ช่วยหนูด้วย หาศพหนูด้วย หนูเหลือแต่ตัว หัวหนูหลุดหายไปไหน - อาจารย์เจน.com

      หลังจากที่ข่าวของนายอ้วน ชายที่เป็นศพจมน้ำที่บางพลัดซึ่งได้ออกสื่อต่างๆ มากมาย ทำให้มีผู้สนใจต้องการให้ อ.เจน ช่วยเหลือ ซึ่งมีเป็นจำนวนมากใจก็ออยากจะช่วยแต่ อ.เจน มีคนเดียว งานก็มาก แทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่ด้วยแรงใจที่ตั้งมั่นของ อ.เจน จึงคิดว่าถ้าใช้เวลาก่อนนอนหรือว่างจากงาน เปิด Internet ช่วยคนอีกทางหนึ่งดีกว่า จึงได้ประกาศไปเว็ปญาณทิพย์ ให้ผู้เดือดร้อนทั้งหลาย ส่งข้อมูลมาที่ E-mail: [email protected] คัดสรรเรื่องตามความเหมาะสมแต่ไม่ได้ช่วยเหลือทุกคนโดยมีเงื่อนไขรับเรื่อง ดังนี้
ช่วยเหลือโดยไม่เรียกร้องค่าใช้จ่าย
      1.กรณีให้ช่วยตามหาศพหาย (ต้องไม่เกิน 10 วัน)
      2.กรณีให้ช่วยตามหาญาติหาย (ต้องไม่เกิน 1 เดือน)
ต่อมาก็มีเรื่องราวมาให้ช่วย ตามเรื่องราวดังต่อไปนี้ ค่ะ
วันอาทิตย์ที่ 4 ธันวาคม 2554
                       สวัสดีค่ะ
                     ดิฉันอาจารย์ ปัญจพร  ใบนิล  ครูผู้สอน ดญ.วรพรรณ เหล่าลิ้ม  และ ดญ.วรรณภา  แก้วแจ่มใส รูปที่ส่งมาให้ ดญ.วรพรรณ จะอยู่หน้าสุดติดกิ๊บสีเหลือง ใส่เสื้อสีเหลืองมีปานที่แขนข้างซ้าย  มีเชือกสีดำห้อยคอ ค่ะ ส่วน ดญ.วรรณภา จะเป็นบัตรประชาชน สถานที่เกิดเหตุถ่ายมาให้ดูด้วยค่ะ  เพราะบริเวณนั้น ขณะนี้น้ำแห้งไปแล้ว  มันเป็นลักษณะที่เห็น  วันที่เกิดเหตุวันที่ 10 พฤศจิกายน 2554 เวลาประมาณ ห้าโมงเย็น ดญ.วรพรรณ และ ดญ.วรรณภา และเพื่อนอีกหนึ่งคนรวมเป็น 3 คน ชวนกันไปเล่นน้ำ เด็กทั้งสองคนได้จมน้ำหายไปต่อหน้าต่อตาผู้คนบริเวณนั้นตามภาพที่ส่งมาให้ค่ะ ส่วนเพื่อนอีกคนหนึ่งชาวบ้านช่วยขึ้นมาจากน้ำได้คงเหลือน้องสองคนดังกล่าวที่ไม่โผล่ขึ้นมาเลยตั้งแต่วันนั้น จึงต้องการให้อาจารย์ช่วยด้วยค่ะ
                                          ขอขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
                                                ปัญจพร  ใบนิล

***แต่ศพนี้นับวันแล้วก็ปาเข้าไป 20 กว่าวันแล้ว แต่ อ.เจน ก็พยายามช่วยค่ะ

จากภาพที่เห็นและจากการได้สื่อสารกับน้อง วรรณภา อ.เจน ถามว่า พี่ต้องการช่วยค้นหาศพน้อง เพื่อจะได้นำไปบำเพ็ญกุศล แต่น้องต้องบอกพี่ว่า ศพของน้องอยู่จุดไหน เพื่อพี่จะได้หาน้องได้พบ ซึ่งในขณะนั้นน้องก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับ อ.เจน อย่างไรเพราะ อ.เจน เองก็ไม่ใช่คนในพื้นที่พูดกันยังไงก็ไม่รู้เรื่องจริงมั้ย อ.เจน คิดเอ..เอางี้แล้วกันช่วยนำทางพาพี่ไปดีกว่าพี่จะได้เห็นภาพการเดินทางที่ถูกต้องเืผื่อวันที่พี่ลงพื้นที่ไปค้นศพหาน้องจะได้ชัดเจน อ.เจน ก็นั่งสมาธิสื่อสารกับน้อง โดยเดินทางไปพร้อมกับน้องในสมาธิ ระหว่างนั้นความรู้สึกของ อ.เจน เหมือนกันได้นั่งเรือไปกับน้องก็พยายามจำสถานที่ที่ผ่านไกลมากไกลจากจุดที่น้องจมน้ำประมาณ 5 กม. อาจจะเพราะน้ำที่ไหลเชี่ยวมากจึงพัดพาศพของน้องไปไกล บริเวณนั้นจะมีบ้านไม้ใต้ถุนสูงสีน้ำตาลอยู่หนึ่งหลังตั้งอยู่ใกล้กับริมฝั่งแม่น้ำน่าน ซึ่งน้ำก็ไหลเชี่ยวมาก แล้วน้องก็ชี้ให้ดูที่ท่อนไม้ใหญ่ซึ่งวางพาดอยู่ที่ข้างลำน้ำน่านนี้ ติดอยู่ริมตลิ่ง น้องบอกว่า พี่หนูอยู่ตรงนี้ๆ ให้เขาดึงเอาท่อนไม้นี้ขึ้นมาก็จะเห็นหนู จากสภาพที่ อ.เจน เห็น อ.เจน บอกว่า มันน่ากลัวมากเพราสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ลักษณะศพน้องนอนตะแคงลำตัวบิด ขาเด้งขึ้นมาชี้ฟ้า เนื้อหนังกลายเป็นสีน้ำตาล เหลือเพียงลำตัว หัวไม่มี หัวคงหลุดหายไปแล้ว หลายวันแล้วกว่าจะพบศพ อ.เจน บอกว่า เป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก พร้อมกับความเศร้าสลดใจเขายังเด็กอยู่เลย และ อ.เจน ก็ถามไปว่า แล้วพี่จะพบศพน้องมั้ยถ้าพี่ไปค้นหา น้องบอกว่า ต้องเจอแน่ๆ

ครอบครัวนี้ไม่มีเงินเป็นชาวบ้านมีฐานะยากจน อ.เจน ทราบดี จึงให้คุณลูกชุบโทรศัพท์ติดต่อไปหาคุณครู ตามที่ อ.เจน ได้บอกกล่าวไว้ก่อนเบื้องต้น เพื่อให้คุณครูจัดเตรียมเรือ ไม่ต้องใช้นักประดาน้ำงมศพ เพราะศพหาง่ายไม่ยาก สำหรับรถยนต์และค่าน้ำมันรถ อ.เจน จะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่าย เรื่องที่พักไม่ต้องพูดถึงกะนอนวัดกันแล้ว แต่คุณครูจัดหาที่พักให้เป็นบ้านพักครู ซึ่ง อ.เจน ก็คิดว่าจะไปหาเงินที่ไหนมาเป็นค่ารถเดินทาง จ.น่าน ไกลมากไปนอนพักหนึ่งค้นรุ่งขึ้นเดินทางกลับมาเพื่อถ่ายแบบนิตยสาร VoLum ให้ทัน แต่โชคดีที่ในวันนั้น อ.เจน ได้ไปตรวจกรรมให้กับบ้านคนมีกะตางค์ เขาชอบใจและถูกใจ อ.เจน มาก ที่สามารถล่วงรู้เรื่องราวของเขาจริงในชาตินี้ จึงมอบเงินให้ อ.เจน โดยแจ้งว่า ให้นำไปทำบุญหรือทำอะไรก็ได้ จำนวน 10,000 บาท (สำหรับ อ.เจน ถ้ามีคนระบุว่า ให้ไปทำบุญ อ.เจน จะไม่นำเงินนี้ไปใช้ส่วนตัวเด็ดขาด เพราะเกรงกลัวต่อบาป เพราะวัตถุประสงค์ผู้ให้ใช้ให้ไปทำบุญนั่นเอง) เอาตัวอย่างไปใช้ก็ได้นะค่ะจี๊ดว่ามันเป็นตัวอย่างที่ดี อ.เจน คงไม่สงวนสิทธิ์ใดๆ แน่ ที่บ้าน อ.เจน เขาจะมีตู้เก็บของ เปิดออกมาป๊าบเป็นอะไรรู้มั้ย เป็นกระป๋องสีขาว กระป๋องที่เขาใส่ยาแต่ใหญ่นะ จะมีปากกาเมจิกสีน้ำเงินเขียนไว้อย่างงี้ค่ะ กระป๋องที่ 1 = เงินทำบุญ กระป๋องที่ 2 = เงินให้บุพการี กระป๋องที่ 3 = เงินใช้ส่วนตัว อาทิเช่น ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า ค่าน้ำ/ไฟ แต่ก่อนที่จะเอาเงินมาใช้ก็ต้องอธิษฐานขอก่อนทุกครั้งกล่าวเยอะง่ะ (คำอธิษฐานยาวมาก)

อ้อ ลืมเรื่องของ น้องคนที่สอง ดญ.วรพรรณ อ.เจน ก็พยายามที่จะสื่อสารด้วย แต่ไม่มีพลังจิตที่แข็งแกร่งพอในวันนั้นแล้วเพราะทำงานมาทั้งวันและดึกมาแล้วประมาณเที่ยงคืน อ.เจน คุณรุ้ง ก็ให้ อ.เจนไปนอน และวันรุ่งขึ้นจำไม่ได้ว่าวันนั้น อ.เจน ไปออกอากาศรายการไหนบ้างเยอะหรือไปทำงานอะไร จำได้แต่ว่าขากลับ อ.เจน คุณรุ้ง คุณลูกชุบ/น้องเชน แวะมารับจี๊ดที่บ้าน เป็นช่วงบ่าย อ.เจน ยังไม่ได้ทานอาหารเลยก็หิวมาว่างั้น พร้อมกับต้องวางแผนการทำงานด้วย อ.เจน ก็ต้องเคลียงานของตนเอง ส่วนทีมงานก็เตรียมหยุดงาน..ด่วน...หยุด..ด่วน...เหมือนทุกครั้ง ว่างั้นเถอะ เพื่อเตรียมตัวลงพื้นที่ไปค้นหาศพ แต่ช่วงบ่ายวันนั้น อ.เจน ยังไม่ได้ทานข้าวก็นั่งรถกันไปคุยกันไประหว่างนั้น อ.เจน ก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ระหว่างนั่งรถก็ให้คุณเป็ก(ลูกชุบ) ช่วยนำภาพน้องคนที่สองมาให้ดูเพื่อสื่อสาร ซึ่งคุณเป็ก ก็แสนจะดีมีความพร้อม เขาโหลดเก็บไว้ในมือถืออยู่แล้ว ก็สามารถเปิดดูได้ทันที และทันที่ที่ อ.เจน สื่อสารน้องก็มาสื่อสารด้วย น้องก็มาบอกเหมือนกับน้องคนแรก ลักษะเปียกปอนหนาวสั่น “ ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย หนูหนาว หนูหนาว เอาศพหนูออกไปที ศพหนูถูกพัดเลยจากศพน้องคนแรก วรรณภา” ภาพของน้องคนที่สอง ที่ อ.เจน เห็น อยู่เลยจากน้องคนแรกไปไม่ไกลมาก จุดสังเกตจะมีบ้านไม้สีน้ำตาล 2 ชั้น ด้านล่างเป็นใต้ถุนยกสูง ตรงริมตลิ่งจะมีรากไม้ที่แห้งตายจมอยู่ชายตลิ่งจำนวนมาก น้องคนที่สองนี้ศพไปอัดอยู่ใต้โพรงดินริมตลิ่งนั้น ซึ่งถ้าจะหาเองก็ยากลำบาก ต้องใช้คนลงไปดึงรากไม้ออกมาให้ก่อนแล้ว จึงเอามือเข้าไปล้วงเข้าในในโพรงนั้น น้องคนที่สองอยู่ในโพรงนั้นค่ะ ก่อนทำต้องทำพิธีเปิดทางพระแม่คงคาก่อนค่ะ ให้ญาติพี่น้องสายเลือดเดียวกัน และวันนั้นญาติดังกล่าวต้องถือศีล 5 ด้วย และแล้วคุณครูก็ติดต่อกลับมาค่ะ........

ปรากฏว่า คุณครูไม่สามารถหาเรือไปงมศพในครั้งนี้ได้ เนื่องจากน้ำไหลเชี่ยวอันตรายมาก และไม่มีใครที่กล้าลงน้ำไปค้นหาศพของน้อง รวมทั้งครอบครัวทั้ง 2 มีฐานะยากจน  อ.เจน และทีมงาน ลูกศิษย์พร้อม ถึงแม้ชาวบ้านจะมีเรือให้แต่ก็ขาดผู้ชำนาญลงในน้ำที่เชี่ยวอย่างนี้ได้ แต่ศพแรก อ.เจน ดูในสมาธิแล้วสามารถค้นหาง่ายโดยไม่ต้องใช้นักประดาน้ำ และเนื่องจากภาระกิจของ อ.เจน เองด้วยที่ไม่สามารถเดินทางไปได้แล้ว เพราะกว่าจะประสานกันได้ก็ล่วงเลยวันที่ อ.เจน จะสามารถไปได้แล้ว และเป็นว่าอาจจะไม่ทันการด้วยศพเริ่มเน่าเปื่อยมากจะหาลำบาก  จึงได้แนะนำวิธีการที่จะนำศพขึ้นจากลำน้ำน่านนี้ได้  อ.เจน มั่นใจว่า คุณครูทำได้  การงมศพน้องไม่ใช่ว่าใครๆ จะทำได้ต้องมีพิธีการ มีขั้นตอน และวันนั้นคนๆนั้นต้องมีศีล 5 เป็นอย่างน้อย ซึ่ง อ.เจน ก็ให้คุณครูจดวิธีการต่างๆ มากมายที่ต้องทำการนี้ ตามที่คุณเป็กประสานแจ้งคุณครู ซึ่ง อ.เจน ได้มอบหมายให้บอกกล่าวกับคุณครู ที่ ฮา ๆ ก็คือ  ให้ครูครูเป็นผู้จุดธูป 16 ดอก ก่อน แต่คุณครูไปบอกเพื่อนๆ ครูทั้งโรงเรียนจุดธูปคนละ 16 ดอก ควันโขมงไปทั้งโรงเรียนไม่รู้ว่ารวมกันแล้วกี่ร้อยดอก  ที่จริงจุดเพียงคนเดียว 16 ดอกก็พอแล้ว  และมีพิธีการกล่าวด้วยยาว...มาก.... คุณครูก็จดจำไปทำตามทุกอย่าง สำหรับศพแรกคุณครูทั้งโรงเรียนและชาวบ้านก็ลงขันกันคนละ 5 บาท 10 บาท เพื่อทำการค้นหา  แต่ชาวบ้านอีกส่วนหนึ่งก็ไม่เชื่อเขาเชื่อหมอผีมากกว่า เขาบอกว่าขนาดหมอผีดูแล้วก็ว่าหาไม่เจอเพราะป่านนี้แล้วจะเหลืออะไร และก็พยายามค้นหากันมาตั้งหลายวัน 20 กว่าวัน ยังหาไม่เจอ ไม่มีใครเชื่อถือเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไร  และแล้วก็....เจอ..สภาพที่พบเจอเหมือนกับที่ อ.เจน บอกไม่มีผิด ก็คือ จากจุดที่น้องจมน้ำ ประมาณ 5 กม. บริเวณนั้นจะมีบ้านไม้ใต้ถุนสูงสีน้ำตาลอยู่หนึ่งหลัง ตั้งอยู่ไกล้กับแม่น้ำน่าน เป็นจุดสังเกตและมีท่อนไม้ใหญ่ ซึ่งวางพาดอยู่ที่ข้างลำน้ำน่านติดอยู่ริมตลิ่ง คุณครูก็ทำการให้ชาวบ้านดึงท่อนไม้นั้นออกปรากฏว่า ทุกคนต้องตกตลึ่งแทบไม่เชื่อสายตาตนเองเพราะว่า ภาพที่เห็นก็คือ ศพน้องนอนตะแคงลำตัวบิด ขาเด้งขึ้นมาชี้ฟ้า  เนื้อหนังกลายเป็นสีน้ำตาล เหลือเพียงลำตัว หัวไม่มี ตามที่ อ.เจน บอกจริงๆ
คุณครูดีใจมากรีบโทรมาแจ้งกับคุณเป็ก ทุกคนในทีมงานต่างก็ดีใจกันมาก คุณเป็กบอกว่า คุณครูสารภาพว่าในตอนแรกไม่เชื่อว่าถ้าทำตามวิธีที่ อ.เจน แนะนำ จะหาพบ ไม่มีความหวังแล้ว ดังนั้น คุณครูก็ได้ไปโพนทะนาให้ใครต่อใครทั้งหมู่บ้านรู้กันทั่วว่านี่นะฝีมือของ อ.เจน ที่สามารถสื่อสารกับวิญาณของน้องได้ แม้แต่นายกเทศมนตรี จ.พิจิตร ก็ต้องการพบเจอ อ.เจน และยินดีต้อนรับหาก อ.เจน ที่ จ.พิจิตร เป็นที่น่าเสียดายไม่มีใครเอากล้องไปถ่ายทำเลยสักคน ต่างก็คิดว่ายังไงก็หาไม่เจอ
เมื่อค้นหาศพแรกนำไปบำเพ็ญกุศลแล้ว ศพที่สองยังหาไม่เจอญาติของน้องคนที่สองนี้ โทรมาหา อ.เจน เสียงเหน่อๆ แล้วหลานฉันล่ะ ยังหาไม่เจอเลย แต่เนื่องจากน้ำไหลเชี่ยว ประกอบกับไม่มีคนที่แข็งแรงที่รับอาสาไปหาศพน้องคนนี้ แต่หาก อ.เจน ลงไปในพื้นที่ด้วยตนเองต้องหาเจอแน่ๆ
ก็เพราะพวกเราเป็นจิตอาสาช่วยเหลือ อ.เจน ทุกรูปแบบ แต่ ไม่มีรถ ไม่มีเรือ และไม่มีค่าใช้จ่าย ในการทำงาน แต่ก็ช่วย อ.เจน อย่างเต็มที่ค่ะ  และพวกเราก็มีงานประจำทำกันทุกคน ถ้ามีภารกิจสำคุญก็ต้องลางานไปค่ะ นี่ก็โดนแซวแล้ว  โดน งี้ มาจี๊ดมาเอาซองขาวไป  แล้วตอนออกไปจะแถมเป้ 1 ใบ ไว้ใส่เสื้อผ้าติดตาม อ.เจน  โดนซะ  ที่จริงเป็นคำ แซวๆ เท่านั้น ทุกครั้งที่ไปช่วย อ.เจน ทุกคนจะบอกว่าขออนุโมทนาบุญกับพี่ด้วยนะ
และแล้วเรื่องก็จบด้วยประการฉะนี้  หาได้เพียงศพเดียว ศพแรก ส่วนศพที่สอง ไม่สามารถไปงมศพได้ หาก อ.เจน ไปค้นหาด้วยตนเองน่าจะเจอ แต่อุปสรรคมากเหลือเกินน้องเอ้ย...จบแล้วค่ะ