|
จากประสบการณ์กรรมของผู้มาตรวจกรรมกับ อ.เจน ทำให้ดิฉันได้เรียนรู้ในเรื่องของกฏแห่งกรรมเป็นอย่างดี ว่า “กรรมนั้นสำคัญไฉน”จึงเป็นแรงบันดาลใจให้ดิฉันได้ตักเตือนคนใกล้ชิดที่สมควรจะตักเตือนได้ ตามที่องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านสั่งสอน เรื่อง ดอกบัว 4เหล่า คือ ดอกบัวที่อยู่พ้นน้ำ ดอกบัวที่อยู่ปริ่มน้ำ ดิฉันได้เคยฟังเทศน์พระท่านว่า การจะสอนใครก็ต้องดูจริตของคนด้วยค่ะ ดิฉันได้สั่งสอนน้องคนหนึ่งที่ฟังไปอย่างนั้นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ทำเป็นเชื่อรับฟังรับปากให้เราสบายใจแต่ไม่ทำตาม จนเป็นสาเหตุทำให้มีเรื่อง “อย่าคิดที่จะมาฆ่าหนูอีกนะ” สถานที่ทำงานของดิฉันกว้างขวางมาก ต่อมาระยะเวลาผ่านไปนานวันเข้าพื้นที่ห้องทำงานก็ยิ่งจะคับแคบลงๆ มันเต็มไปด้วยกองเอกสารสำคัญที่ทิ้งไม่ได้ค่ะ มันเป็นแหล่งเพาะพันธุ์สัตว์ อยู่ต่อมาก็จะมีสัตว์เลี้ยงที่ไม่พึงปรารถนามาอยู่ด้วย มันก็คือ “หนู” ซึ่งก็เป็นที่รู้ๆ กันดีในหมู่เพื่อนๆ ต่างคนต่างอยู่แต่ขออย่าได้พบเจอกัน กลางวันไม่เคยเห็นตัวเลยค่ะ แต่มันทิ้งหลักฐานเอาไว้ด้วยเศษซากที่มันแทะกิน ขี้ และ ฉี่ เป็นที่น่ารังเกียจมาก เรื่องนี้ทำความเดือดร้อนให้แก่นักการแม่บ้านที่มีหน้าที่ทำความสะอาดต้องมาเช็ดถูทุกวันให้สะอาดก่อนที่พนักงานจะเข้ามาทำงาน นักการคนนี้ ชื่อน้องแอร์ น้องคนนี้ก็จะมาบ่นให้เพื่อนๆ ฟังทุกวัน ว่าวันนี้หนูมันมาฉี่เหม็นที่โต๊ะอีกแล้วนะ วันนี้มันมากินเศษอาหารที่คนไม่ได้เก็บทิ้งไว้ด้วยน่ะ วันนี้มันแทะรองเท้าหนังของพี่ไปแล้วหนูเพิ่งเก็บทิ้ง ดิฉันเสียร้องเท้าหนังอย่างดี ราคาใช้ได้เลยค่ะ 2 คู่แล้ว น้องคนนี้จึงคิดแผนการ รับจ้างฆ่า โดยขอเงินค่าใช้จ่ายเป็นถาดกาว เพราะยาเบื่อเคยทำแล้วมันหนีตายหาศพไม่เจอแต่ทำให้พนักงานแทบอ้วกเพราะกลิ่นศพที่กำลังได้ที่ค่ะ แผนการจ้างวานฆ่าจึงเริ่มขึ้น น้องๆ ที่ห้องของดิฉันก็มาเรี่ยไรเงินเพื่อลงขันกัน ยกเว้นดิฉันไม่ยอมจ่าย และได้ห้ามปรามไว้ว่าอย่าทำเลยมันเป็นบาปเป็นกรรมเพราะชีวิตใคร..ใครเขาก็รักชีวิตของเขา คำพูดนี้ ทำให้น้องๆ ทุกคนบอกว่าถ้าอย่างนั้น ขอให้หนูมันไปอยู่ที่โต๊ะพี่ก็แล้วกัน ซึ่งดิฉันก็ไม่ได้โกรธอะไร ดิฉันไม่เสียดายเงินหรอกค่ะ แต่เสียดายชีวิตของสัตว์เล็กที่ชื่อว่า หนู อ.เจน เคยบอกกับดิฉันว่า พี่เชื่อหนูซิ หนูมันก็คือคนที่ทำผิดแล้วไปเกิดเป็นหนู ถ้าพี่พูดกับมันดีๆ ว่าต่างคนต่างอยู่นะอย่ามายุ่งที่บ้านเราเลยย้ายไปอยู่ที่อื่นซะเถิด อ.เจน บอกว่า เคยทำสำเร็จค่ะหนูมันแล้วมันย้ายไปอยู่กับคนข้างบ้านเลยค่ะ พูดเสร็จ อ.เจน ก็หัวเราะชอบใจ และเล่าต่อไปว่า ที่รู้ก็เพราะคนข้างบ้านเขามาบ่นว่า ช่วงนี้ทำไมหนูมันมากันเยอะจัง อ.เจน บอกกับดิฉันว่า หนูนิ่งเงียบไม่กล้าพูดไรเลยพี่ แปลกแต่จริงหนูก็ไม่ค่อยมายุ่งกับโต๊ะของดิฉันเลย แต่มันยังคงรังควานอยู่กับโต๊ะของน้องๆ ซึ่งน้องแอร์ ก็มีผลงานชิ้นโบว์แดงทุกวัน ก็จะนำมาโชว์ เป็นสภาพที่น่าสงสารมาก เพราะที่ถากกาวนั้นจะมีหนูที่ยังไม่ตายดิ้น..ดุกดิ้ก..ด้วยความเจ็บปวดติดอยู่ที่ถาดนั้นแหละค่ะ น้องแอร์ก็นำมาโชว์ทุกวัน บางวันก็มารายงานว่าวันนี้ได้กี่ตัว บ่อยเข้าทำให้ดิฉันต้องไปแอบคุยเป็นการส่วนตัวกับน้องแอร์
ดิฉันบอกกับน้องแอร์ว่า เชื่อเรื่องกรรมหรือไม่ น้องบอกว่าก็เชื่อนะพี่ แล้วน้องแอร์คิดดูซิ เนื้อก็ไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งแต่กระดูกแขวนคอ เราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกะเขา โต๊ะก็ไม่ได้นั่งเพราะเป็นนักการทำความสะอาด แล้วมารับอาสาฆ่าหนูให้คนอื่นเขาทำไม ระวังหนูจะมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราแทนเอานา น้องแอร์ก็เถียงว่า พี่แต่หนูมันไม่ตายนะมันแค่ติดถาดและก็ดิ้นๆ แค่นั้นเอง แอร์ก็เอาไปทิ้งขยะนำพี่มันไม่ตาย ดิฉันก็ถามต่อไปว่าแล้วมันอยู่ในถังขยะ หนังติดถาดอยู่อย่างนั้น มันจะตายในเวลาต่อไปหรือไม่ น้องแอร์ก็บอกว่าเห็นจะจริง แต่ไม่เป็นไรหรอกพี่ หนูมันก่อความลำคาญให้เราและแอร์ก็ต้องมานั่งทำความสะอาดจัดการมันนะดีแล้ว แอร์เองก็ไม่ได้เป็นคนลงทุนซื้อ คนซื้อนั่นแหละที่เป็นกรรม แอร์เป็นผู้รับงานแอร์ไม่เกี่ยวข้องอะไร ดิฉันก็คิดว่าเมื่อเตือนแล้ว คนเราก็เปรียบเหมือนดอกบัว 4 เหล่าจริงๆ ตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่ได้สนใจอะไรตรงนี้ เวลาผ่านไปประมาณปีกว่าๆ อยู่ๆ น้องแอร์ก็มาหาพูดด้วยความตื่นเต้น เล่าประสบการก่อนตายให้ฟังว่า พี่แอร์ขอโทษ ต่อไปนี้แอร์สาบานว่าจะไม่รับจ้างฆ่าหนูอีกแล้ว เพราะแอร์เกือบตายคิดว่าคงไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว นี่ยังกลัวอยู่เลยพี่ ดิฉันก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แอร์เล่าว่า วันหยุดกระทรวงเขาเกณฑ์คนงานทำความสะอาดพื้น โดยต้องใช้เครื่องขัดพื้นไฟฟ้า แอร์ก็ขัดพื้นจนเกือบเสร็จแต่ที่พื้นยังมีน้ำเจิ่งนองอยู่ที่พื้น ทันใดนั้นมือของแอรก็เอื้อมไปจับที่สายไฟฟ้าเพื่อลากตามตัวทุกครั้งที่เคลื่อนย้ายพื้นที่ขัด ทุกครั้งที่ผ่านมาก็ทำอย่างนี้ไม่เป็นไร แต่คราวนี้ ปรากฏว่า ไฟดูดมือ ทำให้ชาไปทั้งตัวและล้มลงไปนอนหงายทอง และดิ้นชักกระตุก ตามแรงดูดของไฟฟ้า ไม่มีใครสักคนเห็นและช่วยเหลือได้ นาทีความเป็นความตาย ก็เกิดกลัว กลัวมาก คิดว่าวันนี้ตนเองต้องตายแน่นอนแล้ว พลันก็นึกถึงใบหน้าของพี่เพราะพี่เคยตักเตือนแอร์เรื่องหนู เพราะลักษณะที่แอร์นอนเป็นท่าเดียวกับหนูที่นอนติดพื้นถาด ดิ้นดุกดิก เหมือนกันไม่มีผิด เมื่อตั้งสติได้ขณะนั้นยังพอมีสติอยู่ จึงคิดในใจว่า เจ้าประคูณเจ้าที่เจ้าทางและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ลูกกำลังจะตายวันนี้ลูกร้องขอชีวิตช่วยลูกด้วยขอให้ลูกรอดพ้นจากความตายวันนี้ ต่อแต่นี้ไปลูกจะไม่ฆ่าหนูอีกแล้ว ตัวลูกเองยังมีลูกเล็กที่ต้องเลี้ยงดู โปรดช่วยชีวิตลูกด้วยเถิด นั้นแหละค่ะ น้องแอร์ก็ดิ้นๆๆๆ จนมีเพื่อนผ่านมาเห็นและชักสายไฟออกมาจากปลั๊กได้สำเร็จ สิ่งที่น้องแอร์เชื่อสนิทว่าเป็นกรรมจากการฆ่าหนู ก็เพราะว่า เมื่อมาสำรวจสายไฟฟ้า มีรอยฟันของหนู...หนูแทะกินสายไฟเครื่องขัดพื้น ค่ะ น้องแอร์บอกเชื่อแล้วเชื่อจริงๆ บาปกรรมมีจริง ข้อคิดสอนใจ อ.เจน พูดว่า จากการตรวจกรรมของคนที่ผิดศีลข้อ 1 ปาณาติปาตา หรือบุคคลใดก็ตามที่ทำการฆ่าสัตว์ เบียดเบียนสัตว์ คนผู้นั้นย่อมเจ็บป่วย มักจะถูกคนอื่นเขาเบียดเบียน และที่หนักที่สุดคือ ตกตายไปตามกันตามแรงแค้นแรงอาฆาตของเจ้ากรรมนายเวรที่เป็นสัตว์อย่างแน่นอน เมื่อคุณรู้แล้ว สำนึกแล้ว มีคำแนะนำว่า ผ่อนหนักให้เป็นเบาด้วยการหมั่นทำทาน ถือศีล สวดมนต์ และภาวนา อุทิศบุญให้แก่สรรพสัตว์เหล่านั้นเสีย ถ้าคุณจำได้ว่าเป็นสัตว์อะไรก็ให้นึกภาพการกระทำของตน ทำด้วยจิตน้อมแต่ต้องทำด้วยจิตสำนึก สำนึกผิด ก็จะส่งผลให้เกิดอโหสิกรรมจากเจ้ากรรมนายเวรค่ะ ต้องทำบ่อยๆ ทำสม่ำเสมอนะค่ะไม่ใช่ทำครั้งเดียวเลิกกัน พอแล้ว ไม่ใช่อย่างนั้น ให้เขาเห็นใจเราค่ะ เขาก็จะยอมถอยออกไปง่าย
| 
โพสต์เมื่อ 2013-11-25 19:18:30
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
โพสต์เมื่อ 2013-11-25 23:45:15
