|
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย อุณาโลม เมื่อ 2015-6-4 14:19
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย อุณาโลม เมื่อ 2015-6-4 14:18
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย อุณาโลม เมื่อ 2015-6-4 13:56
พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ หน้า ๗๔
อธิบาย ข้อเวรทั้งหลาย ย่อมไม่ระงับด้วยเวร
บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า น หิ เวเรน เป็นต้น ความว่า
เหมือนอย่างว่า บุคคล แม้เมื่อล้างที่ซึ่งเปื้อนแล้วด้วยของไม่สะอาด มีน้ำลายและน้ำมูก เป็นต้น
ด้วยของไม่สะอาดเหล่านั้นแล ย่อมไม่อาจทำให้เป็นที่หมดจดหายกลิ่นเหม็นได้
โดยที่แท้ ที่นั้นกลับเป็นที่ไม่หมดจดและมีกลิ่นเหม็นยิ่งกว่าเก่าอีก
ฉันใด บุคคลเมื่อด่าตอบชนผู้ด่าอยู่ ประหารตอบชนผู้ประหารอยู่ ย่อมไม่อาจยังเวรให้ระงับด้วยเวรได้,
โดยที่แท้ เขาชื่อว่าทำเวรนั่นเองให้ยิ่งขึ้น ฉันนั้นนั่นเทียว แม้ในกาลไหน ๆ ขึ้นชื่อว่าเวรทั้งหลาย
ย่อมไม่ระงับได้ด้วยเวร, โดยที่แท้ เวร ชื่อว่าย่อมเพิ่มยิ่งขึ้นอย่างเดียว ด้วยประการฉะนี้.
อธิบายข้อว่า เวรย่อมระงับ ด้วยการไม่จองเวร หรือด้วยการไม่มีเวร
สองบทว่า อเวเรน จ สมฺมนฺติ ความว่า เหมือนอย่างว่า ของไม่สะอาด มีน้ำลายเป็นต้น
เหล่านั้น อันบุคคลล้างด้วยน้ำที่ใสย่อมหายหมดได้, ที่นั้นย่อมเป็นที่หมดจด ไม่มีกลิ่นเหม็น ฉันใด
เวรทั้งหลาย ย่อมระงับ คือ ย่อมสงบ ได้แก่ ย่อมถึงความไม่มี ด้วยความไม่มีเวร คือ
ด้วยน้ำ คือขันติ (ความอดทน) และเมตตา (ความเป็นมิตร ความเป็นเพื่อน)
ด้วยการทำไว้ในใจโดยแยบคาย [และ] ด้วยการพิจารณา ฉันนั้นนั่นแล.
“พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนให้เราตอบโต้ใคร
ทรงสอนให้เราดูจิต รักษาจิต (ละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้บริสุทธิ์)
ทรงสอนให้เรารู้จักพิจารณาว่าทุกข์ นั้นเกิดจากเหตุแห่งทุกข์
ทรงสอนให้เรารู้จักวิธีดับเหตุแห่งทุกข์ ทุกข์จึงดับ”
ขออนุโมทนาสาธุการ
|
โพสต์นี้ยังมีเนื้อหาเพิ่มเติม
คุณจำเป็นต้อง เข้าสู่ระบบ ก่อนจึงจะสามารถดูและดาวน์โหลดไฟล์แนบได้ หากยังไม่มีบัญชีหรือยังไม่ได้เป็นสมาชิก กรุณาลงทะเบียน
x
|