แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย จี๊ดจ๊าด เมื่อ 2015-12-25 16:38
อ.เจนเล่าให้ฟังว่าตอนที่ไปอัดรายการคนอวดผี ช่วงล่าท่าผี ก็มีเรื่องราว ประสบการณ์ ผีผี มาเล่าเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย ดังนี้ค่ะ
ผีเรียกไม่สนใจ อ.เจน ยืนอยู่ที่มุมมืดหนึ่งเพื่อรอคอยกองถ่ายทำรายการเขาก็จัดโน่น จัดนี่กัน ยืนอยู่อย่างนั้น เพื่อรอเวลานักแสดงพิธีกรพร้อมอัดรายการขณะนั้น ก็มีผีตนหนึ่งเป็นชาย มาโบกมือเรียก อา...จารย์...เจน....เสียงรากยาวเชียว อ.เจน ก็เห็นแล้วทำเป็นไม่รู้ว่าเห็นผีตนนั้นก็ยังเรียกอยู่อย่างนั้นอา...จารย์...เจน.... อ.เจน เล่าให้ฟังว่าหนูเหนื่อยก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นก็เรียกไปสิค่ะ ผีแฟนคลับ ผีที่เป็นแฟนคลับ อ.เจนก็มีอยู่มาก ส่วนมาก อ.เจน จะเป็นที่รู้จักในหมู่ผีผีที่ตายไปหลังจากที่ อ.เจน มีชื่อเสียงในทีวีอะค่ะ เรารู้ได้ยังไงก็ผีเขามาบอกนี่แหละค่ะ พวกผีที่ อ.เจน พบเจอส่วนใหญ่รู้จักในรายการคนอวดผี ผีแต่ละตนพบเจอกันต่างวาระกัน แต่พูดเหมือนกันว่า ดีใจจังค่ะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่อยากเจอก็ไม่ได้เจอ พอมาเป็นผีก็ได้พบเจอกันเสียที เมื่อเป็นเช่นนี้คุณก็คิดเอาดูก็แล้วกันถ้าเป็นคุณจะรู้สึกอย่างไรบ้าง... ก๊าก... ผีต่างประเทศ อ.เจน เดินทางไปต่างประเทศแถบยุโรป เมื่อได้ลงจากเครื่องก็ไปเข้าห้องน้ำสนามบินปรากฏเห็นผีผู้หญิงเป็นแหม่ม เดินอยู่ในห้องน้ำ อ.เจน เล่าให้ฟังว่า แปปลกนะค่ะพี่ปกติ ผีไทยหนูแกล้งไม่เห็นเขาก็รู้ แต่ถ้าเป็นผีฝรั่งทำเป็นไม่เห็นเขาก็ไม่รู้ว่าเราเห็นได้ค่ะเออ หรือว่า ผีฝรั่งเขาไม่เข้าใจว่าเกิดเป็นผีนี้สามารถรู้ได้นะค่ะ การได้ไปเรียนรู้จึงพบว่าในต่างแดนนี้เขาทำทานกันมากกว่าทำบุญดังนั้น สวรรค์ของเขาอยู่เสมอเมืองมนุษย์เทวดาของเขาแต่งตัวไม่สวยงามเมืองของเราเลยค่ะ เราคนไทยมีสิ่งดีดีมากมายควรภูมิใจ อยากรู้อยากเห็น ครั้งหนึ่ง อ.เจน ได้รับเชิญไปประเทศญี่ปุ่นซึ่งมีคุณรุ้ง และแม่ตี้ติดตามไปด้วยกัน จี๊ดและน้อง ๆ 2-3 คน ขอติดตามไปด้วยเราไปกันแบบประหยัดบริษัททัวร์ค่ะการเดินทางไปในครั้งนี้ อ.เจน ต้องการจะรู้ว่าในประเทศนี้เขาใช้ชีวิตความเป็นอยู่และการทำบุญสร้างกุศลเหมือนกับคนไทยหรือไม่อย่างไรมาบัดนี้ได้รู้แล้วเห็นแล้ว เกิดเป็นคนนี้มีความสุขชั่วประเดี๋ยวแล้วก็กลับมาทุกข์อีกจริงหนอถ้าเราไม่สร้างสมเสบียงบุญกันจะเป็นยังไงกันนี่ค่ะ
ตกกลางคืนจี๊ดก็ได้ปรึกษาหารือกับก๊วนที่ไปด้วยกันว่าเออ ใครอยากรู้บ้างว่า ผีที่ญี่ปุ่นเขาสื่อสารกับ อ.เจนเป็นภาษาไทยหรือญี่ปุ่นหรือสื่อสารกันได้ทางจิตเลย ทุกคนแหมเสียงเดียวกันเลยค่ะว่าอยากรู้ ใครจะเป็นคนพูดถ้าไม่ใช่จี๊ด จี๊ดก็หารือคุณรุ้ง ทุกคน เออ ออตามกันหมดตกลงตามนั้นก็เริ่มดำเนินการทันทีค่ะ
อาจารย์ค่ะ คือว่า พวกเราทั้งหมดอยากให้อาจารย์สื่อสารกับผีญี่ปุ่นอะค่ะคือว่าอยากรู้จริง ๆ ค่ะ นะค่ะอาจารย์ก่อนนอนขำขำค่ะ อ.เจนหันมาว่าพวกพี่นะแทนที่จะพักผ่อนกันพวกเราก็ทำสายตาระห้อยเลยว่าอยากมากเลยค่ะอยากรู้ อ.เจนบอกไม่สะดวกมั้งพี่ใช้ห้องใครล่ะ รีบเลยจี๊ดรับเลย โดยแจ้งว่า จากการสำรวจกรมแผนที่ห้องแล้วเรายังมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้องเนื่องจากห้องนอนที่นี่คับแคบมากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มากทำให้อึดอัดทางไกด์บริการดีมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้องใช้เก็บกระเป๋าสัมภาระของก๊วนพวกเราทุกคนห้องนั้นจำได้ว่า ห้องเลขที่ 508 คือ จี๊ดนอนกับแม่ตี้ ห้อง 505 ถัดออกไปก็เป็นคนรู้จักกันทั้งน้าน ตามลำดับ 506,507 , 508 และ 509 เห็นห้อง อ.เจน กับคุณรุ้ง ห้องสุดท้ายเมื่อตกลงกันได้แล้วก็ทำการนัดหมายว่าคืนนี้ เวลา 00.00 น. มาเจอกันที่ห้อง 508 เลือกเวลาที่ผีมีกำลังแรงมากๆ ค่ะ
ทุกคนต่างแยกย้ายไปอาบน้ำแต่งตัวชุดพร้อมนอนชุดนอนนั่นแหละค่ะแม่ตี้ไม่ไปจะนอนแล้วค่ะ จี๊ดจึงบอกแม่ตี้ว่า แม่หนูไปเดี๋ยวก็มาแล้วไม่นานหรอกค่ะแม่บอกว่าได้มาเคาะประตูเรียกก็แล้วกันเดี๋ยวเปิดให้ค่ะแม่เสร็จแล้วก็กุลีกุจอไปตามนัดหมายที่ห้อง 508 เมื่อไปถึงก็พบว่าเรามาเป็นคนสุดท้ายหรือนี่ดูเหมือนทุกคนรักใคร่กลมเกรียวกันมากยึดพื้นที่กันเสียหมดแล้วจี๊ดมาที่หลังเหมือนกับต้องเผชิญหน้าอยู่ที่ด่านแรกยังไงก็ไม่รู้สิค่ะสถานที่นั่งสื่อวิญญาณนั้นก็บนเตียงนอนมีความกว้าง 6 ฟุต หรือจะสมมุติว่านั่งอยู่ในวงล้อมสายสิญจน์ก็ไม่ปาน อ.เจน กับคุณรุ้ง มาก่อนเพื่อนเป็นคู่แรกนั่งอยู่ด้านในสุดชิดกำแพงห้องแล้วทุกคนก็นั่งถัดต่อ ๆ กันมา และก็นั่งกันเต็มพื้นที่ คือจี๊ดมาที่หลังคนสุดท้ายจึงต้องนั่งอยู่หมิ่นขอบเตียงและอยู่ด่านแรกเสียด้วย ยังไม่จบค่ะ มีเรื่องตลกกว่านั้นก็มีคุณหมอท่านหนึ่งคิดว่าตนเองฉลาดที่สุดแล้ว ทุกคนเขาก็นั่งกันเรียบร้อยแล้ว ยกเว้นคุณหมอที่มัวแต่หาที่นั่งที่คิดว่าระยะได้ ผีไม่มาหาฉันแน่จึงวิ่งไปวิ่งมาในขณะที่ทุกคนนั่งประจำที่กันแล้วยึดที่นั่งครบแต่คุณหมอยังตัดสินใจอยู่ว่าจะนั่งตรงไหนดีเปลี่ยนที่นั่งอยู่นั่น จนสุดท้ายคุณหมอก็ไปนั่งที่เก้าอี้ที่ อ.เจนได้จัดเตรียมไว้แล้ว และจากการติดตาม อ.เจน ไปไหนต่อไหนถ้าจะมีการเชิญวิญาณเรามักจะจัดที่ให้นั่งเป็นเรื่องเป็นราวไปทุกคนรู้ค่ะว่าที่นั่งตรงนั้นเป็นของใคร ดังนั้นทุกคนก็ร้องพร้อม ๆ กันว่า ไม่ได้ คุณหมอบอกว่า ทำไม ก็ที่ตรงนั้นเป็นเก้าอี้ที่จัดให้ผีนั่ง เท่านั้นแหละค่ะคุณหมอกระโดดขึ้นมาบนเตียงมารวมกับเพื่อนๆ โดยมานั่งเบียดกับคนอื่น และทุกคนก็ตะโกนไปว่า ไปเปิดประตูด้วยสิค่ะ คุณหมอ พูดว่าผมหรือครับ ทุกคนก็พูดพร้อม ๆ กันว่า ใช่ คุณหมอนั่นแหละ ที่นั่งคนสุดท้าย พวกเรา ก็ฮาคุณหมอกันยกใหญ่เลยตอนนั้นค่ะ
เล่นกับผีผีไม่เล่นด้วย เมื่อถึงเวลาในฤกษ์ อ.เจน ก็ขอเชิญวิญญาณที่เป็นสัมภเวสีในการเรียกมาในครั้งนี้มิได้เชิญมาลบหลู่แต่ประการใดเพราะส่วนมากแล้วถ้าเดินทางไปที่แห่งใดก็ตาม อ.เจนก็จะนั่งสมาธิอุทิศบุญให้สัมภเวสีที่อาศัยอยู่ที่สถานที่นั้นด้วยทุกครั้ง ค่ะพวกเราก็สวดมนต์และนั่งสมาธิกันและก็เชิญวิญญาณของสัมภเวสีที่โรงแรม ระหว่างเชิญ อ.เจน ก็ลืมไปว่า ห้องที่เราอยู่กันนั้นเลขที่ 508 ตอนกล่าวเชิญนั้น อ.เจน ก็พูดว่าหากท่านที่อาศัยอยู่ที่โรงแรมนี้มีเรื่องร้องทุกข์ใดก็ขอให้มาที่ห้อง เลขที่ 509 ซึ่งทุกคนก็ร้องพร้อม ๆ กันว่า ไม่ใช่ค่ะอาจารย์นั่นเป็นห้องของอ.เจน ค่ะ ขำก็ขำตื่นเต้นก็ตื่นเต้นค่ะตอนนั้น บรรยากาศตอนนั้นเงียบกริบแต่ทุกคนก็ได้ยินเสียงเหมือนกันหมดดังค่ะดังมาก เสียเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ได้ยินทุกคนแล้วก็มายืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูที่เปิดรอเขานั่นแหละค่ะ อ.เจน จึงพูดขึ้นว่าเธอมาแล้วเป็นผู้หญิงวัยรุ่น แต่งชุดนักเรียน อ.เจน ก็พูดเป็นภาษาไทยแล้ว อ.เจนก็พูดกับทุกคนว่า เขาไม่เข้าใจค่ะ งานเข้าละทีนี้ อ.เจน ก็ถามไปเป็นภาษาอังกฤษว่าพูดภาษาอังกฤษได้หรือไม่ วิญญาณตอบกลับมาว่าได้ งานเข้าค่ะ ขนาดคุณหมอเดินทางต่างประเทศออกบ่อยทำเอาคุณหมอถามไม่เป็นภาษาอังกฤษเลยค่ะตกใจกลัวมากเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ แค่ได้ยินเสียงเคาะประตูก็พูดไม่ออกคิดภาษาพูดไม่ออก การโต้ตอบเป็นไปอย่างยากลำบากเพราะผีก็ไม่เข้าใจเรา ภาษาง่าย ๆก็ตอบกันได้
เธอไม่สามารถเข้าห้องนี้ได้เนื่องจากเธอแสดงอาการร้อนอ.เจน พูดว่า พวกเรามีแสงบุญมากเธอกลัวแสงบุญจะไปทำร้ายเธอ จึงหยุดอยู่ที่หน้าห้องจากการสื่อสารกันได้ความว่า เธอผู้นี้ อายุ 20 ปีช้ำใจเพราะรักจึงฆ่าตัวตายด้วยมีด ตายมานานมากแล้ว เธอร้องขอให้ช่วยเธอด้วยและพูดอะไรอีกเราก็ไม่เข้าใจ อ.เจน เธอพูดภาษาอังกฤษไม่คล่องค่ะแต่เธอพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น ฟังไม่รู้เรื่อง และด้วยความเป็นเด็กวัยรุ่นจึงมีอารมณ์ร้อนอ.เจน บอกว่า เธออารมณ์เสียไปแล้วค่ะ ผีไม่เล่นด้วยกลับไปแล้ว ดังนั้น อ.เจน และพวกเราจึงอุทิศบุญให้กับเธอผู้นี้ไปด้วยและกลับมาถึงเมืองไทยก็ไม่ลืมที่จะอุทิศบุญให้เธออีกครั้งค่ะ นอนห้องสื่อวิญญาณ เมื่อทุกคนล่ำลาราตรีสวัสดิ์กันแล้วกลับห้องใครห้องมันจี๊ดจะต้องเดินย้อนไปไกลที่สุดและก็เคาะประตูเรียกแม่ตี้ๆเรียกเท่าไหร่ แม่ตี้ก็ไม่ตื่นมาเปิดประตู ตายแล้วเราจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้อง508 ห้องสื่อวิญญาณนี่แหละนอน ๆ ไปเดี๋ยวก็เช่าแล้ว ข้อคิดสะกิดใจ เรื่องผีผีนี้ยังมีอีกมากและส่วนมากพวกเขาสุดแสนจะทุกข์ทรมานใจผีทุกตนมักจะพูดกับอ.เจน แม้อยู่ในโลกวิญญาณก็ไม่หมดทุกข์ ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้แล้วถ้าเป็นไปได้จะไม่ทำผิดอีก
| 
โพสต์เมื่อ 2015-12-25 16:34:16
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
โพสต์เมื่อ 2015-12-26 00:08:41
สาธุ