ดิฉันขอเชิญทุกท่านบรรยายความรู้สึกและความประทับใจในทริปทัวร์บุญเสบียงสวรรค์ ตอนที่ 9 ครั้งที่ 1 ได้ที่นี่

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์

ประทับใจมากค่ะ ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ ที่ร่วมด้วยช่วยกันด้วยสีหน้าที่ไม่รู้จักร้อนแม้สักคนเดียวค่ะ ดิฉันถามทุกคนว่าสู้มั้ย คำตอบให้ชื่นใจว่าสู้ เป็นที่น่ายินดีและปลื้มปิติใจมาก ท่านเจ้าอาวาสท่านอาพาธ ท่านดีใจ เดินไม่หยุดเลยค่ะ ท่านก็ไม่เคยเห็นว่าคนมาทำบุญไม่กลัวแดด ไม่กลัวร้อน ไม่กลัวจะเสียสวย ทุกคนตั้งใจจริงๆ ค่ะ ดิฉันบอกได้เลยว่า แม้เทพเทวา ท่านก็มาร่วมอนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่ได้กระทำในวันนั้นค่ะ ดิฉันเห็นทุกท่านในวันนั้นแล้วรู้สึกประทับใจมากจริงๆ ค่ะ ภูมิใจค่ะที่ทุกท่านเชื่อมั่นในบุญกุศลค่ะ บุญที่เราทำเป็นมหาบุญที่ยิ่งใหญ่ทุกท่านต้องภูมิใจและสุขใจเหมือนกับที่ดิฉันเป็นอยู่ นับจากวันนั้นถึงวันนี้ดิฉันก็ยังประทับใจ แม้จะเหนื่อยแต่สุขใจที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายออกมาเป็นประโยคและคำพูดในกับสิ่งดีดีที่ทุกคนช่วยกันค่ะ

ขอขอบคุณทุกท่านไม่ว่าจะเป็นกัลยาณมิตร ลูกศิษย์ และทีมงาน ที่ได้มอบความประทับใจความประหลาดใจและความซาบซึ้งใจในวันคล้ายวันเกิดของดิฉัน ทำให้ดิฉันพูดไม่ออก และคิดไม่ถึงเลยว่า ทุกท่านทำเพื่อดิฉันขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณที่มาช่วยกันเติมเต็มสิ่งที่ขาดในวัยเด็กดิฉันไม่ได้ไปดูการแสดงการละเล่นบันเทิงเช่นนี้ค่ะ ทุกคนทำให้ดิฉันซาบซึ่งใจ  ร้องไห้ และหัวเราะ ในเวลาเดียวกัน จำได้ว่าในวันนั้น ดิฉันร้องไห้หลายครั้ง มันพูดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ ดิฉันเชื่อว่าสิ่งที่ดิฉันตั้งใจทำความดี ก็ได้ผลของสิ่งดีดี โดยที่ไม่ได้หวังว่าจะได้รับจากผู้ใด แต่ทุกท่านได้ให้กำลังใจและเชื่อมั่นในตัวดิฉัน ก็ต้องขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ตามที่ดิฉันได้กล่าวไว้แล้วในงานคืนนั้น ซึ่งเป็นความมุ่งมั่นและความหวัง ด้วยใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความศรัทธาและความหวัง ที่จะก่อสร้างชมรมปฏิบัติธรรมให้สำเร็จ เพราะเวลาเหลือน้อยมากแล้ว ทุกท่านอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ดิฉันพูด แต่เมื่อถึงเวลานั้นแล้วทุกท่านจะเข้าใจความหมายนี้เองค่ะ ซึ่งดิฉันพูดบ่อยครั้งว่าเราต้องเร่งสร้างความดีสะสมเสบียงบุญกันเอาไว้

บุญสำเร็จแล้ว ด้วยสองมือและแรงกายของทุกท่านเอง บุญที่ทำนี้ทุกท่านได้เต็มๆ มิใช่ตัวของดิฉันได้ ดิฉันเป็นเพียงผู้นำพาทุกท่านมาร่วมทำบุญ เพื่อเป็นประโยชน์ของทุกท่านเอง การทำบุญร่วมกันหมู่มากเหมือนน้ำหลายสายมารวมกันเป็นน้ำปริมาณมาก เปรียบได้กับน้ำทะเลที่มารวมตัวกันเป็นเหมือนคลื่นสึนามิ ดังนั้น การทำบุญด้วยผู้คนจำนวนมากเป็นการทำบุญที่ย่นย่อถึงพระนิพพานในอนาคตภายภาคหน้าด้วยค่ะ

พบกันงานบุญหน้าค่ะ

อ.เจน ญาณทิพย์

จี๊ดจ๊าด

จี๊ด จ๊าด

ประทับใจสุด ๆ ค่ะ แม้ว่า จะไม่ได้ไปช่วยขนปูนเทปูนเหมือนกับคนอื่นเค้า ดิฉันไปช่วยก็เกือบจะเสร็จแล้วค่ะแต่ด้วยหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ไปแจกของโรงทานที่ผู้บริจาคได้นำมาเป็นเสบียงบุญและเสริฟน้ำให้กับทุกท่านที่หิวกระหายน้ำดิฉันก็มีความสุขใจอย่างบอกไม่ถูกแล้วค่ะอ.เจน บอกว่า ทำบุญอะไรก็ได้ถ้าทำด้วยใจที่ปรารถนาดี ใจที่บริสุทธิ์ ไม่หวังผลเลิศสิ่งดีดี ก็จะบังเกิดแก่เราเอง เพราะว่า สิ่งศักดิ์ได้เห็น เทวดาก็มาร่วมอนุโมทนาบุญดิฉันสุขใจค่ะที่ได้มีส่วนเล็กช่วยเหลือ และเป็นกำลังสำคัญที่ได้ช่วยเหลือทุกคนค่ะแต่ด้วยนิสัยไม่หยุดนิ่ง เมื่อเห็นว่าโรงทานไม่ค่อยจะมีใครมาแล้ว ก็วิ่งไปแจกน้ำและแจกผ้าเย็น ให้กับผู้ใจบุญที่กำลังร้อนตากแดดหัวแดงอยู่ รวมทั้งเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาเม็ดโป้งๆ ที่ใบหน้าของทุกคน เห็นแล้วก็มีความสุข มีความประทับใจ ที่ไม่มีใครสักคนบ่นว่าร้อนและปล่อยมือออกจากกระป๋อง ทุกคนจะโกยบุญกันค่ะแต่ดิฉันก็มีความสุขที่ได้คอยช่วยเหลือมันเป็นสุขใจอย่างบอกไม่ถูกแม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายวันแล้วก็ยังนึกถึงภาพความประทับใจนั้นอยู่เลยค่ะ

ดีใจค่ะได้เงินพอเทปูนจนบุญสำเร็จ ดีใจจริงๆ อ.เจน และคุณรุ้ง ก็ดีใจที่จะได้มีโบสถ์ไว้บวชพระเพราะที่ผ่านมาสถานที่สร้างไว้อย่างสวยงามแต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์เสียดายจริง ๆ ค่ะแต่ที่นี่ยังขาดแคลนและเป็นที่ต้องการ พวกเราก็จะได้อานิสงส์บุญนี้ดิฉันก็ขอให้ไปทริปบุญคร้งที่สองที่จะถึงนี้ได้เงินมาปูกระเบื้องให้สำเร็จจะได้มีการบวชพระตามเจตนารมย์ของหลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านก็ชราภาพมากแล้วอ.เจน บอกอย่างนั้น ท่านตั้งใจมากที่จะโบสถ์นี่สำเร็จในเร็ววันค่ะ

เป็นไงบ้างค่ะ งานเซอร์ไพรส์ อ.เจน สนุกสนานหรือเปล่าค่ะ ก็เต็มที่แหละค่ะ ต่างคนต่างก็เซอร์ไพร์สกันเองค่ะไม่บอกกันค่ะว่า ทีมใดจะแสดงอะไร มารู้กันวันก่อนแสดง 1 วันเพราะต้องส่งรายการแสดงให้พิธีกรและการเตรียมงาน เป็นไงบ้างค่ะพิธีการของเรามืออาชีพทีเดียวค่ะ ต้องขอปรบมือให้ คณะที่แสดงก็ไม่ได้บอกเพื่อนที่แสดงด้วยกัน แม้ อ.เจน ก็ปกปิดกันเสียจนเหนื่อยเฮ้อ..อกอี่แป้นจะแตก อัดอัดมากๆ เลยค่ะ  คณะที่แสดงก็มีความตั้งใจให้ผู้ที่เหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวันได้เห็นกิจกรรมบันเทิงกันบ้างค่ะก็แสดงกันเองนัวเนียอยู่อย่างนี้ ไม่ได้จ้างใครมาหรอกค่ะ งบน้อยค่ะเพียงต้องการให้คนดูมีความสุข แม้จะเหน็ดเหนื่อยก็ตาม แต่ก็สุขใจค่ะที่ได้เห็นรอยยิ้มของทุกท่านค่ะ และอย่าลืมงานบุญทริปหน้าติดตามผลงานของเราได้อีกนะค่ะ รับรองว่าการแสดงไม่ซ้ำกับครั้งที่ผ่านมาอย่างแน่นอนค่ะแต่ครั้งนี้ไม่ต้องหลบซ้อน อ.เจน แล้ว ครั้งนี้ อ.เจน กำกับเองเลยค่ะ ขอให้ติดตามชมนะค่ะขนาดซ้อมแสดงกันเองยังขำกันเองจนน้ำตาไหลค่ะ

น้องๆ ทุกคนที่มีจิตมุฑิตาอาจารย์ด้วยการแสดง เริ่มตั้งแต่พิธีกร น้องดิว เขามืออาชีพ" จริง ๆ ค่ะต้องขอยอมรับ นอกจากเป็นพิธีกรยังเสียสละเวลามาช่วยซ้อมท่าทางการเต้นให้อีกด้วย น้องเบิร์ด น้องสาลี่ ก็ไม่แพ้ใคร หากมีแมวมามอง งานนี้น้องเกิดในวงการ รับแสดงงานแข่งกับ คาบาเร่ ได้เลยค่ะ เพราะว่าพวกเขาจะชิดซ้ายไปเลยค่ะ ส่วนละครเพลงมนต์รักลูกทุ่งนี้ คุณรุ้ง ผู้อำนวยการสร้างตัวจราิง ก็ทุ่มสุดตัว ว่า จะต้องเป็นเรื่องนี้ กำกับการแสดง/เขียนบท โดยคุณเป็ก ซึ่งคงค้นได้พบตัวตนแล้วว่าเป็นผู้กำกับการแสดง/เขียนบท จะดีกว่าอาชีพอื่น ส่วนน้องเก่ง ก็มาเกิดเพลงนกกะปูด แน่ๆ เพราะแถววัดบางพลัด เด็กเล็กวิ่งตามกันเกรียวค่ะ ไปซ้อมกันที่ลานวัน เด็กไม่ยอมให้เลิกเล่น จะเอาอีกๆๆ ไอ้คล้า น่ะ พี่ปอ ทิษดี หรือป่าว ส่วนแม่ทองกาว เป็นไงค่ะ คนจำทองกาวไม่ได้ว่าใครหนอเดินมา เธอเป็นใครในทีมงาน งง กันพักใหญ่ โถคุณสุดารัตน์ หรือนี่ ทำสวยก็ได้ไม่ทำค่ะ ส่วนดิฉัน  ไอ้แว่น (น้องเชน) ก็กะโหลกกะลาช่วยเสริมบทเขาให้ได้อยู่แหละค่ะ จริงๆ แล้ว ตัวดิฉันเองอยากจะแสดงให้สมบทบาทกว่านี้ แต่เกรงใจอายุตัวเองและคู่แสดงร่วมจะเล่นไม่ออก แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ถอยแน่ค่ะ ตัวแสดงมีแค่นี้ตัวและค่ะ ก็ทนทนดูกันไปนะค่ะ คิดให้สนุกสนานก็แล้วกันค่ะ เพราะทุกคนตั้งใจมอบความสนุกให้ทุกท่านประทับใจและมีรอยยิ้ม อิ่มบุญ อิ่มใจ ทัวหน้ากันค่ะ นอกจากนี้ก็มีทีมช่วยสนับสนุนการแสดง ฝ่ายควบคุมเครื่องเสียง คุณการะเกด ควบคุมกล้อง VDO คุณเต้ย ฝ่ายช่วยเหลืออื่น ๆ คุณมิตร คุณต้นโพธิ์ คุณวรเดช รถขนสัมภาระ คุณบอย ก็ประทับใจทุกท่านที่มาช่วยๆ กันค่ะ

น้องๆ ระบำ 4 ภาค ก็สวยสดกันทุกคน คุณแม่ยังสาวยังมารำเลยสุดยอด สืบทราบมาว่าทุกคนไม่ถนัดการแสดงเลย แต่เขาตั้งใจเพื่อ อ.เจน ก็สุดยอดค่ะ น้องตีขิม แม้จะประหม่า ก็พยายามซ้อมกันหน้าดำคร่ำเครียดก่อนออกแสดง จนดิฉันทึ่งไปเลยว่า เขาตั้งใจกันมากค่ะ ประทับใจเช่นกันค่ะ

สรุปแล้ว ทุกคนทำเพื่อ อ.เจน ทีมงานขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้

งานจิปาถะ ทีมงาน ก็เตรียมซ้อมการแสดง วิ่งไปชงน้ำแดงเพื่อเตรียมเลี้ยงโรงทานวันรุ่งขึ้นไป ขนของสัมภาระตั้งแต่ ตี 4 ท็อกโชว์ในรถ แต่ครั้งนี้พูดน้อยค่ะ นี่ขนาดพูดน้อยนะค่ะที่พูดน้อยเพราะว่ามีงานหลายอย่าง ตื่นแต่เช้า และงานแสดงกลางคืนอีกต้องให้ออกมาดี แหมที่เหนื่อยมากๆ ก็ตอนที่เปลี่ยนชุดการแสดงต้องเดินอ้อมไกลมากๆกว่าจะถึงเวทีการแสดง เล่นเอาหอบ แฮกๆๆ

กว่าจะถึงวันแสดง ไปซ้อมที่พุทธมณฑล และที่ลานวัดบางพระ  คนบ้า ก็มาดู เด็กก็มาดู เพราะที่บ้านมีแต่ของทำบุญของบริจาคเต็มบ้านไปหมด และบางทีต้องทำเป็นคุยเล่นหัวกัน อ.เจนไปซื้ออาหารมาให้กินช่วงนั้นก็รีบซ้อมกัน มีคนดูต้นทาง อ.เจนกลับมาก็ทำเป็นนั่งคุยกันอย่างนี้  แต่หารู้ไม่ว่า อ.เจน มีญาณ อ.เจน บอกว่าหนูรู้ว่าพวกพี่ทำอะไรกัน แต่ไม่ต้องการเอาจิตไปดูพวกพี่จะได้เซอร์ไพร์สตามที่พวกพี่ต้องการ  อ.เจน บอกว่าการแสดงบันเทิงที่ให้คนประทับใจที่เกี่ยวกับงานร่วมบุญเราก็ได้บุญด้วยเช่นกันค่ะ

ฮาที่สุด อ.เจน บอกว่าในชีวิตนี้หนูไม่มีอะไรที่เป็นความประทับใจให้ตัวเองเลยหนูอยากร้องเพลงบูชาครู ตอนเด็ก ๆ อยากร้องเพลงนี้มาก พวกเราฟังและก็คิด เออ อ.เจนก็เป็นครูบาร์อาจารย์ของเรามีอะไรก็ตักเตือนด้วยความเป็นห่วงและยังคอยตักเตือนผู้อื่นให้ทำความดี อ.เจน สมควรที่พวกเราจะบูชาครูอย่างแท้จริงเมื่อได้ดังนั้น ก็นัดกันว่า จะร้องเพลงนี้ให้ อ.เจน โดยไม่บอกให้ อ.เจนได้ล่วงรู้อย่างเด็ดขาด ซึ่งที่จริงก็ไม่ให้รู้สักอย่างขนาดน้องเบิร์ดยังต้องหายหน้าไม่มาให้เห็นหน้าเพราะกลัว อ.เจน จะจับได้ว่าแสดงอะไร ซึ่ง อ.เจน รู้ในวาระจิตแล้วว่า น้องเบิร์ดแสดงเป็นหญิง แต่พวกเราหลอกอ.เจน ว่าน้องเบิร์ดเราให้ดูแลเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมไม่ได้แสดงอะไร (อ.เจนมาบอกที่หลังว่า รู้แต่แรกแล้ว แต่ไม่อยากรู้มากกว่านี้เพื่อจะได้เซอร์ไพร์สตามที่ลูกศิษย์ต้องการ)  ตอนที่ฮาที่สุด ก็ตอนที่ พวกเราให้ อ.เจนไปซื้อชุดงานกลางคืน โดยอ้างว่า วันเกิดทั้งทีอย่าใส่ชุดเก่าเลยไปซื้อชุดใหม่ให้ดูดีดีหน่อย อ.เจน ก็เข้าใจค่ะ อ.เจนไปซื้อชุดแบบเป็นกางเกง เตรียมจะจ่ายเงินอยู่แล้ว แต่มีเสียงบอกกับ อ.เจน ชุดนี้ไม่ใช่ของเจ้าเจ้าต้องใส่ชุดนี้ อ.เจน หันไปตามเสียง แต่ใจของ อ.เจนก็คัดค้านเพราะไม่ต้องการใส่กระโปรงเหมือนคุณครูอย่างนี้ไม่ชอบเลยก็ยังพยายามจะชำระเงินชุดที่เลือก แต่ก็มีเสียงให้ไปหยิบชุดนั้น เจ้าต้องใส่ชุดนี้ขัดกับเสียงที่ได้ยินไม่ได้จึงเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดที่เห็นในงานวันนั้นแหละค่ะแต่เมื่อไปหยิบชุดนั้น อ.เจน ก็ได้ยินเสียง คนหมู่มากร้องเพลง ปาเจรา จริยา โหนติคุฯ..........  

ซึ่งเรื่องชุดนี้ อ.เจน ก็อาชุดมาอวดและเล่าถึงที่มาของชุดให้ดิฉันฟังโดยบ่นว่าแปลกใจทำไมต้องได้ยินเสียงบอกอย่างนี้ (ตามที่ดิฉันเล่าข้างต้นนี้แหละค่ะ)ดิฉันรับฟังอย่างเงียบสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง อะไรกันนี่ ขนาดปิด อ.เจนแล้วยังมีเสียงมาบอก อ.เจน อีก โอ้ย..ดิฉันต้องแอบไปกระซิบต่อกับทีมซึ่งทุกคนก็ไม่ปริปากบอก อ.เจน ด้วยเช่นกัน และไม่เฉลยด้วยค่ะ แล้ว อ.เจนก็ได้ยินเสียงเพลงปาเจรา........จากพวกเราจริงๆ ในคืนวันนั้นค่ะ

งานทริบุญครั้งที่ 9 ตอน 2 นี้ รับรองว่า ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เราเปลี่ยนวัดทำบุญด้วยค่ะ และวัดนี้ อ.เจน ไปตามที่ท่านเทวดาชี้นำ นอกจากนี้ที่นี่เป็นสถานที่ที่มีพระเกจิอาจารย์ที่ดังที่สุดอยู่ที่นี่ และศักดิ์สิทธิ์อย่างไรไว้ค่อยเล่าให้ฟังหลังจากงานบุญเราเสร็จแล้วนะค่ะขออุบไว้ก่อนค่ะ

จริงๆ แล้วมีเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย เล่าอย่างไรก็จบยากค่ะ....สรุปประทับใจค่ะ ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยค่ะ

เบื้องหลังการแสดง งานบุญเสบียงสวรรค์ ครั้งที่ 9 รอบแรก (มนต์รักลูกทุ่ง)

โดย อ.เจน ต้องการให้พวกเราร้องเพลงในหลวงของแผ่นดินก็เพลงตอนเปิดงานนั่นแหละค่ะ โดยให้ทุกคนแต่งตัวตามอาชีพของแต่ละคน  พวกเราก็ซ้อมกันอย่างที่เรียกว่าไปไหนไปไหนก็ต้องมีเพลงนี้อยู่ในใจเสมอแต่มาเสียอยู่นิดหนึ่งก็เจ้าคนคุมเครื่องเสียงของรีสอร์ท ทำเสียเรื่องไม่ได้เช็คไมด์ทำให้ช่วงแรกๆ เสียงหอนจนไม่รู้ว่าร้องเพลงอะไร สู้อุตส่าห์ซ้อมเสียดายอยู่นิดนึงค่ะ  

เรื่อง ขำๆ ฮา ๆ

1.   เพลงในหลวงของแผ่นดิน.......เวลารวมตัวซ้อมไม่ค่อยมีกันสักเท่าไหร่ เพราะหน้าที่การงาน...ดังนั้นเมื่อยามว่างก็จะร้องเพลงนี้กัน มีอยู่ครั้งหนึ่ง อ.เจน ขับรถไปสำรวจเส้นทางหาวัดที่จะนำพาคนไปทำบุญกันนี่แหละค่ะก็มีพวกเราทีมงานที่นั่งอยู่ในรถเกือบครบแหละค่ะ ต่างก็ซ้อมร้องเพลงท่อนของใครท่อนของมันตะโกนร้องกันในรถของอ.เจน นั่นแหละ ถึงท่อนของ อ.เจน ก็ต้องร้องด้วยเช่นกัน ปรากฏว่า  อารมณ์ยังคงค้างกันอยู่  เมื่อถึงตลาดเมืองระยองที่เราไปแวะกันนั่นแหละค่ะ  เราก็เพลียๆ กัน สาเหตุที่เพลียกันก็เพราะว่าอ.เจน นัดสำรวจเส้นทางทำบุญซึ่งดึกมากจำเป็นต้องค้างคืนด้วยชุดเก่าใส่ 2 วัน อดนอนด้วยต่างก็ไม่พูดกันเพราะเพลีย แต่อารมณ์เพลงยังค้างอยู่  อ.เจน ซื้อทุเรียนทอดกรอบ จะเอาไปใส่บาตร ยืนรอแม้ค้าตักใส่ถุงส่วนดิฉันรอซื้อเพื่อไปรับประทานที่บ้าน คุณรุ้ง ก็ยืนเหม่อๆ รออยู่ด้านข้างเพราะอดนอนมาจากเมื่อคืนนอนน้อย  สรุปรู้จักกันแต่ไม่คุยกันลักษณะยืนเหม่อกันทุกคน แต่ก็เกิดเหตุเสียจนได้ก็ตอนที่ อยู่ ๆ อ.เจนก็ร้องท่อนของ อ.เจน ขึ้นมา ด้วยเสียงที่ดังมาก ดังนี้ ว่า “แผ่นดินนี้...คือบ้าน....”ดิฉันซึ่งยืนเหม่อๆ อยู่ถัด อ.เจน ก็ร้องต่อพร้อม ๆ กับ อ.เจน ว่า  “คือ แดนสวรรค์..แสนสุขใจ.......” เราสองคนลากเสียงกันยาวมากตามเนื้อร้อง..พร้อมๆ กัน  แม่ค้า ตักทุเรียนใส่ถุงให้อ.เจน กำลังเงิน 1,000 บาท และจะทอนเงินให้ ยืน งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยพูดว่า พี่ 2 คน ไม่รู้จักกันทำไมมาร้องเพลงเดียวกันได้ แม่ค้าขำๆๆๆจนลืมทอนเงิน ส่วน อ.เจน ก็อายแม่ค้า ว่า เอ่อ เราร้องไปได้ไงเสียงดังมากแล้วพี่จี๊ดก็มาร้องต่อทำให้เสียงดังมาก ทำให้หัวเราะกันหมด ลืมตัวให้แม่ค้าไปอีก500 บาท คุณรุ้ง ซึ่งยืนขำอยู่ไกล้ ๆ จึงบอกว่า ค่าของ300 บาท ให้ไป 1,500 บาทแล้วแม่ค้าก็มัวขำอยู่ ก็ยิ่งขำอีก...ฮา..กันมากวันนั้น

2.  ละครเพลงมนต์รักลูกทุ่ง

-   เพลงสาวนาคอยคู่(เพลงทำนองแขก)....ในส่วนนี้ พี่จี๊ดต้องซ้อมร้องให้เข้ากับเสียงเพลงและต้องทำท่าด้วยดังนั้น เมื่อนั่งรถเมล์ไปทำงานทุกวัน นั่งฟังเพลงนี้ทุกเช้า แต่มีอยู่วันหนึ่ง เพลินไปหน่อยลืมตัว..ทำท่าในรถเมล์ แหมนั่งด้านหน้าสะด้วย  ร้องท่อนนี้เลย พร้อมทำท่าด้วย “มองเหมือมองท้องฟ้ายิ่งพาใจเศร้า” ตัวดิฉันไม่เหม่อมองเปล่ากลับเอื้อมมือขึ้นไปบนอากาศทำท่าซะด้วย เมื่อเอื้อมมือออกไปแล้วสำนึกได้ว่านี่มันรถเมล์ ก็ทำเฉไฉ ทำเป็นเอามือมาดูว่ามันเป็นอะไรต่อจากนั้นนั่งหลับไม่รู้ไม่เห็นมันซะเลย บ้าแล้วเรา

-                  สถานที่ซ้อมไม่มี        เนื่องจากสถานที่ที่บ้านอ.เจน มีข้าวของมากมาย ทั้งของบริจาคโรงทานของทำบุญ จนไม่มีที่ทางจะเดิน และบางเรื่องก็ต้องหลบซ่อนอ.เจน เสียอีกเพราะจะเซอร์ไพรส์ อ.เจน  จึงไปซ้อมกันที่ลานวัดที่นั่น มีทั้งขบวนการเด็กเล็ก มานั่งดูกันเป็นแถว 10 กว่าคนและยังมีพวกมอร์เตอร์ไซด็รับจ้าง และคนแถวๆนั้นอีก นี่ไม่เท่าไหร่ คนสติไม่ดีแต่รู้เรื่อง มาเต้นด้วยนี่ซิ คอยบอกบทตลอด ซ้อมไม่ออกเลยค่ะ เล่นเสร็จเด็กๆก็ไม่ยอมให้เลิกจะดูอีก ก็วิ่งตามมาดูที่หน้าบ้านอีกค่ะ นี่ก็ไม่เท่าไหร่ยังไม่พอไปที่ไหนดี อ.เจน ก็เห็นว่า พวกเราจะซ้อม อ.เจนจึงอาสาขับรถไปพุทธมณฑลให้พวกเรา แต่มีข้อแม้ อ.เจนต้องไปนั่งสมาธิที่อื่นแล้วค่อยมารับ หรือไปซื้ออาหารให้นักแสดงรับประทาน เมื่อตกลงกันได้ก็ตามนั้นเราก็ไปบ่ายแก่ ๆ จนเย็นจนยามมาไล่ และข่มขู่พวกเราทุกครั้งแต่เราก็ทำตามระเบียบนะค่ะ เขาปิด 6.00 น. เราก็เก็บของแล้ว แต่เขามาไล่ตอน 5โมงครึ่ง ด้วยเหตุผลที่ว่า จะต้องเคลียหลายอย่างเราก็ไม่เข้าใจนะค่ะ เขาดุมากเราก็ย้ายที่ไปซ้อมกันที่มืดๆ แล้วก็บ้านใครบ้านมัน ซ้อม 2 เสาร์-อาทิตย์ค่ะ ก่อนแสดงค่ะ

-   ผีมาดูการแสดง        เราไปซ้อมกันที่พุทธมณฑล2 ครั้ง ครั้งแรก ผีมาดูอยู่ตรงข้ามกับที่เราแสดง แต่ครั้งที่ 2 มาดูอีก อ.เจนบอกอย่างนั้น แต่ครั้งนี้ ทำให้เพลงที่เราเปิดอยู่ปิดเองถึง 2 ครั้ง ซึ่ง อ.เจนบอกเขามาดูเขาชอบดูการแสดง ดังนั้น อ.เจน จึงนำสวดมนต์อุทิศบุญให้เขาและขอขมาสถานที่ อ.เจน บอกว่า พกวเราไม่ได้บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทาง เมื่อ อ.เจนช่วยแนะนำแล้ว ก็สามารถแสดงต่อได้ไม่มีสะดุดค่ะ

ณ สถานที่เวทีแสดงจริง ในวันที่ไปติดต่อสถานที่รีสอร์ทเย็นมากจึงต้องค้างคืน เพื่อไม่ให้เสียเวลาคืนนั้นประมาณ 2 ทุ่ม มืดมากๆ ไม่มีแม้แสงไฟ เราก็ไปกันด้วยไฟฉายซ้อมการแสดงบนเวที แต่ปรากฏว่า ที่บนตึกฝั่งตรงข้ามดิฉันเห็นคนยืนอยู่ จ้องมองการแสดงของพวกเราก็คิดว่าคงจะเป็นคนที่พักอยู่เขามาดูไม่คิดไร แต่อยู่ๆ ไฟห้องโน้นเปิดและไฟห้องนี้ปิด สลับกันอยู่อย่างนี้ ก็เริ่มเอ๊ะใจ และชี้ขึ้นไปว่าจะมาดูก็ดูไม่ว่าไร ทำไมต้องแกล้งเปิด ปิดไฟด้วย อ.เจน ไม่พูดอะไร แต่เมื่อกลับมาถึงที่พักอ.เจน บอกว่า อ๋อ พี่ที่บนตึกนั้นน่ะ ผู้หญิงเขาผูกคอตายห้อยต่องแต่งอยู่ค่ะ แหม...มิน่าล่ะดิฉันก็บอกแล้วว่า มันแปลก ๆ แต่ไม่มีใครพูดสักคน แต่ทุกคนก็เร่งรีบที่จะ.พูดว่า..กลับเฮอะๆ

-   ซ้อมจนปวดหลัง    มีหนึ่งในกลุ่มไม่เอ่ยชื่อดีกว่าซ้อมจนเต้นจนเส้นยึดต้องเดินไปนั่งสงบอยู่อย่างเดียวดายค่ะ

-    เนื่องจากสถานที่ที่บ้านอ.เจน มีข้าวของมากมาย ทั้งของบริจาคโรงทานของทำบุญ จนไม่มีที่ทางจะเดิน และบางเรื่องก็ต้องหลบซ่อนอ.เจน เสียอีก

3.  ชุดการแสดงสุดท้าย(น้องเบิร์ด)    ช่วงล้อเรียน อ.เจน เทปช่วงนั้น ไม่สามารถเปิดได้ทำให้ผู้ควบคุมต้องข้ามไปคุณรุ้ง บอกว่า ก็ทำเซอร์ไพรส์ อ.เจน จึงไม่ได้ขออนุญาต อ.เจน และครูบาอาจารย์ของอ.เจน ก็ไม่อนุญาตด้วยค่ะ  หลังการแสดงพวกเราทดลองนำมาเปิดอีกครั้งก็ติดดีไม่เห็นเป็นไรเป็นเรื่องที่แปลกมากจริงๆ ค่ะ

น้องเบิร์ดเก็บตัวมากจำต้องหายหน้าไม่มาให้เห็นหน้าเพราะกลัว อ.เจน จะจับได้ว่าแสดงอะไร แต่ อ.เจนรู้ในวาระจิตแล้วว่า น้องเบิร์ดแสดงเป็นหญิง แต่พวกเราหลอก อ.เจน ว่าน้องเบิร์ดไม่ได้แสดงอะไรพวกเราให้ดูแลเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมไม่ได้แสดงอะไร (อ.เจนมาบอกที่หลังว่ารู้แต่แรกแล้ว แต่ไม่อยากรู้มากกว่านี้เพื่อจะได้เซอร์ไพร์สตามที่ลูกศิษย์ต้องการ)  

4.  ชุดที่ อ.เจน ใส่ในงานคืนนั้นมีที่มา ค่ะ อ.เจนบอกว่าในชีวิตนี้หนูไม่มีอะไรที่เป็นความประทับใจให้ตัวเองเลยหนูอยากร้องเพลงบูชาครูตอนเด็ก ๆ อยากร้องเพลงนี้มาก พวกเราฟังและก็คิด เอออ.เจนก็เป็นครูบาร์อาจารย์ของเรามีอะไรก็ตักเตือนด้วยความเป็นห่วงและยังคอยตักเตือนผู้อื่นให้ทำความดีอ.เจน สมควรที่พวกเราจะบูชาครูอย่างแท้จริงเมื่อได้ดังนั้น ก็นัดกันว่าจะร้องเพลงนี้ให้ อ.เจน โดยไม่บอกให้ อ.เจนได้ล่วงรู้อย่างเด็ดขาด  แต่ก็ได้สนับสนุนให้ อ.เจน ไปซื้อชุดงานกลางคืนโดยอ้างว่า วันเกิดทั้งทีอย่าใส่ชุดเก่าเลยไปซื้อชุดใหม่ให้ดูดีดีหน่อย อ.เจนก็เข้าใจค่ะ อ.เจนไปซื้อชุดแบบเป็นกางเกง แต่เมื่อเตรียมจะจ่ายเงินอยู่แล้ว กลับมีเสียงบอกกับอ.เจน ชุดนี้ไม่ใช่ของเธอ เธอต้องใส่ชุดนี้ อ.เจน หันไปตามเสียง แต่ใจของ อ.เจน ก็คัดค้านเพราะไม่ต้องการใส่กระโปรงเหมือนคุณครูอย่างนี้ไม่ชอบเลย จึงยังคงที่จะชำระเงินชุดที่เลือกแต่ก็มีเสียงให้ไปหยิบชุดนั้น เธอต้องใส่ชุดนี้ เมื่อขัดกับเสียงที่ได้ยินไม่ได้ จึงเดินไปเปลี่ยนชุดก็อย่างที่เห็นในงานคืนนั้นแหละค่ะ แต่เมื่อไปหยิบชุดนั้น อ.เจน ก็ได้ยินเสียงคนหมู่มากร้องเพลง ปาเจรา จริยา โหนติคุฯ..........  ก้องอยูในหูของอ.เจน  ซึ่งก็เห็นชุดที่ อ.เจน ใส่ในงานคืนนั้นแหละค่ะ อ.เจนก็อาชุดมาอวดและเล่าถึงที่มาของชุดให้ดิฉันฟังโดยบ่นว่าแปลกใจจึง ทำไมต้องได้ยินเสียงบอกอย่างนี้ดิฉันรับฟังแล้วก็เงียบสงบนิ่งมั๊กๆมากๆ แอบคิดในใจ อะไรกันนี่ ขนาดปิด อ.เจน แล้วยังมีเสียงมาบอกอ.เจน อีก โอ้ย..ดิฉันต้องแอบไปกระซิบบอกต่อกับทีม ซึ่งทุกคนก็ไม่ปริปากบอก อ.เจนด้วยเช่นกัน และไม่เฉลยด้วยค่ะ แล้วอ.เจนก็ได้ยินเสียงเพลงปาเจรา........จากพวกเราจริงๆ ในคืนวันนั้นค่ะ

5.   ชุดการแสดงระบำ4 ภาคอ.เจน เล่าให้ฟังว่า ขณะที่นางรำแต่ละคนออกมาร่ายรำอยู่นั้น ปรากฏเห็นภาพของตนเอง เป็นชายร่างสูงใหญ่มีหนวดยาวโค้ง ใส่ผ้าโจงกระเบนแบบคนมียศศักดิ์ชั้นสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ และขาข้างหนึ่งกระดิกตามจังหวะดนตรี และภาพก็เปลี่ยน ไปอีกเรื่อยๆ ในขณะที่นางรำแต่ละนางออกมาร่ายรำค่ะอ.เจน บอกว่า ได้เคยอธิษฐานว่า เราเป็นใครมาก่อนบ้าง เห็นแต่กรรมของคนอื่นแต่กรรมของตนเองไม่เห็นเลยค่ะ ซึ่งภาพที่ อ.เจน เห็นก็ไม่ธรรมดานะค่ะ แต่เป็นอ.เจน จะดีตรงไหนค่ะ ช่วยคนอื่นได้แต่ช่วยตนเองไม่ได้ค่ะ น่าสงสารเหมือนกัน อ.เจนบอกภาพนั้นชัดเจนมากหลายนาทีเชียวค่ะ

6.   ชุดการแสงตีขิม   ก็เช่นกัน อ.เจน ได้เล่าให้ฟังว่า ครั้งหนึ่งก็ได้นั่งดูวงมโหรีปี่พาทย์แบบนี้มาก่อนอ.เจน จึงพูดขึ้นว่า ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญทุกอย่างมันย้อนภาพมาทำเสมือนซ้ำเดิมเพียงแต่เปลี่ยนที่กาลเวลาเท่านั้นทุกอย่างได้เคยทำมาแล้วทั้งนั้นค่ะ

เบื้องหลังของงานเป็นอย่างนี้ค่ะ จบดีกว่าค่ะ

พบกันใหม่ ทริปทัวร์บุญ ครั้งที่ 9 รอบ 2 ดีกว่านะค่ะ

รุ้งตะวัน

ขอขอบคุณและร่วมอนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ งานนี้ก็หวังเป็นอย่างยิ่งที่จะให้กิจกรรมประสบความสำเร็จไปด้วยดี และก็สำเร็จไปด้วยดีและด้วยความประทับใจ แม้ว่าแดดจะร้อนประมาณ 3 ชม. แต่พี่รุ้ง ก็สุขใจนะ มีแต่คนจะโกยบุญโดยไม่มีใครบ่น หรือยอมที่จะวางกระป๋องขนปูน และไม่ยอมที่จะยกกระป๋องเบากันเลยค่ะ แต่เรื่องนี้ต้องขอบอกว่า ไม่ว่าจะถือกระป๋องหนักหรือกระป๋องเบาเราก็ได้บุญเท่าเทียมกัน เพราะเรามีความตั้งใจในบุญนั้น เราได้มาร่วมบุญเดียวกัน เปรียบเหมือนทีมฟุตบอลที่สามารถชนะเกมส์การแข่งขัน นักเตะที่เก่งยิงลูกบอลเข้าประตูได้ก็ต้องร่วมแรงร่วมใจกันเป็นทีม ถึงแม้นักเตะบอลเก่งในการยิงประตูสักเพียงใด แต่ถ้าเพื่อนไม่ส่งลูกให้เรา เราก็ยิงประตูชนะไม่ได้จริงไหมค่ะ ประทับใจที่ทุกคนช่วยกันอย่างไม่รู้จักเหนื่อย หิว ร้อน  ทุกคน สู้ สู้ และสู้ ไม่ถอย แม้ทหารหารที่มาช่วยยังบอกว่า ทุกคนสู้จริงๆ ผมยังแย่เลยครับ

การจัดเตรียมงานใช้ระยะเวลาที่สั้นมาก เพราะไม่ค่อยมีเวลาเพียงพอในการเตรียมงาน ก็ด้วยภาระหน้าที่มีอยู่มาก จึงคิดว่าต้องทำให้ดีที่สุด ตั้งแต่ อุปกรณ์การเทปูน  การจัดตั้งโรงทาน  ของกัลยาณมิตร และ โรงทานของ อ.เจน  ในครั้งแรกก็กลัวว่าจะไม่มีของแจกให้ผู้คนที่ใช้แรงในการเทปูนและได้รับประทานกัน และด้วยความเป็นห่วงว่า คนจะร้อนกัน ก็ซื้อผ้าเย็นมา ซื้อน้ำแดงมา ช่วยๆ กัน โดยไม่คิดว่า จะมีผู้ร่วมบริจาคโรงทานมาเป็นจำนวนมาก ก็รู้สึกประทับใจค่ะ ที่มีผู้ใจบุญเสียสละกำลังทรัพย์เพื่อเป็นกำลังสนับสนุนและช่วยเหลือผู้ใช้แรงในการเทปูน ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าบุญมีจริงค่ะ ก่อนวันเดินทางมีผู้บริจาคนำขนมปัง น้ำดื่ม มาร่วมบริจาคเต็มบ้าน ไม่มีที่จะเดินค่ะ ก็รู้สึกประทับใจและบุญมีจริงค่ะ

เสียดายอยู่เหมือนกันที่เจ้าหน้าที่ของวัดนำน้ำแข็งมาลงช้ามากไม่ทันกับการนำน้ำขวดมาแช่ ทำให้ต้องรอน้ำแข็งอยู่เป็นนานสองนาน กว่าจะได้น้ำแข็งมาก็พอดีจะหมดเวลา แต่ก็ยังทัน พอได้บ้าง และก็ยังมีน้ำขวดอีกจำนวนมากมายที่ยังคงเหลืออยู่ รับประทานไม่หมด แต่ท่านผู้บริจาคไม่ต้องกังวลค่ะ เพราะเราได้นำกลับมาแล้ว โดยจะนำไปตั้งโรงทานใหม่อีกครั้งในทริปทัวร์บุญ ครั้งที่สอง ในวันที่ 15-16 มี.ค.57 ที่จะถึงนี้ค่ะ ซึ่งครั้งนี้ถ้าเหลืออีกก็จะบริจาคเป็นทานไม่ให้คงค้างอยู่อีกค่ะ เพื่อผู้บริจาคจะได้บุญกันอย่างเต็มร้อยค่ะ

ก็ดีใจที่มีเสียงตอบรับว่าชอบงานแสดงที่ทุกคนช่วยกัน โดยทีมงานและลูกศิษย์ของ อ.เจน เพื่อให้ทุกคนได้สนุกผ่อนคลายกัน ก็ไม่ต้องเสียเงินเสียทองไปจ้างใครมาเป็นการแสดงที่มีมอบให้ทุกคน และเพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์ที่บอกใครไม่ได้ก็เหนื่อยหน่อยค่ะ แต่ขอรับรองว่า ทริปบุญครั้งที่สองนี้ การแสดงต่าง ๆ ไม่เหมือนเดิมค่ะ เราได้ปรับเปลี่ยนใหม่หมดแม้จะเหนื่อยแต่เต็มใจค่ะ

พบกันงานบุญหน้าค่ะ


รุ้งตะวัน

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์

เจนญาณทิพย์