|
|
ทำไมเรื่องของคุณ gregus766 เหมือนของแอนเลย เป๊ะทุกอย่าง! เกลียดกัน ทะเลาะกัน หาเรื่องกัน ฟังคนนอกบ้านมากกว่าคนในบ้าน และที่สำคัญก็ยังตกงานอีก และพี่ชายของแอนก็เคยเอามีดไล่ฆ่าแอนเหมือนกัน(เวลาดื่มเหล้า) เมามาก็ทำใส่เราทะเลาะหาเรื่องกันตลอด ไม่มีใครจะยอมใครต่างคนต่างอย่างเอาชนะ ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองถูก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้ก็อายุ21 แล้ว ถึงจะตัดขาดกันจนแม่บอกว่าห้ามเผาผีกัน บางทีก็เห็นแม่ร้องให้เหมือนกันที่เราทะเลาะกัน เพราะพี่ชอบที่ฟังคนนอกบ้าน บอกว่าแอนได้อย่างนั้นได้อย่างนี้ แล้วก็ไปกินเหล้าเมามาก็มีเรื่องกันตลอดๆ แต่ไม่มองเลยว่าพ่อแม่ก็ให้เหมือนกันทุกคน แต่พี่ทำตัวเองดื่มเหล้า ไม่สนใจเรียน ขอเงินกินเหล้าไปวันๆแต่ก็จบเพราะซื้อเอาก็ว่าได้ เฮ้อๆ แต่มันแปลกๆแบบพูดไม่ถูกนะ ลึกๆแล้วในใจแอนก็รักพี่นะนึกถึงตอนเด็กที่พี่เคยป้อนข้าว มันแวบเข้ามาให้สมอง มันสงสารพี่เหมือนกัน มันสับสนพูดไม่พูด คิดมาตลอดทำไมครอบครัวเราต้องเป็นแบบนี้ทำไมไม่รักกันก็มีกันแค่นี้และมีอยู่ครั้งหนึ่ง(ม.3)เคยคิดอยากฆ่าตัวตายตอนนั้นทะเลาะกันหนักมาก ทำอะไรไม่ได้ก้วิ่งเข้าห้องเพราะสู้ไม่ไหว ตอนนั้นอยู่ในห้องคนเดียวหยิบมืดขึ้นมาแล้วนะเอาวางไว้ที่แขนแล้ว แต่นึกถึงพ่อแม่ก็ไม่กล้าทำได้แต่ร้องให้ ในคืนวันนั้นทำให้เราเลิกคิดฆ่าตัวตายเลย เพราะแอนคิดว่าแอนเจอสิ่งลี้ลับที่ท่านมาเตือนสติว่าอย่าทำ ไม่รู้นะ ว่าจะเชื่อหรือป่าว แต่แอนเชื่อว่ายมทูตมีจริง เคยคิดที่จะให้อภัยตลอดเพราะเชื่อเรื่องกรรมทันที ที่เราคิดว่าเราเห็นในคืนนั้นมันน่ากลัวนะ แต่ก็ยังทำไม่ได้ทะเลาะกันมาเรื่อยๆเพราะความอยากเอาชนะ เพราะความโง่ จนได้เข้ามามหาลัยเนี้ยแหละได้อยู่หอคนเดียวได้คิดอะไรคนเดียว ได้เข้าถึงธรรมะมากขึ้น นานทีๆกลับบ้านก็รู้สึกดีเหมือนกานนะไม่ได้เจอ ไม่ได้ทะเลาะ ฮ่าๆ แต่บางครั้งเดือนไหนกลับไปเจอกินเหล้าเมาเราก็โดนเหมือนเดิมนะ แต่ชินอ้ะ แต่ในช่วงปีก่อนเราสวดมนเกือบทุกวันเลยนะ และฟังธรรมะตลอด ฟังแล้วก็ร้องให้ เราคิดว่าถ้าเราเป็นฝ่ายยอมเอง แม่คงจะไม่ต้องทุกข์ จนมาปีนี้แอนก็ได้บอกกับแม่ว่าแอนให้อภัยพี่แล้ว อยากจะจบทุกอย่างเพราะแม่ก็อายุมากขึ้น ไม่อยากให้มาเป็นทุกข์ เราน่าจะมีความสุขกันมากกว่า แม่ก็เลยให้เครียมาขมากันและแอนก็เป็นฝ่ายขอขมา(ร้องไห้ไปด้วย) แอนยอมขอโทษ(ร้องตลอดไม่หยุด) แอนยอมทุกอย่าง (ก็ยังร้องอยู่) และพี่ก็บอกว่าพี่ให้อภัยแล้วเราก็กอดกัน(ร้องไห้)เราก็รู้และว่าพี่ก็รักเรา แต่ความอยากเอาชนะเฉยๆเพราะฟังคนอื่นมาผิดๆ ตอนนั้นมันโล่งมากกก โล่งจริงๆ มันสบายใจ มันยิ้มได้ในระดับหนึ่ง มันมีความสุขมากขึ้น มันอยากกลับบ้านมากขึ้น ความทุกข์ที่สั่งสมมามันจบลงแล้ว เพราะในตอนนั้นมีแต่จะคิดหนีออกจากบ้านถ้าหนีพ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน (ในใจวางแผนไว้หมด)แต่ล้มหมดเพราะห่วงแม่ คิดจะฆ่าตัวตายก็เคยมาแล้วและไม่ทำเพราะห่วงแม่ คิดดูนะเวลากินข้าวแม่ก็ต้องแอบซ่อนไว้เพราะกลัวพี่จะเอามือลงขยำๆ หรือเอาของใส่ หรือก็ต้องแอบกินบนห้อง บอกเลยเวลาอยุ่บ้านนะ อยู่ในห้องนอนของตัวเองนานสุดเกือบทั้งวันก็ได้ ไม่ออกจากห้องเรียกได้ว่า เก็บกด ก็ได้ว่า แต่ !!! ตอนนี้มันหมดไปแล้ว มันหายไปแล้ว มันโล่งแล้ว เพราะคำว่า อภัย หรือ อโหสิ หรือคำว่าเวรกรรม หรือ บุญ หรือ บาป แค่แอนอยากทำเพื่อแม่ ไม่อยากให้แม่ทุกข์และก็อยากหมดเวรหมดกรรมต่อกัน อ้อ ๆ แอนอยากเจ้าของกระทู้ค่ะ คุณจะเชื่อหรือไม่นะ ลองฟังธรรมะ ลองสวดมน และให้อภัยซึ่งกันและกัน และยอมให้แก่กัน ถึงเราจะเป็นฝ่ายถูกแต่ถ้าไม่มีไคจะยอมกันก็มีแต่ทะเลาะกันป่าว ๆ ให้อภัยเถอะค่ะ มีความสุขขึ้นเยอะเลย ถึงมันจะยากแต่ถ้าเราลองอภัยมันก็ดีนะ ดีทั้งสองฝ่ายดีทั้งครอบครัว ^^ เป็นกำลังใจให้นะ  ตอนนี้รักพี่มากขึ้นละ แต่จะให้หมดเลยคงยากแต่จะพยามยามให้ได้เรื่อยๆจนมันหายไปเลยค่าาา ฮ่าๆๆ  |
|
โพสต์เมื่อ 2015-11-14 04:07:54
เพิ่มในรายการโปรด
Facebook
Twitter
Google+
แบ่งปัน
เจ้าของ
