส่มันแบบนึ่งไม่ได้ต้ม ด้วยการนำมันวางที่ตระแกรงชั้นบนปิดฝา
ผลออกมาก็คือ ระหว่างที่ทำกับข้าวกันอยู่นั้น ได้กลิ่นเผาไหม้ อะไรสักอย่าง ปรากฏว่า
กลิ่นมาจากซึ้ง เมื่อเปิดซึ้งออกมาไม่ใช่มันนึ่งหรือมันต้ม แต่กลายเป็นมันเผาค่ะ
ซึ้ง เลย ค่ะ ซึ้งทะลุ อ.เจน บอกซึ้งของแม่ คุณรุ้ง บอกซื้อใช้แม่เลย แล้ว ดิฉันกับคุณรุ้ง
ก็หันมาแตะมือกันว่าคิดอะไรได้สมหวัง แต่ อ.เจน เสียตังซื้อซึ้งคืนให้แม่ตี้ค่ะ
อ.เจน บอกว่า วันหลังอย่าคิด พี่ ๆ ทำบุญกันมากคิดอะไรมันจะได้อย่างที่คิดค่ะ จะดีมั้ยเนี้ยค่ะ

ภัตตาหารเช้านี้ ช่วยกันทำกันจนสำเร็จค่ะ น่ารับประทาน และซีนเป็นอย่างดี
และทันกับเวลาที่กำหนด 6 โมงเช้า คุณมิตร ไปขับรถกระบะของคุณมิตรที่บริจาค
ให้ไว้ใช้งานในสำนักฯ มาจอดปูเสื่อแล้วนำอาหารทั้งหมดขึ้นรถ อาหารทุกอย่างสำเร็จลง
ได้ก็ด้วยสิ่งของบริจาคไม่ว่าจะเป็นถังแก็ส เตาแก๊ส หม้อ กระทะ ตะหลิว มีด เป็ฯเครื่องมือในการประกอบอาหารที่เราได้นำไปถวายพระสงฆ์ขออนุโมทนาบุญกับท่านผู้บริจาคเพราะบุญสำเร็จนี้ด้วยค่ะ
การเดินทางไปวัดเป็นเส้นทางที่สวยงาม มีแอ่งน้ำ เนินหิน ขรุขระสักหน่อย
ก็มีความสุขและยิ่งมอยู่ท่ามกลางบรรยากาศยามเช้ามีนกบินมาเกาะตามเสา
ไฟฟ้าเรียงเป็นแถวสวยงามมาก ขากลับจะถ่ายรูปสักหน่อยแต่เหลือนกตัวเดียวค่ะ
เราไปถวายภัตตาหารพระและถวายสังฆทานด้วย รวม 2 วัดค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยกันนะค่ะ
ตามที่ดิฉันเล่าสู่กันฟังนั่นแหละค่ะ อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่งสำคัญมาก ๆ ค่ะ
ใช้น้ำบาดาล  เมื่อเราได้มานอนพักพิงที่เรือนรับรองแล้ว จึงได้รับรู้ถึงปัญหาของน้ำค่ะ
เพราะว่าน้ำที่นี่เขาใช้น้ำบาดาลกันค่ะ อ.เจน และคุณรุ้ง เคยบอกไว้ว่าที่นี่เขาใช้น้ำบาดาลค่ะ
ดิฉันก็ เออ ก็น้ำบาดาล แต่ไม่คิดว่ามันจะบาดาลมากขนาดเป็นน้ำปูนขาวและคันมากขนาดนี้ค่ะ
  และที่น่าเป็นห่วงก็คือน้ำที่เราใช้เสร็จแล้วเมื่อเหือดแห้งพื้นกระเบื้องจะเป็นคราบปูนสีขาว ๆ
กันเลยทีเดียวค่ะ หากเราได้อาบน้ำบาดาลสีเหลืองนี้เหมือนกับว่าได้อาบปูนขาวเลยค่ะ
  ถ้าคนที่ผิวไม่แพ้ง่ายไม่เป็นไรค่ะ แต่คนที่แพ้ง่ายจะมีอาการคันยิบ ๆ ที่ผิวหนัง
และที่ใบหน้าจะเป็นสิวเม็ดเล็ก เหมือนสิวหิน นั่นแหละค่ะ ที่พูดได้เพราะขณะนี้ อ.เจน กับคุณรุ้ง
กำลังเป็นอยู่ขณะนี้ และต้องกลับมารักษาผิวอีกครั้งค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าอาจารย์ทั้งสองจะเป็น
ชาวกรุงโดนน้ำนิดหน่อยไม่ได้นะค่ะ
รวมทั้งชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในถิ่นแถบนี้ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่รู้จะไปบ่นกับใครใช้น้ำนี้
ให้เคยชินก็อยู่ได้ค่ะ แต่เพื่ออะไรค่ะ ทำไมต้องทำตัวให้เคยชิน เราต้องช่วยกันแก้ปัญหา
เรื่องน้ำบาดาลนี้ ด้วยกันค่ะ นอกจากนี้ ยังมีเวลาเปิดปิดน้ำอีกด้วย และน้ำจะไหลอ่อนแรง
มากไม่สามารถจะอาบน้ำได้ถ้าไม่ได้รองน้ำสำรองกักเก็บเอาไว้ค่ะ

ขอน้ำประปา เมื่อถามชาวบ้านแถวนี้จึงพบว่า สำนักปฏิบัติธรรมฯ ของเราอยู่ใกล้ตัวเมือง
และใกล้ตลาดที่มีน้ำประปาพร้อมบริบูรณ์ แต่ทำไมสำนักปฏิบัติธรรมฯ แห่งนี้ จึงไม่มีน้ำประปา
มันแปลกมั้ยล่ะค่ะ อ.เจน บอกว่า การขอน้ำประปาที่นี่ไม่ใช่จะขอได้ง่ายต้องใช้งบประมาณมาก
เพราะต้องขุดถนนวางท่อน้ำเรื่องใหญ่มากค่ะ

ถ้าเป็นไปได้นะค่ะ หากท่านผู้อ่านที่มีส่วนเกี่ยวข้องของทางราชการในการต่อน้ำประปาให้
เข้าถึงสำนักปฏิบัติธรรมฯ และรวมถึงได้ให้ทั้งชาวบ้านในละแวกนั้นได้ใช้น้ำประปากัน
ก็เท่ากับว่า ท่านได้สร้างบุญสร้างกุศลในเรื่องของน้ำ ซึ่ง อ.เจน ฝากบอกผ่านดิฉันมาว่า
จะเป็นอานิสงส์บุญต่อท่านผู้ใจบุญในการสร้างบุญสร้างกุศลนี้เป็นอย่างมากค่ะ
และเป็นการช่วยเหลือผู้ยากไร้โดยเฉพาะชาวบ้านแถวนี้ด้วยค่ะ
จำเป็นมากจริง ๆ ค่ะ เรื่องการใช้น้ำประปา ไม่ว่าจะเป็นการใช้ซักล้าง ใช้อาบน้ำ
หรือเพื่อปรุงอาหารให้พระสงฆ์ หรือเพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้ใช้สอยกันค่ะ
ซึ่งจะทำให้ชาวบ้านและผู้ปฏิบัติธรรมได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีและมีความสุข
ตามหลักสุขอนามัยกันค่ะ
เบื้องต้น
สิ่งที่ขอรับบริจาคที่จำเป็น ก็คือ แท้งน้ำ มีความจำเป็นต้อง
ใช้แท้งน้ำจำนวนมาก หลายแท้ง เพื่อเตรียมไว้ ตั้งวางหลายจุด
เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้ที่มาปฏิบัติธรรมฯ เพราะต้องทำการกัก
เก็บน้ำไว้สำรองไว้ใช้และ เพื่อให้มีน้ำได้ใช้โดยตลอดไม่ขาดแคลนค่ะ
เครื่องกรองน้ำ   สิ่งนี้ก็มีความจำเป็นด้วยเช่นกันค่ะ เพราะเครื่องกรองน้ำนี้จะ
ได้ช่วยกรองน้ำสีเหลือง น้ำปูน และสิ่งปลอมปนที่มากับน้ำให้ใสสะอาด
เนื่องจากเมื่อมีการปฏิบัติจริงก็จะต้องทำการปรุงอาหารให้กับพระภิกษุสงฆ์
และทำอาหารโรงทานสำหรับผู้ปฏิบัติธรรม รวมทั้งเพื่อเลี้ยงคนงานก่อสร้าง
ดังนั้น จำเป็นมากค่ะ ด้วยขณะนี้ อ.เจน ได้ใช้น้ำขวดใหญ่นำมาประกอบอาหารค่ะ
ไม่ได้ใช้น้ำบาดาลมาประกอบอาหารให้พระหรือคนงาน ค่ะ และหาก
อ.เจน มาที่สำนักปฏิบัติธรรมฯ ก็จะมาทำอาหารถวายพระทุกครั้งค่ะ
การมาพักพิงที่เรือนรับรองสำนักปฏิบัติธรรมฯ ก็ดีค่ะเพราะจะได้ไม่ต้อง
ไปเสียเงินเช่ารีสอร์ทพักกันแล้ว แต่เมื่อต้องมาพบกับน้ำบาดาลอย่างนี้
คงลำบากเรื่องน้ำท่าค่ะ สำหรับตัวดิฉันไม่ได้มาที่นี่บ่อยนักหรอกค่ะ
แต่อาจารย์ต้องมาแทบจะทุกอาทิตย์ และในตอนนี้ต้องมาควบคุมดู
งานก่อสร้างกำแพง ก่อสร้างโรงทาน ฯลฯ ก็คงจะต้องลำบากในเรื่องการ
ใช้น้ำนี่แหละค่ะ ดังนั้น หากท่านผู้มีจิตศรัทธาที่ประสงค์จะบริจาคเครื่องกรองน้ำ
และแท้งน้ำขนาดใหญ่ ก็จะที่เป็นอานิสงส์ของบุญมากยิ่งแล้วค่ะ
ดิฉันก็ขอเชิญท่านผู้ใจบุญร่วมบุญในส่วนนี้ด้วยค่ะ เพราะเรือนรับรองแห่งนี้จะ
เป็นที่เปิดปฏิบัติธรรมในเร็ววันนี้แล้วค่ะ บุญที่ท่านได้ทำก็สำเร็จทันทีเพราะ
ได้ใช้อย่างฉับพลันและทันท่วงทีค่ะ

ข้อคิด  “บุญเท่านั้นที่เราเอาไปได้” บุญจากการบริจาคที่นำเงินหรือสิ่งของนั้น ๆ
มาใช้ประโยชน์ในทันทีเป็นบุญที่สำเร็จโดยพลันเพราะไม่ต้องรอเวลาการใช้งาน
การที่ผู้ปฏิบัติได้ใช้ประโยชน์ทุกครั้งท่านผู้บริจาคก็ได้อานิสงส์บุญนั้นทุกครั้งด้วยเช่นกันค่ะ

จี๊ดจ๊าด

admin

อ่านเรื่องใหม่ของจี๊ดจ๊าด "ขนของไปสถานปฏิบัติธรรม และเหตุการณ์ระทึก" ได้ที่หน้า 2 ค่ะลง ณ วันที่ 19 พย 57